عقيق: حجت الاسلام پناهیان نويسنده کتاب «انتظار عامیانه، انتظار عالمانه، انتظار عارفانه» در مراسم رونمايي از اين كتاب، به اين نكته اشاره داشتند:
من در تجربه شفاهی که داشتم دیدم در باب امام زمان چقدر می توان حرف زد و چقدر این موضوع پرجاذبه است و چقدر دانشجویان به این موضوع علاقه دارند، من این مسئله را مدیون آن دانشجوی جوانی هستم که بعدها کنار ضریح امام رضا (ع) جان به جان آفرین تسلیم کرد.

فصل آخر این کتاب به نوعی شرح حال آن دانشجو نیز هست، البته همان زمان این مسئله به ذهنم نرسید اما بعدها دیدم با حال آن جوان تطابق دارد.

وی همان زمانی که دانشجویان را می آورد، واقعا حرکت مخلصانه ای داشت و غرضش این نبود که یک گزارش بدهد و یا از اینکه صرفا توانسته فعال باشد و لذت ببرد بلکه واقعا مخلصانه به موضوع فکر می کرد.

نکتۀ دومی که باید عرض کنم و شاید اینجا اولین جایی باشد که می گویم اینست که بنده به نوشتن بسیار علاقه مند ترم تا به سخنرانی.

من پای نوشتن احساس لذت بیشتری می برم، لذا اگر احساس کنم کتابت وظیفۀ واجب تری است بیشتر می نویسم.

تا قبل از اینکه سخنرانی های من از تلویزیون پخش شود، در جلساتی که در قم و تهران سخنرانی می کردم، انتشار سخنرانی هایم را ممنوع می کردم؛ از من که می پرسیدند چرا، پاسخ می دادم علاقه دارم حرف در اوج حساب شدگی باشد و هیچ وقت در سخنرانی این اتفاق به سادگی نمی افتد.

این مطلب را عرض کردم که بگویم از دیرزمان قائل بودم اگر کاری می خواهد عرضه شود، باید حساب شدگی کتابت را داشته باشد.

البته در مقام بیان امتیازات ویژه ای هست که در کتابت نیست، به همین دلیل بین اینکه به کدام یک از این دو بیشتر بپردازم مردد هستم.

یکی از امتیازات بیان، نور جلسه است، گروهی با انگیزۀ الهی دور هم جمع شده اند و در حال اندیشیدن در خصوص یک موضوع معنوی هستند؛ اما در کتابت فرد نویسنده تنهاست و آن نورانیت را نمی تواند دریافت کند.

این یک دلیل است که من سخنرانی را رها نمی کنم، اما مطمئن باشید که کتابت برای بنده دوست داشتنی تر است.

اتفاق و امتیاز بعدی در جلسات این است که آن نیت نورانی در حد ابتدایی خودش باقی نمی ماند و انگیزه ها تقویت می شوند، همچنین ابراز احساسات معنوی اتفاق دیگری را رقم می زند که انسان را در جریان یک شور سرشار از معنویت قرار می دهد و می تواند در این آبشار نور، خود را پاکیزه کند؛ معمولا این اتفاق در نقطۀ روضه ها، خود را بیشتر نشان می دهد؛ لذا ما هم به عشق رسیدن به لحظۀ روضه صحبت می کنیم.

حال چگونه می توان این امتیازات را در کتابت به دست آورد معلوم نیست.

بعدها به خود گفتم همانگونه که می توان حساب شده نوشت، می توان حساب شده صحبت کرد که پس از آن کتابت نیز آسان شود.

البته نوشتن در شیوۀ سخن گفتن کم تأثیر نبوده اما وقتی فردی در جلسه قرار می گیرد، شرایط گوناگونی بر سخنرانی اثر می گذارد؛ چاره ای هم نیست، اصلا همین اتفاق بهتر است.

 

در سخنرانی باید یک به هم ریختگی وجود داشته باشد تا مناسب مقتضای حال شود.

منتها دلمان خوش است به اینکه یک آقای صاحب نفسی به ما گفت این نورانیت همانطوری که در کلام می تواند وجود داشته باشد، در نوشتار هم می تواند باشد و شما سعی کن در هر دو این نور را به دست بیاوری؛ البته ما هم سعی نکردیم چون می دانیم در این راه موفق نیستیم.


منبع: خبرگزاري دانشجو