از ویژگی های آثار سید جواد پرئی می توان به ساده کردن مفاهیم والا و عمیق دینی و اعتقادی در زبان و گویشی امروزی اشاره کرد.

حاج علی انسانی علاوه بر تبحر در شعر و ادبیات، از همان جوانی اشراف ویژه ای در دستگاه های موسیقی داشت و تلاقی این دو از او مداحی خوش خوان و صاحب نفس و همچنین نوحه سرایی صاحب سبک ساخت. نوحه هایی که در عین ظرافت و شاعرانگی، زبانی مقتدر دارد.

اکثر قریب به اتفاق شاعران آیینی، در دوران نوجوانی و جوانی، اولین واژه‌ها را بر اساس خط ملودی یک نوحه کنار هم چیده‌اند؛ و نخستین تجربه‌های ادبی‌شان در نوحه‌سرایی شکل گرفته‌است. اولین قدم‌ها را آن هنگام برداشته‌اند که بر اساس آهنگ یک نوحه، ابیاتی سروده و به دست مداح هیات محلی‌شان سپرده‌اند.

شاید امروز خیلی‌ها سیدمحمدجوادی را صرفا به عنوان یک مداح روضه‌خوان بشناسند، اما صاحب کتاب "علمدار و ندارم" نوحه‌ها و نغمه‌هایی ساخته است که بی‌شک در تاریخ شعر و نوحه‌ی این کشور ماندگار خواهد بود.

حاج حیدر در کنار مثنوی‌ها و غزلیات، براساس ملودی‌های حاج محمد نوحه‌ها و مولودی‌هایی می‌سرود که مانندشان تا قبل از آن شنیده نشده بود. آثاری که در میان هیاتی‌ها هم‌چنان ماندگار است:"ستاره بریزید آمد ماه عالمین، ساقی بده جامی آمد مادر حسین"