عقیق |‌ aghigh.ir

بخش عمده ای از این که شعر آئینی و مذهبی ما، قد و قواره اش آن چنان برافراشته نیست، از سهل انگاری ناشی می-شود. یعنی شاعر در مجلسی که دوهزار نفر نشسته اند آن جا، شعری می خواند و همه گریه می کنند و فکر می کند شعر بسیار خوبی سروده... در حالی که این آفت، اصلاً از اینجا شروع می شود. شب عاشورا، شما اگر بگویی «حسین...» همه گریه می کنند. اصلا نیازی به شعرخواندن نیست.

حجت الاسلام سید عبدالحمید شهاب(سخنران و کارشناس مذهبی) از نحوه ی برگزاری روضه خانگی و روضه ی خانگی شان با قدمتی بیش از سیصد سال برای مان توضیح می دهد. نخستین آئین تجلیل از بانیان روضه های خانگی به همت شهرداری منطقه 12 و مشارکت عقیق برگزار می شود.

بعضی ها می گویند مداحی هنر است که من می گویم نه هنر است و نه شغل، بلکه فقط عشق است و باید عاشق این کار باشی. اگر بخواهی از جنبه شغل و کسب و کار به آن نگاه کنی، فردای قیامت می گویند شما آنجا حساب و کتابت را انجام دادی، دیگراینور چیزی نداری! بنابراین آدم باید عاشق این کار باشد؛

زیباترین قسمت کار هم ، آخر شب ها بود که بچه ها دور هم جمع می شدند و با حضور نوکرهای ارباب مثل حاج رضابذری و کربلائی جبار بذری و ... پای این طرح ضریح روضه ارباب می خواندند و گریه می کردند. عشق به امام حسین(ع) و انرژی مثبتی که از روضه خوانی ها میگرفتیم باعث شد بتوانیم کار را شبانه روزی با کمترین استراحت انجام دهیم.

در سحر روز تاسوعا ، ساعاتی قبل از مراسم عزاداری ، پای صحبت های حاج سعید حدادیان نشستیم تا کمی از حال و احوال مداحان در این روزها بگوید. بخش هایی از صحبت های حاج سعید به مرور گذشته ها و جلسات مطرح تهران در دهه شصت و هفتاد نیز کشیده شد.

وارد شدم و دیدم که ایشان تکیه بر عصا ایستاده و می خوانند اما هیچ کس در آن حسینیه نیست. گفتم حاج آقا اینجا که کسی نیست اما شما بازهم درحالت ایستاده می خوانید که حاج ماشاله جواب دادند، آقای علامه شما می خواهید بگویید که یعنی حضرت زهرا(س) اینجا حضور ندارند؟" این

یک شاعر هم مثل همه شیعیان دیگر باید از فضایل برخوردار بوده و از رذایل دور باشد، به خصوص وقتی که اهل بیت به کسی همچون یک شاعر، مداح، تصویرگر و یا حتی یک چای ریز هیات عنایت می کنند، مسئولیت برای فرد سنگین تر می شود زیرا مردم او را به عنوانی منسوب به اهل بیت(ع) می شناسند و توقع های خاصی از او دارند.

آن زمان که مادرم باردار بودند، روزی نزد یکی از معبرین می روند و می گویند خواب دیدم که ماه آنقدر پایین آمد که من دستم را به ماه رساندم. معبر به مادرم می گویند که از عالم بالا عنایتی به این بچه می شود، بنابراین ما از خودمان چیزی نداریم و هرچه داریم از کرم خداوند بوده است.

هر چند بیماری توان جسمش را کم کرده اما هنوز هم تنها افتخار عمر پربارش را نفس زدن و نوکری برای ارباب می داند. حاج سید محمد موسوی سجاسی پیر غلام اهل بیت (ع) دقایقی مقابل دوربین عقیق نشست و نکاتی درس آموز و شیرین از پنجاه سال نوکری و ستایشگری بر آستان اباعبدالله (ع) بیان کرد.

من زندگی ام را فدای همین مجالس می کنم، مگر می توانم مخالف این روضه ها باشم؟ از اینکه باعث ناراحتی دوست داران سیدالشهدا شده ام بسیار ناراحتم و حاضرم برای آنکه قلب محبین اهل بیت را شاد کنم رسما عذرخواهی کنم.