مهمترین ویژگی آیت الله خوشوقت نوکری سیدالشهدا(ع) بود

وی افزود: سی سال بود که حقیر در شبهای جمعه و شبهای شنبه و شبهای ولادت و بعد از آن و شبهای شهادت و پس از آن، کل ماه مبارک رمضان و ماه های محرم و صفر در خدمت ایشان بودم؛ یکی از مهمترین ویژگیهایشان نوکری سیدالشهدا)ع) بود که به دستگاه سیدالشهدا(ع) اعتقاد راسخ داشتند به گونه ای که اگر در مسجد نبودند، معتقد بودند که باید روضه شبهای جمعه و شبهای شنبه در مسجد منعقد باشد.

حدادیان در ادامه سخنانش اظهار داشت: نکته خیلی مهم این است که یکی ـ دو بار که ایشان که از قم به تهران می آمدند تأخیر داشتند و بعد از روضه به مسجد می رسیدند، یعنی به نماز جماعت نمی رسیدند، اما می نشستند از چای روضه می خوردند و می فرمودند: بزرگان معتقدند که همین چای سیدالشهدا(ع) بعد از روضه موضوعیت دارد و تأثیرگذار است.

وی با تأکید بر روضه خوان بودن آیت الله خوشوقت بیان کرد: بسیار بسیار به گریه امام حسین(ع) اعتقاد داشتند و به سینه زنی اهمیت می دادند. کل محرم و صفر و ماه مبارک رمضان شبانه روز در مسجد برنامه داشتند، یادم می آید که شبهای آخر محرم و صفر منقلب شده بودند و می پرسیدیم که آقا شما چرا احوالتان این طور است؟ می گفتند: وقتی ماه صفر می خواهد تمام شود و وقتی می خواهم این لباس را از تن در بیاورم، دلم می گیرد. تا پارچه های سیاهی که بر روی در و دیوار قرار دارد گناه ها کمتر است و این فضا باعث می شود که مردم با امام حسین(ع) ، اهل بیت(ع)  و معارفشان بیشتر آشنا می شوند.

وی تصریح کرد: سال گذشته خدمت ایشان به عتبات عالیات مشرف شدیم، 3 رجب در صحن حضرات عسکریین(ع) ایشان را با ویلچر برای زیارت می بردیم. فراموش نمی کنم ایشان بعد از برنامه منقلب شده بودند و می گفتند کاش یک شب دیگر در سامراء بمانیم تا چنین برنامه هایی را برای اهل بیت(ع) داشته باشیم.

یک بار با 10 ـ 15 نفر از اهالی جنوب شهر در شب های احیا در مسجد سینه زنی داشتیم و رونقی به مجلس داده بودند. عادت آیت الله خوشوقت این بود که عموما در عزاداری سرشان پائین بود، وقتی به ایشان این قضیه را گفتم، گفتند:  امشب صدای اهل بهشت می آید. در هر صورت ایشان بسیار بسیار به دستگاه اهل بیت(ع) وابستگی و تعهد داشتند و خودشان را نوکر اهل بیت(ع) اطلاق می کردند. به روضه هایشان توجه و تعهد داشتند.

وی افزود: غیر از این چند نکته در وجود ایشان بود که خیلی مهم بود به نظرم از همه اینها مهمتر حلم و شرح صدری بود که در مواجهه با مشکلات نشان می دادند و به نظرم در این سی سال نتوانستم ذره ای از شرح صدر و حلم را در خودم ایجاد کنم آن قدری که در وجود ایشان بود ولی واقعا مظهر حلم و شرح صدر بودند.

حدادیان در ادامه سخنانش در مورد شخصیت آیت الله خوشوقت گفت: یکی دیگر از ویژگی های ایشان این بود که اگر ساعت ها در محراب رو به قبله می نشستند هیچ گونه احساس خستگی در وجود ایشان دیده نمی شد. وقتی ایشان رو به قبله می نشستند انگار رو به دریا و در آسمان هستند. چیزهای دیگری از احوالات ایشان مشاهده شده، اما انسان می ترسد در مورد بزرگان حرف می زند. حرف زدن از بزرگان سخت است و شاید برخی فکر کنند وقتی از بزرگان حرف می زنیم ما هم مانند آنها هستیم. این گروه انسان های متمایزی هستند. عالم ربانی راحت به دست نمی آید، فراوانی ندارد.

وی تأکید کرد: از دیگر ویژگی های ایشان این بود که از لحاظ علم و حکمت سالهای سال است که بنده در دانشگاه تهران هستم. سخت ترین سؤالها را پیرامون مباحث کلامی را که دانشجویان مطرح می کنند، از آیت الله خوشوقت می پرسیدم که ایشان آسان ترین، روان ترین و کوتاه ترین پاسخ ها را در مقابل شبهات بیان می فرمودند.

گاهی سؤالاتی که داشتم جواب آسان ایشان اشک شوق و رضایت را از چشمان ما جاری می کرد. فراموش نمی کنم که وقتی در آیات قرآن غور می کردم مسأله عصمت انبیاء را از ایشان سؤال کردم و اشکالاتی که وارد می کنند ایشان چقدر در کوتاه ترین بیان پاسخ دادند، طوری که آه کشیدم و گریه ام گرفت و ایشان لبخند زد. افرادی که با ایشان مأنوس بودند می دانند که چقدر با کلمات ساده با مردم سخن می گفتند. این عالم بزرگوار برای حل عبارتی جاافتاده و بزرگترین مشکل کلامی از کلام ساده استفاده می کردند.

وی با اشاره به اینکه نگاه ایشان به قرآن، صحیفه و نهج البلاغه باعث می شد که افرادی در کلاس ایشان پرورش پیدا کنند که توجهشان به مسأله تقوا فراوان باشد، گفت: به هیچ وجه ایشان از کسی تعریف نمی کردند که بعدها مورد اشکال قرار گیرد؛ یعنی به طور متعارف همه را با واژه تقوا مورد ارزیابی قرار می دادند.  واقعا مکرر به همه مسأله تقوا را می گفتند.

وی با اشاره به اینکه کلید واژه ایشان در امور زندگی، اخلاق، احکام، عقاید، عبارت «تقوا الله» بود، اظهار داشت: در ایشان احوالات ویژه ای دیدم، اما شاید ضرورت نباشد بیان شود. شاید در آینده چیزی در این مورد بیان کنم. وقتی بعد از زیارت کربلا محضر ایشان رسیدم، گفتم که مسأله تقوا تازه برای ما در کربلا به مقداری رخ کرد. ایشان فرمودند قدر این مطلب را بدانید. عموما تقوا را یک دستور می بینند و توجه نمی کنند بزرگترین مسأله همانا تقواست.

وی در پایان سخنانش گفت: به محضر مبارک حضرت ولی عصر(عج) تسلیت عرض می کنم، ایشان از عاشقان ویژه حضرت بودند. ایشان از خاکساران درگاه حضرت حجت(عج) بودند و در زمینه توسل چنان خاکسار بودند که رشک برانگیز و شگفت آور بود. به مقام معظم رهبری (حفظه الله تعالی) و به همه دوستداران علم و اخلاق تسلیت عرض می کنم، امیدوارم از روح بلند ایشان همانند زمان حیات ایشان که مورد استفاده قرار می گرفت، در آینده استفاده کنیم و دعاگوی ما باشند.