مداومت علما در قرائت زیارت جامعه کبیره

عقیق: حجت الاسلام والمسلمین کاظم صدیقی، امام جمعه موقت تهران در برنامه باران که شب گذشته به مناسبت شهادت امام هادی(ع) از شبکه قرآن و معارف سیما بر روی آنتن رسانه ملی رفت بیان داشت: خداوند بعضی از انبیاء را در کودکی به نبوت منصوب می کرد تا روشن شود که مسأله نبوت اکتسابی نیست بعضی امامان هم در کودکی به امامت منصوب می شدند.

وی اظهار داشت:  اولین امامی که کودک بود و به ولایت منصوب شد  امام محمد تقی(ع) بود و دومین امام نیز که در کودکی به امامت منصوب شدند امام هادی النقی(ع) بود که در ۸ سالگی پدرشان به شهادت رسیدند و آن زمان بود که به امامت منصوب شدند.

حجت الاسلام صدیقی در ادامه سخنانش گفت: وقتی امام محمد تقی(ع) در بغداد به شهادت رسیدند امام هادی(ع) در مدینه بودند اما اطرافیان امام دیدند که امام هادی(ع) گریه می کنند و اشک می ریزند وقتی دلیلش را از امام پرسیدند فرمودند در خودم عالمی را دیدم که قبلا نداشتم و این همان عالم ارتباط امام با خداوند و آغاز امامت ایشان بود.

حجت الاسلام کاظمی صدیقی افزود: رمز به امامت رسیدن بعضی امامان در کودکی هدایت بشر است زیرا با این موضوع دل مومنان قرص و برای معاندین هم اتمام حجت خواهد شد و این به این خاطر است که همگی یقین می کنند که این موضوع در دست غیب است و امام(ع) بلندگوی خداوند است.

 وی با بیان این که زمان امام هادی(ع) از نظر جو سیاسی خفقان ترین زمان ها بود تصریح کرد: متوکل عباسی خباثت و رذالتش کم از یزید و ابن زیاد نداشت به گونه ای که اگر کسی نام فرزندش را علی می گذاشت خانه را بر سرش خراب می کرد امام هادی در این فضای خفقان کشتی دین را از این پیچ خطرناک به خوبی عبور داد.

 وی ادامه داد: امام هادی(ع) با نصب وکلا و انتخاب نمایندگانی هوای شیعیان خود در سراسر جهان اسلام داشتند که حضرت عبدالعظیم(ع) نیز از جمله نمایندگان مدال دارامام(ع)  بود.

 وی در رابطه با فضیلت و جایگاه زیارت جامعه کبیره گفت: این زیارت در میان زیارتها جامعیت دارد و این جامعیت هم از نظر بیان زوایای مقام امامت است و هم از نظر اسرار امامت.

 وی در پایان سخنانش بیان داشت: این زیارت یادگاری امام هادی(ع) است و  اختصاص به مکان و امام خاصی ندارد. مرحوم مرعشی در وصیت نامه خود دارند که حداقل هفته ای یکبار زیارت جامعه کبیره بخوانید، آقای بهجت نیز وقتی به حرم حضرت معصومه(س) می رفتند زیارت جامعه کبیره می خواندند.