اشعار وِیژه شب تاسوعا

بین سرها همه گشتیم و سری پیدا شد
حرف مردی شد و صاحب جگری پیدا شد

میکشیدند رخش را هنری پیدا شد
تا که خورشید بسوزد قمری پیدا شد

از ازل خاک درش هر که جگر داشته شد
بیرق رایت العباس برافراشته شد

فهم ایجاد نفهمید ملاقاتش را
به خدا تا نفس صبح مناجاتش را

ابر لطف است ببینید عنایاتش را
کیست اینجا نگرفته همه حاجاتش را

چه شکوهی چه شهودی چه شتابی دارد
خوش بحال دل زینب چه رکابی دارد

به علی رفته رسیده جگر شیر دَرَد
زهره ها را همه با نعره تکبیر دَرَد

سینه ی کوه به یک ضربه ی شمشیر دَرَد
باد تیغش زرهِ خصم زمین گیر دَرَد

دشمن انداخته بین یلان شوری را
یاد داده به همه رسم سلحشوری را

رفتی و پشت سرت اشک حرم در آمد
رفتی و پشت سرت چند قدم خواهر آمد

خبر از تو که نشد گریه ی اصغر آمد
باز با گریه بر او گریه مادر آمد

پیش گهواره نشسته است عروس زهرا
دختری گفت که باباست ولی واویلا

تو زمین خوردی و جرات به حرامی آمد
تو زمین خوردی و سرنیزه ی شامی آمد

پشت هم ضربه ی شان بر سر ما می آمد
تو زمین خوردی و با ناله پیامی آمد

پدرم از نجف آمد تو هم از خیمه بیا
مادرت آمده با قدّ خم از خیمه بیا

چقدر پیکر تو پیکر تو  پر دارد
بین ابروی تو سخت است ترک بر دارد

بعد تو خاک ، یتیمم روی معجر دارد
آخر آن خیمه ی تنها شده دختر دارد

خوب پیداست که چشم تو چرا شرمنده است
وای بر من که گلویت به تکانی بند است

من نبودم که تو را با زدندت می بردند
رسمشان است به غارت بدنت می بردند

نیزه در کتف فرو کرده تنت می بردند
نه فقط خود زره پیروهنت می بردند

رسمشان است که با نیزه بلندت بکنند
یا سنان است که با نیزه بلندت بکنند

تا سرت از سر نیزه به تکانی افتاد
پیش چشمان یتیمی به میانی افتاد

چشم زینب با قد کمانی افتاد
کار ما بی تو به این هرزه زبانی افتاد

کاش محکم تر از این خوب سرت می بستند
تا خجالت نکشی چشم ترت می بستند

حسن لطفی

ای وای سایه ی سرم ازدست میرود
پشت و پناه دخترم از دست میرود

بی تکیه گاه می شوم و میخورم زمین
یک کوه دربرابرم از دست میرود

او یک تنه تمام بنی هاشم من است
با این حساب لشگرم از دست میرود

دارم برای غارتم آماده میشوم
ای وای من برادرم از دست میرود

این ضربه ی عمود ، عمود مرا کشید
از این به بعد این حرم از دست میرود

نزدیک میشوند به خیمه نگاه کن
دارد غرور خواهرم از دست میرود

علی اکبر لطیفیان

تا می شود ز چشمه ی توحید جو گرفت

از دست هر کسی که نباید سبو گرفت

تو آبی و به آب تو را احتیاج نیست

پس این فرات بود که با تو وضو گرفت

کوچک نشد مقام تو، نه! تازه کربلا

با آبروی ریخته ات آبرو گرفت

شرمِ زیاد تو همه را سمت تو کشید

این آفتاب بود که با ماه خو گرفت

دیگر برای اهل بهشت آرزو شدی

وقتی عمود از سر تو آرزو گرفت

خیلی گران تمام شد این آب خواستن

یک مشک از قبیله ی ما یک عمو گرفت

از آن به بعد بود صداها ضعیف شد

از آن به بعد بود که راهِ گلو گرفت

...

زینب شده شکسته غرورش، شنیده ای؟

دست کسی به کنج النگوی او گرفت

در کوفه بیشتر به قَدَت احتیاج داشت

با آستین پاره نمی شد که رو گرفت

علی اكبر لطیفیان

ای از همه بریده بریده بریده تر 

بنگر به پای تو نفس من بريده تر

از من دو دست بر کمر و از تو بر زمین   

از تو دو دیده خونی و از من دو دیده تر

   بالای پیکر پسرم خم شدم ولی   

پائین جسم تو شده ام قد خمیده تر

من با اميدِ ديدنِ رويت دويده ام

اما عمود زن به سراغت دويده تر

داري براي مشكِ حرم ضجّه ميزني

 مشكت دريده ، بين دو ابرو دريده تر

رنگِ تمام منتظرانت پريده است

اما رباب از همه رنگش پريده تر

(حبيب نيازي)

آسمان پیش نگاه تر من می لرزد
تو زمین می خوری و پیکر من می لرزد

خبرت را به سوی خیمه هراسان بردند
خیمه از حال دل مضطر من می لرزد

دست من نیست کنار تو زمین می افتم
زانویم از غم آب آور من می لرزد

تیر در چشم تو چون خورد سپاهم آشفت
صف مژگان تو نه لشکر من می لرزد

چون عطش شعله کشد لرزه به تن می افتد
بین گهواره علی اصغر من می لرزد

بعد تو دست حرامی به حرم باز شده
بی سبب نیست تن دختر من می لرزد

دشمن از کشتن تو فکر جسارت کرده
رفتی و بی تو دل خواهر من می لرزد

آب شرمنده ی لبت عباس

تشنگی مُرد از خجالت تو

مرد و مردانگی برای ابد

رفت زیر بلیط غیرت تو

**

 به ازاین باش با بَدان؛انگار

باب حاجات بهتر از مایی

جمله ام از حسادت است آقا

بیشتر مال ارمنی هایی

**

آبرودار آسمان هایی

مهربان ِعشیره ی احساس

در شکوه مقامت آوردند :

رَحِم الله عَمی العباس

**

عشق مدیون جان فشانی هات

معرفت از ازل گرفتارت

شیر ام البنین حلالت باد

تا قیامت ادب بدهکارت

**

پدر مشک های دلواپس

ساقی بی شراب و پیمانه

دختری منتظر نشسته؛ بیا

حُرمت قول های مردانه

**

کوری چشم حرمله برخیز

یاعلی! شاه لشگرش پاشید

غیرت الله! خواهرت زینب

خاک غم روی معجرش پاشید

**

یا علی! شاه بی علمداراست

چند متری شیب گودال است

پای دشمن به خیمه ها وا شد

این صداها؛ فغان خلخال است

**
من بمیرم که هرکس و ناکس

روی تو تیغ می کشد عباس

دست هایت چه نعمتی بودند

چادری جیغ می کشد عباس

وحید قاسمی

رفتی و این ماجرا را تا فصل آخر ندیدی
 عباس من! دیدی اما مانند خواهر ندیدی

 آن صورت مهربان را، محبوب هر دو جهان را
 وقتی غریبانه می‌رفت بی یار و یاور ندیدی

 آری در آوردن تیر بی دست از دیده سخت است
 اما در آوردن تیر از نای اصغر ندیدی

 حیرانی یک پدر را با نعش نوزاد بر دست
 آن بهت و ناباوری را در چشم مادر ندیدی

 شد پیش تو نا امیدی تیر نشسته به مشکت
 مثل من اطراف عشقت انبوه لشکر ندیدی

 بر گودی گرم گودال خوب است چشمت نیفتاد
 چون چشم ناباور من دستی به خنجر ندیدی

 دلخونی اما برادر دلخون‌تر از من کسی نیست
 آخر تو بر خاک صحرا مولای بی سر ندیدی

 قلبت نشد پاره پاره، آن شب خرابه نبودی
 آنجا سر یک پدر را در دست دختر ندیدی

 سقا! تو ساغر ندیدی، در تشت زر، سر ندیدی
 جای نیِ خیزران بر لبهای دلبر ندیدی

 قاسم صرافان

داری به یک فرات بدل میکنی مرا

مضمون صد شریعه غزل میکنی مرا

من عمق بی کسی تو را درک میکنم

وقتی شبیه مشک بغل میکنی مرا

پیش تو هیچ مشکلی آنقدر سخت نیست

در ظرف چند ثانیه حل میکنی مرا

اینقدر در مدار خودت دور من مگرد

داری در این مدار ، زحل میکنی مرا

اظهار ضعف میکنی و خاک بر سرم

داری خدای عز و جل میکنی مرا

صبح است ساقیا و تو آیا به یک نگاه

مهمان دو پیاله عسل میکنی مرا؟

"شیخ رضا جعفری"

کنار دل و دست و دریا ابوالفضل
تو را دیده ‏ام بارها، یا ابوالفضل

تو از آب می ‏آمدی مشک بر دوش
و من، در تو، غرق تماشا ابوالفضل

اگر دست می ‏داد، دل می ‏بریدم
به دست تو، از هر دو دنیا ابوالفضل

دل، از کودکی، از فرات آب می‏ خورد
و تکلیف شب، آب، بابا، ابوالفضل

تو لب تشنه پرپر شدی، شبنم اشک
به پای تو می ‏ریزم، اما ابوالفضل

فدک، مادری می‏ کند کربلا را
غریبی تو هم مثل زهرا، ابوالفضل

تو را هر که دارد ز غم بی ‏نیاز است
وفا، بعد ازین نیست تنها ابوالفضل

تو با غیرت و آب و دست بریده
قیامت بپا می‏ کنی، یا ابوالفضل

آبی نبود اگر که تو سقا نمی شدی
مشکی نبود اگر که تو دریا نمی شدی

از سمت خانواده زهرا به سمت ما
فیضی نبود اگر که تو آقا نمی شدی

حالا که مثل نور شدی و قمر شدی
ای کاش هیچ وقت تو پیدا نمی شدی

این تیر با نگاش نظر می زند تو را
حالا نمی شد این همه زیبا نمی شدی

می خواستی که تیر نگیرد تن تو را
کاری نداشت، خوش قد و بالا نمی شدی

تو جمع خیمه بودی و تقسیم کردنت
ورنه در این مزار کمت جا نمی شدی

پیش قد حسین، تمامت شکسته بود
تقصیر تو نبود اگر پا نمی شدی

علی اکبر لطیفیان