آيت‌الله حاج ميرزا «حسين خليلی تهرانی» در پايان تحصيلات مقدماتی از محضر بزرگانی چون: آيات عظام شيخ «مرتضی انصاری»، شيخ «محمدحسن صاحب جواهر» و «ملامحمدتقی گلپايگانی» بهره برد و بعد از سال‌ها شاگردی و تحصيل مستمر، خود از علمای بزرگ شد.
آيت‌الله خليلی تهرانی از مهارت فوق‌العاده‌ای در فقه و اصول، به ويژه تفكيك اين دو علم از يك‌ديگر برخوردار بوده است و داراى مقام عظيمى در تقوا و خويشتندارى، كثرت نماز و عبادت، بردبارى و استقامت در عبادت‌ها و سختىهاى روزگار بوده است.
شيخ هم‌چنين با مسجد كوفه و سهله انس زيادى داشت و عبادت در آن دو مسجد مقدس را وظيفه خود مىدانست. در عمر خود، اعتكاف در دهه آخر رمضان را در مسجد كوفه ترك نكرد تا وفات يافت. دربيشتر مواقع مخصوص زيارتى، با پاى پياده از نجف به زيارت امام حسين (ع) مىشتافت و بر اين عمل عادت كرده بود.
بيشتر در مسجد و در حال نماز بود. اگر كسی مىخواست او را ببيند، يا در ركوع بود و يا درسجده. مواظب بود كه هر روز زيارت عاشورا را پس از اذان صبح و پيش از طلوع آفتاب (بينالطلوعين) بخواند و «دعاى سيفى» را كه از اميرالمؤمنين (ع) روايتشده، قرائت كند. در اواخر چشمهايش ضعيف شد، تا اين‌كه كمكم بينایى خود را به كلى از دست داد. ديگر هيچ كس را نمىديد.
از شدت پيرى و طول عمر، نيروى جسمانيش به تحليل رفته بود، اما با وجود آن ضعف مفرط، در حب خدا خالص و قوى و در وظائف شرعى، از عبادت و نماز گرفته تا تلاوت دعاها و قرائت قرآن جدى بود. آن‌چنان جدى كه حتى بسيارى از جوانان نيرومند هم تحمل آن را نداشتند.
در نهايت نيز در مسجد سهله كوفه وفات يافت و در نجف ميان مقبرهاى كه خود در كنار مدرسهاش تهيه ديده بود، به خاك سپردهشد. از آثار بجا مانده از آيت‌الله خليلی تهرانی، «ذريعة‌الوِداد و نجاة العباد» را می توان نام برد.*
*منابع: نامداران راحل شيعه و ديدار با ابرار.
