۰۳ آذر ۱۴۰۳ ۲۲ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۱۱ : ۰۴
درس اخلاق آیتالله قرهی
پیشگویی انقلابی آیتالله اراکی(ره)
آقای اراکی را یادتان هست نماز را خیلی طولانی می‌خواند؟ ایشان فرمودند: روزی خواهد رسید که دو حالت به وجود میآید، یکی اینکه بچّه‌ها به منبر می‌روند، دوم اینکه می‌گویند: چرا اینقدر نماز را طولانی می‌خوانند!
عقیق: آیتالله روح‌الله قرهی مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج) حکیمیه تهران در تازه‌ترین جلسه اخلاق خود به موضوع «خطورات نفسانی و مراقبه» پرداخت که مشروح آن در ادامه میآید:*مبارزه با خطورات نفسانی و کدر نمودن جلوه‌های دنیا، در باور داشتن به اینکه؛ دنیا موقتی است
«قالَ النَّبی المُکَرَم الرَّسولُ المُعَظَّم مُحَمَّد المُصطَفی صَلَّی الله عَلیهِ وَآلِهِ وَسَلَّم خَلَقَ اللَّهُ الإنس ثَلاثَة أصناف صِنفٌ کَالبَهائِم وَ صِنفٌ أجسادُهُم أجساد بَنی آدَم وَ أرواحُهُم أرواحُ الشَّیاطین وَ صِنفٌ فِی ظِلّ اللَّه یَومَ لا ظِلّ إلّا ظِلّه»؛ در باب خطورات نفسانی تمام هوا و هوس، به دست دشمن بیرونی؛ یعنی شیطان قرار می‌گیرد و اگر کسی توفیق پیدا کند با این خطورات نفسانی که اوّل، بر ذهن انسان حاکم می‌شوند، همان جا مبارزه کند مبتلای به خطورات شیطانی نمی‌شود؛ امّا دلیل و برهان خطورات نفسانی، تجلیّات دنیا و حال نفس است، اولیاء خدا، علّت‌العلل را همین تجلّی دنیا می‌دانند.
یکی از نکاتی که اولیاء خدا روی آن تکیّه و اصرار دارند و بارها نیز بیان فرمودند: این است که دنیا را در ذهن خود، محل استقرار، آن هم استقرار دائمی نبینیم، این یک نسخه است، که انسان مدام در ذهن بگذراند که، دنیا موقّتی است، لذا برای اینکه باورمان شود این دنیا محل دائمی استقرار نیست، بیان فرمودند: حدّاقل ماهی یکبار به قبرستان بروید که بعضی از عرفا فرمودند: حدّاقل هفته‌ای یکبار بروید، قبور را نظاره کنید، عجله نکنید، بنشینید و ساعتی درنگ کنید، غسّالخانه بروید، آن انسان‌هایی که مثل من و تو بودند و روی پای خود راه می‌رفتند، می‌نشستند، بلند می‌شدند، گریه و خنده می‌کردند، می‌خوردند و می‌آشامیدند، امروز روی سنگ غسالخانه، قادر به حرکت نیستند، قادر به هیچ امر و نهی‌ای نیستند، وقتی اینها را دیدید باورتان می‌شود که دنیا محل استقرار دائمی نیست، تعارف نیست، هم جوان و هم میانسال و هم پیر می‌آورند گرچه امروز بیشتر جوان و میانسال است تا شخصی در کبر سن! وقتی این را در ذهن خود بگذراند که ولو 90 یا 100 سال عمر کند، اما یک روزی، بدن را بر روی همین سنگ و مشابه این قرار می‌دهند و این بدن هیچ اختیاری ندارد، او را می‌شویند و بعد در پارچه‌ای به نام کفن می‌پیچند و درون زمین قرار می‌دهند، که تعبیر روایت برای قبر، حفره است، او رادر آن می‌گذارند و سنگ لحد را می‌چینند، خاک‌ها را می‌ریزند و شاید در مراسم سوّم و هفتم و یا سال، یادی از من و تو کنند، امّا دیگر فراموش میکنند. اگر باورمان شود که دنیا محل استقرار نیست، تجلیات و جلوات دنیا بلافاصله در ذهنمان کدر می‌شوند.
*یاد مرگ؛ تمرین باور به اینکه، دنیا برای آخرت است
نسخه دومی که اولیاء خدا بیان کردند این است: دائم مرور کنیم «الدُّنیا مَزرَعَة الآخِرَة». آن موقع اجازه نمی‌دهیم، خطورات نفسانی ذهن ما را مشغول کند، خلّص کلام اولیا این است: عامل همه خطورات نفسانی، جلوات دنیاست. یکی را به مقام، یکی را به پول، یکی را به جمال، یکی را به بنین، یکی را به علم و ...جلوه می‌دهند، همه اینها جلوات است، اگر این را مراقبه و مواظبت کند، باور کند که اینها دیگر موجودیت ندارند و همه می‌روند، از نفس دون که شیطان هم طبعاً یاریش می‌کند به خدا پناه می‌برد، حال اگر انسان بداند همه این دنیا برای آخرت است، دنیا و مافیهای آن برای دنیا نیست «وَلَکُمْ فِی الأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ إِلَى حِینٍ» این متاع بسیار کمی است چون استقرار آن استقرار کمی است و برای آخرت است، اگر این را بفهمد خیلی از مطالب حل می‌شود.
اینها نسخه است،دائم مرور کند که دنیا گذرا است، اینکه بعضی از اولیاء فرمودند: حدّاقل ماهی یا هفته‌ای یکبار؛ یعنی گاهی نیاز است، انسان بیشتر برود، اینکه در گذشته قبرستانها خیلی نزدیک بود، یا اینکه علماء و اعاظم مثل آیتالله القاضی و آیتالله کشمیری زیاد می‌رفتند، که وقتی سؤال کردند شما وادی‌السلام را خیلی یاد می‌کنید، مگر وادی‌السلام چه دارد؟ فرمودند: روح و ریحان است.
انسان می‌رود خاک می‌بیند، مهم این است که انسان درون آن را بفهمد. یک دلیل اینکه اولیاء خدا، هر روز مقیّد بودند، یک سر به قبرستان وادی‌السّلام، بزنند، مثل اینکه مقیّد بودند هر روز، حرم مولی‌الموالی بروند، این است که بگویند: به زودی اینجا می‌آیی، امروز نه فردا، فردا نه پس فردا، آخر، جایگاه تو اینجاست.
یک دلیلی که اولیاء خدا، گاهی برای خود، قبر درست می‌کردند و درون قبر می‌خوابیدند، یادآوری همین است که دنیا گذراست، البته این امر، امروز منسوخ است و حتّی مع‌الأسف در بعضی از مطالب اشکال می‌گیرند و مذموم می‌دانند، آنها که خود، هیچ بهره‌ای از معارف نبرده‌اند، این کارها را زهد بیجا می‌دانند و تصور میکنند که مثلاً فعالیت کسی که در این دنیا به سمت قبر برود، کم می‌شود و او فردی سرخورده می‌شود.
*ثمره‌ی یاد مرگ؛ تلاش مضاعف و آرزوی طول عمر!
اتّفاقاً اولیاء خدا که می‌دانند «الدُّنیا مَزرَعَة الآخِرَة»، با این قبیل کارها دارند به من و شما تذکار می‌دهند که اگر می‌خواهی خطورات نفسانی بر ذهنت حاکم نشود بدان دنیا گذراست و مزرعه‌ای است برای آخرت، لذا اتّفاقاً تلاش و کوششان بیشتر می‌شود، رفتن به قبرستان آنها را هوشیار و بیدار کرده است، کارایی آنها بیشتر است، این طور نیست که بگوییم به کنجی می‌نشینند و دیگر با هیچ چیزی کاری ندارند، اتّفاقاً شادابی و فرح ذاتی دارند که خدایا ممنون هستیم اجازه دادی حیات بیشتری داشته باشیم که توفیق پیدا کنیم برای آخرتمان کار کنیم، نه اینکه ممنونتم که امروز هم بیدارم که کمی بیشتر بخورم و بخوابم و شادی کنم، شادی‌های بیجا، بکوبم و برقصم و ....
اولیاءالهی مثل فرمایش سیّدالساجدین، زین‌العابدین(ع) که در آن دعا میفرماید: «خدایا اگر عمر من، چراگاه شیطان است، جانم را بگیر، امّا اگر در بندگی توست، طولانی کن» دنبال طول عمر هم هستند! چون می‌دانند «الدُّنیا مَزرَعَهُ الآخِرَه»، همه اینها باید برای آخرت باشد، حتّی اگر انسان قرب‌الی‌الله را هم نطلبد -که باید اینطور باشد، این نهایت بندگی است- امیرالمؤمنین(ع) میفرماید: عبادت و بندگی سه نوع است؛ یا از ترس جهنم یا به طمع بهشت یا عبادت او عبادت «تِلْک عِبَادَةُ الْأَحْرَار» است که این بحث جدایی است، امّا حتّی اگر معامله‌گر هم هست باید این را بداند و برای آخرت خود بیشتر تلاش کند، حال او حال خوشی باشد.
آنها که به قبرستان می‌روند اینطور نیست که عزلت‌نشین شوند و کاری نکنند، برعکس تلاششان بیشتر می‌شود، حال عبادتشان بیشتر می‌شود، خدمت به خلقشان،آن هم برای رضای خدا بیشتر می‌شود، مهم اینجاست، عمر شریفشان را وقف رضای پروردگار عالم میکنند، برای خلق خدا کمتر می‌خوابند، اتّفاقاً اولیاء خدا کمتر می‌خوابند و بیشتر تلاش دارند چون می‌دانند «الدُّنیا مَزرَعَة الآخِرَة»، چون باور دارند هر چه هست در این دنیاست و آن دنیا چیزی نمی‌دهند.
*آخرت خبری نیست، همه چیز در این دنیاست!
ملّا محسن فیض کاشانی، آن عارف بالله، صاحب کتاب کلمات مکنونه و کتب عرفانی و اخلاقی و علمی دیگر، در عالم رؤیا یا مکاشفه، شیخ الطائفه، شیخ طوسی را می‌بیند، به شیخ طوسی عرضه می‌دارد که آقا! آنجا چه خبر است؟ شیخ طوسی میفرماید: آنجا چه خبر است؟ اینجا خبری نیست، خبرها آنجاست، ملّا محسن فیض کاشانی تعجّب می‌کند و میگوید من عرض کردم: آقا! خبر آن طرف است، این طرف که خبری نیست، شیخ طوسی میگوید: خیر، اتّفاقاً بر عکس متوجّه شدید، خبر آنجاست و این طرف، خبری نیست، هر چه این طرف هست از آنجا آمده است.
فقط به تو بگویم: ای محسن! بدان، هر چه هست در دنیاست و من امروز مغموم هستم و افسوس می‌خورم که می‌توانستم کار بیشتری انجام بدهم و انجام ندادم، تعبیر عجیبی دارد، میفرماید: اگر می‌دانستید که اینجا، فقط یک ذکر صلوات بر محمّد و آل محمّد(ص) چقدر ارزش دارد، آن وقت می‌فهمیدید، چرا در ماه مبارک رمضان، اوّلین دعا، این است «اَللّهُمَّ اَدْخِلْ عَلی اَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُور».
اینها برای چیست؟ اولیاء خدا می‌گویند نگاه به اینکه «الدُّنیا مَزرَعَة الآخِرَة»، اجازه نمی‌دهد خطورات نفسانی حرکت کند والّا شیطان میآید و گرفتار و بیچاره‌ات می‌کند.
*خدای ارحم الراحمین، کسی را عذاب می‌کند؟!
این را به شما بگویم که خیلی عجیب است،در اواخر عمر آیتالله آشیخ عبدالعلی قرهی قبل از اینکه به کما بروند، محضر شریفشان رسیدم و گفتم آقا! یک جمله عالی می‌خواستیم. فرمود: آقای اراکی را یادتان هست نماز را خیلی طولانی می‌خواند؟ عرض کردم: بله. فرمود: ایشان فرمودند: روزی خواهد رسید که دو حالت به وجود میآید، یکی اینکه بچّه‌ها به منبر می‌روند، دوّم اینکه می‌گویند: چرا اینقدر نماز را طولانی می‌خوانند.
در روایتی داریم «قُعودُ الصِّبیان عَلَی المَنابِر»، قبلاً فقط، مجتهد منبر می‌رفت و موعظه می‌کرد و آنها می‌فهمیدند و اهل حال و معنا بودند. همین می‌شود که یک موقع بچه‌ای بالای منبر می‌رود و میگوید: خدایی که بخواهد ما را به خاطر یک تار مویمان که بیرون است، عذاب کند خدا نیست! این همه آیات الهی در قرآن هست که خدا ارحم‌الرّاحمین است، چرندیات می‌بافد.. بله، خدا ارحم‌الرّاحمین است و کسی به این مطلب شک ندارد ولی به قول مولی الموالی در دعای کمیل «فبالیقین اقطع لولا ما حکمت به من تعذیب جاحدیک و قضیت به من اخلاد معاندیک ، لجعلت النار کلها بردا و سلاما و ما کان لاحد فیها مقرا ولا مقاما، لکنک تقدست اسماءک ، اقسمت ان تملاها من من الکافرین من الجنه و الناس اجمعین و ان تخلد فیها المعاندین»
پس به طور یقین و قطع مى‌دانم که تو اگر بر منکران خدایت، حکم به شکنجه دادن نکرده بودى و فرمان حتمى به مخلد بودن دشمنانت نداده بودى، مسلماً همان آتش دوزخ را سرد و سلامت قرار مى‌دادى و در آنجا براى احدى قرارگاه و جایگاهى نبودى ولکن تو نامهایت مقدس است ، سوگند یاد کرده‌اى که دوزخ را از همه کافران از جن و انس پر کنى و معاندان را براى همیشه در آنجا نگهدارى ....
بله خدا مافوق تصوّر ما ارحم‌الرّاحمین است. خداوند به قدری ارحم‌الرّاحمین است که هر سوره‌ای که می‌خواهی شروع به تلاوت کنی به جزء سوره توبه، باید بگویی «بِسمِ اللهِ الرَّحمَنِ الرَّحِیم»، چون سوره توبه برای منافقین است و غضب پروردگار عالم است و لذا می‌گویند اصل سوره توبه، برائت است، به آن توبه نگویید چون اگر توبه بود باز خوب بود و لذا همان سوره برائت بیشتر معنا می‌دهد منتها چون آیات توبه هم دارد، عنوان توبه هم بیان میکنند، ولی اصل، همان برائت است. در آنجا پروردگار عالم نمی‌فرماید: بگو «بِسمِ اللهِ قاصمِ الجَبارِین»، میفرماید: بدون «بِسمِ الله» شروع کن، هر موقع «بِسمِ الله» گفتی باید بگویی «الرَّحمَنِ الرَّحِیم»، خدا رحمان و رحیم است .
اجازه دهید باز بیان کنم که وقتی همان اوّل انقلاب، شهید بزرگوار، شهید قدوسی به خدمت آیتالله العظمی بهاءالدینی آمده بودند، آقا فرمودند: این چیست که هر روز در حکم اعدام سران رژیم و ساواکی‌ها می‌نویسید «بِسمِ اللهِ القاصِمِ الجَبّارِین»، اصلاً ننویسد. آن بزرگوار گفت: آقا! «بِسمِ الله» پس چه؟ آقا فرمودند: اصلاً برای اینها «بِسمِ الله» نمی‌خواهد، گرچه دیگر عادت شده بود و گوش ندادند؛ ولی علی‌ایحال ایشان تذکّر خودشان را داده بودند که نگویید «بِسمِ اللهِ القاصمِ الجَبّارِین»،هر موقع «بِسمِ الله» گفتی باید بگویی «الرَّحمَنِ الرَّحِیم» چون خدا رحمان و رحیم است.
پروردگار، مافوق تصوّر من و تو، رحمان و رحیم است ولی این دلیل نمی‌شود که همه آیات عذاب را کنار بگذاریم که خدایا نه عبادتت را میکنم و نه اصلا کاری به دین دارم، همه جور هم میچرخم و قلبم پاک است!
عزیز دلم! قلب پاک در جسم ایجاد می‌شود و اعمال و رفتار جسم در روح تجلّی پیدا می‌کند. چشمم اگر پاک شد معلوم است که روحم پاک است ولی اگر چشم، نعوذ بالله و نستجیر بالله، هرزه شود و همه جا بچرخد و همه چیز ببیند و بعد بگوید: خدا ارحم‌الرّاحمین است؟!
خدا میگوید: مگر به حبیبم نگفتم: «قل إن کُنتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللّهُ»، بگو اگر خدا را دوست دارید پس من را اطاعت کنید، خدا هم شما را دوست دارد. می‌شود یک کسی به دیگری بگوید دوستت دارم و خلاف او عمل کند؟ رفیق شما بگوید من خیلی دوستت دارم ولی وقتی وعده می‌دهد نیاید. می‌شود؟! محال است، کسی بگوید من کسی را دوست دارم ولی تبعیت نکند.
اصلاً فرض کنیم به قول امیرالمؤمنین(ع) بهشت و جهنّمی نیست، ولی ذات معرفت این است که انسان مطیع می‌شود و بعد تبعیت می‌کند و هر چه او گفت، میگوید: چشم، برای همین است که اصول دین تقلیدی نیست، اوّل باید معرفت ایجاد شود، اگر معرفت ایجاد شد معلوم است این حال را دارد. معلوم است معرفت ایجاد نشده که هر چه دلش خواست میگوید و هر چه دلش خواست می‌شنود و بعد هم ادّعا می‌کند دوستت دارم. مگر می‌شود؟
عذر می‌خواهم مجبوریم اینها را بیان کنیم، اولیاء خدا می‌گویند که گاهی این عشق مجازی نشانه است، که به فرد، بیان کنند و بفهمانند که ببین، در عشق به خدا چه خبر است. می‌گویند: یک کسی مدّعی بود که خیلی به معشوقه‌اش عشق می‌ورزد و چنین و چنان است، می‌گفت اگر تو نباشی من می‌میرم و... ، در جایی یک وعده‌ای گذاشتند که هیچکس نباشد تا همدیگر را ببینند، مقداری با تأخیر رفت و دید معشوقه‌اش نیست، بعد از جستجو، چند گردو پیدا کرد و متوجه شد که معشوقه می‌خواهد بگوید: تو بچه‌ای، برو فعلاً گردو بازیت را بکن. تو چه میفهمی عشق و عاشقی یعنی چه؟ اگر عاشق بودی، زودتر می‌آمدی.
*یکی از راه‌های حضور قلب در نماز
راجع به حضور قلب در نماز زیاد سؤال کرده‌اند که چه کنیم؟ اولیاء نسخه داده‌اند که مگر حضور قلب نمی‌خواهی! قبل از اذان کمی از کار و شغلت ببُر و سر سجاده‌ات بنشین، آیات الهی بخوان. نه اینکه اذان اوّل را بگویند، اذان دوّم را هم بگویند و نماز شروع شود و امام جماعت به رکوع رفته است، تازه یا الله یا الله‌ها شروع می‌شود، این نماز یک اظهار تکلیف است و معلوم است که نماز معراجی نمی‌شود و انسان را به عروج نمی‌برد «الصَّلاة مِعرَاجُ المُؤمِن».
بعضی مواقع انسان حتی از این نماز سرد می‌شود و ممکن است کاهل نماز شود و یک روز بخواند و یک روز نخواند، یک موقع نستجیر بالله دیگر از نماز ببُرد چون چیزی از نماز ندیده است و حق هم است، خوب گوش دهید عزیزان من! نمی‌خواهم بگویم کسی که نماز نمی‌خواند حق دارد، می‌گویم از یک جهت کسی که درکی نسبت به صلاه حقیقی ندارد حق است از آن ببرد. اولیاء خدا درک دارند و متوجّه هستند.
آیتالله اراکی فرمودند: روزی خواهد رسید که دو حالت به وجود میآید یکی اینکه بچه‌ها به منبر می‌روند و دیگر اینکه وسوسه‌ای پیش میآید که می‌گویند کار داریم.
ایشان همان اول انقلاب در مدرسه فیضیه فرموده بود که دارم می‌بینم که پیش میآید که می‌گویند آقا زود نماز را بخوان کار داریم برویم. کجا می‌خواهی بروی؟ می‌گویند: نماز فلانی طولانی است، وقتی نگاه میکنی شاید پنج الی ده دقیقه نمازها با هم فرق داشته باشد، تعقیبات بین نماز را می‌شود کم کرد که آن هم حضور قلب می‌آورد ولی می‌خواهم بگویم اینکه در اداره‌ها نمازمان اداری شده است یعنی چه؟ نمی‌دانم چرا مدام می‌گویند نماز را زود بخوانید، به کار مردم برسیم. دروغ می‌گوییم، آیا آن ساعات قبل، ما به کار مردم می‌رسیدیم؟ که حالا برای نماز اینطور می‌گوییم؟ یا نه، حال نماز و اتّصال به خدا ندارم، کأنّه یک تکلیفی است که می‌خواهم برای خدا انجام بدهم و زود بروم؟
اولیاء خدا نمازهای آنچنانی می‌خواندند و آخرش می‌گفتند: «إلهِی هَذِهِ صَلاَتِی صَلَّیْتُهَا لاَ لِحَاجَةٍ مِنْکَ إِلَیْهَا وَ لاَرَغْبَةٍ مِنْکَ فِیهَاإِلاَّ تَعْظِیماً وَ طَاعَةً وَ إِجَابَةً لَکَ إِلَى مَا أَمَرْتَنِی بِهِإِلَهِی إِنْ کَانَ فِیهَا خَلَلٌ أَوْ نَقْصٌ مِنْ رُکُوعِهَا أَوْ سُجُودِهَا فَلاَ تُؤَاخِذْنِی وَ تَفَضَّلْ عَلَیَّ بِالْقَبُولِ وَ الْغُفْرَانِ» به واسطه تفضّل و عنایتت از من قبول کن. آن وقت ما می‌خواهیم سریع بخوانیم و رد شویم برویم.
*راه‌های گوناگون اغوای شیطان
انسان باید مواظب گام‌ها و وساوس شیطان باشد که این وساوس و خطورات شیطانی عامل می‌شود شیطان سلطه پیدا کند، این حدیث قدسی بسیار عجیب است که وجود مقدّس نبیّ مکرّم، حضرت ابراهیم خلیل(ع) جدّ مکرّم رسول گرامی اسلام، محمّد مصطفی(ص) ذیل آیه شریفه «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ وَمَن یَتَّبِعْ خُطُوَاتِ الشَّیْطَانِ فَإِنَّهُ یَأْمُرُ بِالْفَحْشَاء وَالْمُنکَرِ»، در خانه خدا مناجات می‌کرد، عرضه داشت: خدایا! می‌خواهم بدانم شیطان برای انسان‌ها به چه صورت میآید و آنها را به کار زشت دعوت می‌کند، می‌خواهم، حال شیطان را ببینم و او را به صورت خودش ببینم.
خطاب رسید از مسجد بیرون برو می‌بینی. از خانه خدا خارج شد ابلیس را دید که بر در مسجد ایستاده است و یک علم و یک پرچم در دست و یک طبل هم در گردن دارد که تیری در میان طبل فرو برده است.
پیامبر خدا، حضرت ابراهیم خلیل(ع) تعجب کرد و گفت: ای ملعون اینها چیست؟ خیلی جالب است، شیطان میگوید: تا آخر عمر و آخر قیامت کار من این است و بعد هم پشیمان شد که چرا این حرف را زده است. گفت: پیغمبر خدا! من هر روز حتی برای مؤمنین به این صفت وارد می‌شوم و کنار درب مساجد می‌ایستم، برای یک عده که بلدم و کارهای دیگر میکنم اما برای مؤمنین، وقتی کسی از مسجد بیرون آمد، من کار خودم را میکنم، امّا قبل از اینکه کسی از مسجد بیرون بیاید یکی از یاران خودم را به درون مسجد می‌فرستم تا مردم سلام نماز را می‌دهند، وسوسه در دلشان ایجاد میکنم و سه مرتبه طبل می‌زنم و آواز بلند میکنم: «الطمع، الطمع، الطمع». ندای اوّلم این هست که به گوش جمعی از مردم طمعکار برسد. به آنها می‌گویم: دیگر بس است، اگر توقّف کنید از فلان کارتان عقب می‌مانید.
گذرا بگویم، در روایت داریم که پروردگار عالم به ملائکه میفرماید: اگر کسی بعد از نماز دعا نکرد، نمازش را برگردانید؛ چون او دروغ گفت که«اللَّهُ الصَّمَدُ»، خدا بی‌نیاز مطلق است و من نیازمندم! لذا در روایت داریم که حدّاقل یک دعا کنید نه اینکه فقط یک دعا داریم.
شیطان ملعون میگوید: من صدا می‌زنم تا وقتی نماز را خواندند از دلشان بگذرد که توقّف نکنید که از فلان معامله یا مطلب عقب می‌مانید، زود بیرون بیایید و زیر علم من جمع شوید، علم برای این است. وقتی نزدیک در می‌رسند این تیر زهرآلودی که توی طبل قرار دادم را بر قلبشان می‌زنم -خیلی عجیب است، توجّه کنید، شیطان دارد برای نبیّ مکرّم، ابراهیم خلیل بیان می‌کند- تا در شکّ و شبهه بیفتند که اصلاً خدا هست؟
به خصوص وقت مرگ، مثلاً برای کسی که دختر یا پسرش هنوز ازدواج نکرده‌اند، شیطان ملعون میگوید: دیدی خدا عادل نیست، نعوذ بالله، در این دنیایی که پر از گرگ است، بعد از تو چه به سر دختر و پسر تو میآید، امروز که هر کسی به فکر خودش و گرفتاری خودش هست، چه کسی به فکر اینهاست، اگر خدا راست می‌گفت، تو را نگه می‌داشت تا اینها را سر و سامان بدهی و بعد تو را می‌برد و او بی‌ایمان از دنیا می‌رود.
شیطان لعین گفت: ندای دوّمی که می‌زنم «الحرص الحرص الحرص» است. به آنها که در مسجد توقف کرده‌اند، می‌گویم: شاید الآن، مشتری بیاید و رفقیت زودتر مغازهاش را باز کند و تو نشسته‌ای داری تعقیبات می‌خوانی، درب مغازه تو که بسته باشد، معلوم است اوّل به مغازه او می‌رود، آن وقت می‌گویی: خدا نخواست! تو خودت نخواستی، پاشو برو، ببینید چقدر جالب وسوسه می‌کند، و او هم زود بیرون می‌رود و به زیر عَلم من میآید.
سوّمین ناله من «المنع المنع المنع» است، این صدا را به گوش آن کسانی می‌رسانم که بخیل هستند، وقتی کسی به درب مسجد آمد و درخواستی کرد، وسوسه میکنم که از کجا معلوم او نیازمند باشد، نمی‌خواهم بگویم که خدای نکرده گداپروری کنیم، اشتباه نشود، امّا میگوید که به بخیل می‌گویم: نماز را با تعقیبات هم بخوان و تعقیباتت را هم زیاد انجام بده. خیلی جالب است به یک عدّه میگوید: بلند شو زود بیرون برو، به یک عدّه میگوید: تعقیباتت را هم زیاد انجام بده، در نهایت وقتی او به کاسبی‌اش میآید، می‌بیند و به او می‌فهمانم، خیلی عجیب است شیطان میگوید من خودم به او می‌فهمانم که این بنده خدایی که آمده واقعاً راست میگوید و کم دارد اما یک کاری میکنم که جنسش را یک ریال کمتر به او ندهد.
این روایت به قول آیتالله بهجت روایت تجاری است و برای تجّار است و بعد می‌فرمودند ولی برای ما هم هست، ما هم باید مواظب باشیم، حتی در عنوان علم میگوید بدو دَرست دیر شد، بدو برو فلان مطلب را بگیر.
مولوی یک شعری دارد که برای شما یادداشت کردم، بیان می‌کند:
اِسْتَعیذُاللَّه من شیطانِهِ
قَدْ هَلَکْنا آه مِنْ طُغْیانِهِ
یک سگ است و در هزاران می‌رود
هر که در وی رفت او او می‌شود
هر که سردت کرد می‌دان کو دروست
دیو پنهان گشته اندر زیر پوست
گه خیال فرجه و گاهی دکان
گه خیال علم و گاهی خان و مان
هان بگو لاحَوْلها اندر زمان
اززبان تنها نه بلک از عین جان
حالا نکات این را انتخاب کردم برای شما می‌گویم که همه براساس روایت است.
وسوسه و خطورات انسان را بیچاره می‌کند لذا همین اینجا باید جلوی آن را گرفت، اولیاء خدا می‌گویند اگر از خطورات مراقبه کردی همه چیز درست است.
مواظب باش، شیطان با نفس دون تو می‌سازد! خطورات نفسانی می‌آیند، خطورات شیطانی هم میآید، بیچاره و گرفتارت می‌کند، حالت را عوض می‌کند، آن چیست؟ استعیذالله، به خدا پناه می‌بریم، در روایت داریم «إِنَّ الشَّیْطَانَ یَجْرِی مِنِ ابْنِ آدَمَ مَجْرَى الدَّمِ إلّا بِإستِعاذَه بِالله تَبارَکَ وَ تَعَالَی» همانا شیطان در رگهای آدمی جریان دارد همانطور که خون در رگهای آدمی جاری است، جز به پناه بردن به سوی خدای تبارک و تعالی.
*از راه‌های پناه بردن به خدا؛ همنشینی با خوبان
معنای استعاذه چیست؟ این مجرا در درون انسان هست مگر انسان به خدا پناه ببرد، پناه بردن به خدا یکی این است که انسان بداند هر چه پروردگار عالم گفت. باید در این حصن حصین قرار بگیرد.
ملّای نراقی میفرماید پنج چیز در استعاذه نیاز است: یک- جلیس؛ عزیز دلم! دور قرهی یک خط قرمز بکش چون من نوارم و فرمایش اولیاء را می‌گویم، امّا این نوع جلسه‌ها که جلیس و همنشین تو کسانی هستند که صاحب نفسند، کسانی هستند که گریه میکنند، کسانی هستند که برای اخلاق آمده‌اند، جوان خوب و جوان پاک هستند، اگر من مذنب هم آمدم کنار این جوان پاک نشستم اثر می‌گذارد. عالم، عالم اثر و مؤثر است، این را بارها عرض کردم، شما بدون اینکه بخواهی عطر بخری از یک بازار عطرفروشی رد شوی بوی عطر می‌گیری، چون وقتی می‌روی که عطر بخری یک مقدار از این عطر و یک مقدار از آن عطر می‌زنی و وقتی بیرون می‌روی ناخودآگاه این لباس شما بوی عطر دارد، شما دو ساعت با یک فرد سیگاری در ماشین از قم به تهران بنشین، وقتی منزل می‌روی، همسرت یا مادرت می‌گویند: لباست بوی سیگار می‌دهد، سیگار کشیدی؟ می‌گویی نه، چون همنشین تو سیگاری بود بوی سیگار اثر گذاشت.
این را بدانید که همنشین در پناه بردن به پروردگار عالم مهم است، آن کسی میتواند به حقیقت استعیذبالله و «اعوذبالله من الشیطان اللعین الرجیم» بگوید، که در مرحله نخست، همنشین خوبی داشته باشد، این را جدّی بگیرید عزیز دلم، والله اولیاء خدا که از اوّل توفیق نداشتند محضر مبارک حضرت حجّت(عج) و محضر مبارک شیخنا الاعظم، حضرت شیخ مفید عزیز برسند، اوّل یک همنشین خوب داشتند و این همنشین خوب عامل شد دست اینها را بگیرد، صفای درونی پیدا کنند، حالشان عوض شود، روحشان تازه شود و از گناه پاک شوند تا آقاجان آنها را بپسندد و آنها را بخرد و بپذیرد.
در پناه بردن به خدا اوّل مطلب این است که تو همنشینت را خوب، انتخاب کنی، اگر خوب، انتخاب نشد، خراب می‌شوی. در همه نوع روایاتی که در باب اخلاق دیدیم و تفحّص کردیم و در همه آنچه که، اعاظم و بزرگانی که محضر مبارکشان زانوی تلمّذ زدیم بیان فرمودند، این بود که اوّل مسأله مهم، همنشین است.
وقتی کسی را که گرفتار بدی‌ها شده را می‌گیرند و می‌پرسند: چه شد که گرفتار شدی؟ میگوید: رفیق ناباب، غیر از مزاح که بعضی تا چیزی می‌شود می‌گویند: رفیق ناباب، با اینکه خودشان خرابند، ولی این واقعیت است بدانیم که اوّلین قضیه همین رفیق ناباب بوده است.
همنشین؛ یعنی پدر و مادر، رفیق‌مان در مدرسه، معلّم و.. چرا اولیاء خدا مواظبت می‌کردند، حتی در تعلیم می‌گفتند: ما می‌گردیم ببینیم چه کسی و در کجا و کدام صاحب نفسی هست که سراغ او برویم. مادر سیّدین نیّرین، سیّد رضی و سیّد مرتضی آن دو آیت عظمی، وقتی پسرانش را محضر شیخناالاعظم می‌آورد، در حالی که شیخناالاعظم شب قبل، خواب می‌بیند که بی‌بی دو عالم حضرت فاطمه زهرا(س) امام حسن و امام حسین(ع) را آورده‌اند و می‌فرمایند: ای شیخ! به اینها فقه یاد بده، از خواب بلند می‌شود و میگوید: نعوذبالله و نستجیربالله این چه خواب شیطانی‌ای بود که دیدم، یعنی چه؟ من کجا و آن بزرگان کجا، خیلی ناراحت می‌شود، صبح می‌بیند، در زدند و مادر این دو سید بزرگوار دو بچه را آورده است و دقیقاً عین همان که در خواب بیان شده را میگوید! سیّد مرتضی میگوید: بعدها مادر به ما گفت می‌دانید چرا شما را محضر شیخ بردم؟ اصلاً نمیدانستم شیخ کیست، آمدم محضر موسی بن جعفر و جواد الائمه(ع) و دستهایم را به ضریح گره زدم و گفتم: خدایا! به حق این دو امام بزرگوار، کسی را به من نشان بده، که وقتی بچه‌هایم را می‌برم، با نفس به اینها علم بدهد.
دقّت کنید نمی‌گوید: علم خالی بگیرند، میگوید: با نَفس علم بگیرند، خیلی عجیب است، خیلی‌ها هستند که عالمند و خیلی‌ها هستند که می‌توانند درس بدهند امّا او می‌خواهد یک کسی به اینها درس بدهد که صاحب نفس باشد و اینها همنشین خوبی داشته باشند، معلّم، همنشین انسان است، استاد در دانشگاه همنشین است، اثر می‌گذارد، لذا بعضی مواقع جوان‌هایمان را نعوذبالله به انحراف می‌کشانند، افکار و حال و روش و منششان را خراب میکنند، گرچه خیلی کم هم باشد ولی یک موقع نعوذبالله و نستجیربالله، پناه به ذات احدیّت، یک پیشنهاد فلان می‌دهد تا بخواهد مثلاً نمره فلان بدهد، عزیز دلم! همنشین خیلی اثر دارد.
چرا می‌گویند: مواظب باش همسری که انتخاب میکنی همکفو باشد؟ چون همنشین اثر دارد. گاهی می‌بینی یک کسی واقعاً انسان خوبی است ولی بعد از ازدواج تغییر می‌کند، عجبا! درس اخلاق و ... می‌آمد ولی دیگر بعد از ازدواج نمی‌آید، چه شده است؟ همنشین اثر دارد.
اگر همنشین خوب داشتی می‌توانی أعوذبالله بگویی و الّا أعوذبالله تو أعوذبالله صحیحی نیست. بعد می‌فرمایند: چون این شیطان که «یَجْرِی مِنِ ابْنِ آدَمَ مَجْرَى الدَّمِ» همین شیطان «إنّ الشَّیطان یَدخُلُ بَینَ بَنی آدَمَ وَ نَفسِه» می‌شود. الله اکبر! امیرالمؤمنین میفرماید که این شیطان بین آدم و نفسش داخل می‌شود، از امام صادق(ع) سؤال کردند «مَن نَفسُ الإنسان» فرمودند «الصِّدِیق» و در جایی دیگر فرمودند «الجلیس»، دوست او، رفیق و همنشین او.
*همنشین مجازی
عزیز دلم! این محیط‌های عبادی که حال تو را عوض میکنند غنیمت بشمار، به خدا قسم دراین دنیای وانفسا که انسان را به بدی‌ها و پلشتی‌ها و گناه دعوت می‌کند اینها دُرّ است، عزیز من! این شبکه‌های اجتماعی امروز همنشین من و توست، با چه کسی و با کدام گروه‌ها همنشینی میکنی؟ امروز همنشین‌ها تغییر کرده است و مثل دیروز نیست، ماهواره همنشین انسان است، لاین و واتس‌آپ و... همنشین انسان است، باید مراقبه کرد، اینطور نیست که تصوّر کنی فقط حضور یک انسان در کنار تو همنشینت است، در این شبکه‌ها هم با انسان‌ها در ارتباط می‌شوی، منتهی یک همنشینی است که اختیارش به دست توست کما اینکه اختیار همنشین‌های دیگر هم به دست من و توست، خیلی مراقب باشیم.
بحث خطورات بسیار قشنگ و شیرین است، حیفم میآید باز نکنم، بزرگان و اعاظم ما آن را بیان کرده‌اند و سریع گذشتهاند ولی احساس کردم در این دوره نیاز است برای امثال من، بیشتر باز شود، خدا گواه است خطاب به نفس خودم میکنم، بیشتر مشخّص شود که این نفس با انسان چه می‌کند؟
فرمودند: یکی از مصادیق نفس، جلیس است که انسان باید خیلی مواظب باشد، یکی دیگر از مصادیق آن صدّیق است که صدّیق دوست انسان است، شاید جلیس و صدّیق یک معنا را بیشتر ندهد چون انسان تا کسی را دوست نداشته باشد با او همنشین نمی‌شود، این قاعده است، یعنی دو لفظ هستند ولی به حقیقت، یک معنا را می‌دهند. عزیز دلم! در این تأمّل کن.
*باور کنیم دشمن هست و به پناهگاه، نیاز داریم
مطلب دوّم برای استعاذه این است: باور کند، شیطان عدوّ است، باور کند، اگر به خدا پناه نبرد، گرفتار می‌شود، باور به اینکه «أعداء عَدُوِّک نَفسَکَ التی بَینَ جَنبَیک»، این باور باعث می‌شود من همنشین خوب انتخاب کنم امّا اگر باور نکردم یک روز این طرف و یک روز آن طرف هستم، یک روز این رفیقم است و یک روز آن، هر جمالی که بدیدیم بدو یار شدیم، هر کلامی که بدیدیم گرفتار شدیم، هر جمیلی که... تا آخر.
سوّم اینکه بداند پناهگاه نیاز است و به یقین این را باور کنیم که شیطان در کمین است، که نفس عدوّ است، این مقام یقین است که استعاذه می‌آورد، اگر نباشد استعاذه نمی‌آورد و من به خدا پناه نمی‌آورم و همنشین خوب انتخاب نمی‌کنم، یک روز این طرفم و یک روز آن طرف، باری به هر جهت هست، هر طرف باد بیاید می‌روم، حتّی در مباحث سیاسی هم همین می‌شود، گاهی این طرفی است و گاهی آن طرفی، متوجّه نیست، اینها خیلی مهم است.
چهارم اینکه واقعاً بداند که پناهگاه، باید یک پناهگاه محکم باشد و آن چیزی جز فرامین خدا نیست.
*تبعیّت بی‌چون و چرا
پنجم اینکه خود را بدون هیچ إنقلتی به او بسپارد و تبعیت محض داشته باشد.
نکته‌ای بگویم خیلی عجیب است اوایل که گاهی می‌دیدیم این عرفای بزرگوار و عظیم‌الشّأنمان بعضی از افراد را نمی‌پذیرند، اوایل، یک مقدار، مکدّر می‌شدیم که ما به اندازه فهم ناقص خودمان متوجّه شدیم، شما هادی الهی هستی، خوب دست این را هم بگیر. بعدها متوجّه شدیم که کسی که می‌خواهد بیاید، باید از همه مطالب، فارغ شود؛ یعنی اوّل خود را هیچ ببیند تا بتواند دراختیار باشد.
من در قم، بعضی از دوستان گفته بودم: آیتالله مولوی قندهاری، آن کنز خفی الهی، این طور و آن طور هستند، اصرار داشتند که ما را خدمت ایشان ببر، من به آقا بیان کردم: که آقا! می‌خواهم با اجازه این افراد را بیاورم، فرمودند: نه نیاز نیست. با خودم گفتم: آقا به تعبیر عامیانه، شکسته نفسی می‌کند، آنها را بردم، دیدم آقا، اصلاً تحویل نگرفت، یک نگاهی کرد و نشست و گفت خوبید؟ همین، نه حدیثی، نه مطلبی، آقایان نشستند، گفتم: آقا! فرمایشی نمی‌کنید؟! فرمود نه، آقایان بروند زیارتشان را بکنند، من هم خیلی ناراحت شدم که ما اینها را برداشتیم آوردیم، یکی از اینها که دیده بودم وقتی از محضر آقا بیرون آمد یک جوری شده بود، بعدها به من گفت که قرهی تو بیکاری؟ گفتم چطور؟ گفت خوب این همه آقایان در قم هستند، تو هم که پیش آیتالله بهاءالدینی و آیتالله بهجت و آقایان دیگر می‌روی و شنیدم که این آقایان هم خیلی دوستت دارند، این همه راه، می‌کوبی از قم به مشهد می‌روی که نزد یک افغانی بروی؟!
این جمله را که گفت، فهمیدم که او اصلاً هیچ نمی‌فهمد، خدمت آیتالله بهاءالدینی رفتم و خدا گواه است به این منبر، قسم می‌خورم که چیزی از این مطلب به آقا نگفته بودم، آقا فرمود: ظاهراً و مع‌الأسف، انسان باید بعضی چیز‌ها را خودش تجربه کند، بعضی برای این راه نیستند، تلاش بیخودی نکن، کسی را هم برندار این طرف و آن طرف ببر و آقا را هم خراب نکن! اگر اینها می‌دانستند که حضرت حجّت (اروحنا فداه) چقدر به آن آقایی که شما اینها را نزدش بردی، عنایت کرده است، از قم تا آنجا سینه‌خیز می‌رفتند، نمی‌فهمند، این طور افراد اگر هم بیایند مطیع نمی‌کردند و اختیار نمی‌سپارند، بعد یک محبّتی کردند و فرمودند -این را شما نشنیده بگیرید- هرچه می‌گوییم شما سمعاً و طاعتاً گوش می‌دهید آنها تبعیّت ندارند.
در اشعاری که عرض شد میگوید: استعیذالله من شیطانه قد هلکنا آه من طغیانه، اگر شیطان در کسی نفوذ کند هلاکت می‌آورد و او طغیان می‌کند، یک سگ است و در هزاران می‌رود، شیطان را دارد به سگ تشبیه می‌کند، هر که سگ او رفت، مانند او می‌شود، هر که سردت کرد می‌دان کو در اوست، هر کسی شما را از این راه بیرون برد و گفت خیلی اهمیّت نده، اینها همیشه حرف می‌زنند و مدام می‌گویند زهد داشته باشید و نفس امّاره را کنترل کنید و...، بابا بگذار دو روز دنیا خوش باشیم، بدان که شیطان در اوست.
کسی نگفت که خوش نباش! امّا درست خوش باش، به خدا قسم و به اولیاء و انبیاء و معصومین و به همه خوبی‌های عالم قسم انبیاء و اولیاء خدا آمده‌اند به ما بگویند در این دنیا خوش باش، بد نباش. ما خوشی را اشتباه گرفتیم. یک چیزهایی را نمی‌شود به زبان جاری کرد، اگر بدانید اولیاء خدا چه عشقبازیهایی با هم می‌کردند، اگر بدانید اینها فدای هم می‌شدند، دست در دست هم، اگر بدانید امام راحل و عظیم‌الشّأنمان وقتی دلش می‌گرفت می‌گفت آن مرد الهی و عظیمالشّأن، عارف دامغانی، آقا معلّم دامغانی بیاید و با هم چه عشق بازیهایی می‌کردند و چه برنامه‌هایی داشتند، صفا و صمیمیّت و دوست داشتن و حبّ حقیقی بود.
*حال خوش عرفا
زمانی کودکی شش ساله بودم، نمیدانستم موضوع چیست، ولی خوب می‌فهمیدم که آیتالله ادیب یک چیز دیگر است، آقایان درمسجدالاقصی برنامه داشتند و ما هم بچّه بودیم، پشت بشکه‌های بزرگ نفت قایم شدم، در مسجد را بستند و رفتند و ما هم همین طوری مانده بودیم، می‌دانستم که آیتالله ادیب و آیتالله دزفولی و بعضی از این آقایان و گاهی آیتالله حق‌شناس و حاج میرزا علی اصغر صفار هرندی و مرحوم ابوی دوستان دیگر می‌آیند و با آقا جلساتی دارند، من هم آنجا قایم شده بودم و هوا هم سرد بود، آقا آمدند و آیتالله دزفولی درب مسجد را باز کرد و با هم داخل رفتند، از پشت شیشه دیدم آقا دست آیتالله دزفولی را گرفته و فشار می‌دهد، گفتم خدایا اینها چکار میکنند، فهمیدم عشقبازی است، اشک می‌ریختند، امّا عشقبازی اینها الهی است. بعد نکات و مطالبی، یک نیم ساعتی که گذشت در زدند و مرحوم ابوی آمد و گفت: این روح الله ما اینجا نیامده؟ آقای دزفولی فرمود: نه، مرحوم ابوی فرمود: نیست، گم شده است، بعد فرمود: این را من می‌شناسم الآن اینجا‌ها قایم شده است، خلاصه گشتند و دیدند که بله ما آنجاییم و جای شما خالی، گوش ما را کشیدند، ما آنجا فهمیدیم که شبهای جمعه که اینهادر مسجد می‌آیند و اصحاب لیل هستند با هم یک خبرهایی دارند که ما خبر نداریم.
عزیز من! اولیاء خدا برای صفاو عشقبازی آمدند، منتهی ما نمی‌فهمیم عشقبازی اینها چیست، اینها شادند، خلاف آنچه که دیگران می‌گویند.
*ملاقات با امام زمان(عج) ادراکات انسان را فوق ادراکات ظاهری می‌کند
عرض کردم آن ولی خدا شب تاسوعا دور حوض می‌گردید و فقط دو تا کلمه می‌گفت، «ابالفضل، عباس» همین طور اشک می‌ریخت، ادراکات اینها مافوق ادراکات ظاهری ماست، ادراکات حقیقی انسانی است، وقتی اینها توفیق زیارت جمال آقاجان، آن نور، باهر النّور، نور النّور، نور فوق کل النّور را دارند، دیگر از این دنیا و جلوات دنیا فانی و خالی هستند، دو تا از این بزرگواران آخر عمر شریفشان فرمودند-عرض کردم که بعضی چیز‌ها را نمی‌توان بیان کرد- آب دهان آقاجان را گرفتند و رسیدند به جایی که فهمیدند عشقبازی حقیقی یعنی چه، نه دنیای شهوت و دنیای دون و دنیای کثیف.
وقتی کسی حقیقت را فهمید، شفافیّت و صافی و لذّت حقیقی را فهمید، دیگر اینها برایش لذّتی نیست، اگر لذّت ترک لذّت بدانی -این لذّت دوّم، لذّت نفسانی است- دگر لذّت نفس لذّت نخوانی، خدا گواه است ما نمی‌فهمیم آنها چه می‌گویند و آنها هم نمی‌فهمند ما چه می‌گوییم، این به آن در، آنهای یک جای دیگر هستند و یک حال و صفای دیگر دارند، تا زیارت عاشورا را شروع می‌کردند «السلام علیک یا اباعبدالله»، همان اوّل سلام اشک می‌ریختند، داد می‌زدند و خود را می‌زدند، حتّی اگر بچّه‌هایشان اعتراضی می‌کردند که آقا صبح زود است، می‌گفت نمی‌توانم، دست من نیست، حال آنها، حال دیگر و وضعشان، وضع دیگری است. وقتی یا بن الحسن می‌گویند یا بن الحسنشان با ما فرق دارد، مگر می‌شود کسی که یا بن الحسن حقیقی را فهمیده یک یا بن الحسن بگوید و اشکش جاری نشود و حالش عوض نشود و تغییر نکند! می‌شود حضرت عشق را دید و عاشق نشد! حضرت دوست را دید و دوست نشد!
*امام زمان (عج) منتظر جوانهاست
امشب می‌خواهم کمی باز‌تر با شما صحبت کنم و از بزرگترهای مجلس عذر هم می‌خواهم که خطابم فقط به جوانهای عزیز است، امثال من بیچاره باید کنار برویم نه اینکه مأیوس شویم امّا فعلاً باید کنار برویم، جوان عزیز! بدان، آقاجان، بارها به بزرگان و اعاظم ما پیغام دادند و فرمودند: من و جوان‌ها، جوان‌ها را به من متّصل کنید.
ای جوان‌ها! آقاجان شما را دوست دارد، اگر متّصل به امام زمان شدید آن وقت است که چیزهایی را به شما می‌دهد و محبّت می‌کند، گمان میکنم یک چیزهایی به شما بدهد که دیگر به امثال ما ندهد، اگر شما هر شب با آقاجان حرف بزنید و این دعای سلامتی را هر ساعت بخوانید -این را نشر دهید- موبایل و ساعتتان را برای هر ساعت کوک کنید، ساعت‌ها یادت نرود، مگر می‌شود کسی هر ساعت حدّاقل یکبار به دعای سلامتی، یاد آقاجان، امام زمان کند و آن وقت آن کریم یاد انسان نباشد! این را بدانید آقاجان مافوق تصوّر ما کریم است، واللهالعظیم آقایی داریم که اگر بدانیم کیست جان می‌دهیم و قالب تهی می‌کنیم، این آقایی که بزرگان در عالم مکاشفه که برای بعضی از آقایان آمدند، گفتند خوشا به سعادتتان، اگر یک موقعی توفیق پیدا کردید و محضر مبارک آقاجان رسیدید، می‌شود یکبار هم از طرف ما دست آقاجان را ببوسید؟
با این آقایی که جدّ مکّرمشان میفرماید «لَو أدرَکتَهُ لَخَدَّمتَهُ مَا دَامَ حَیاتِی» عشق ورزی کنید، او را دوست داشته باشید، عشق حقیقی اینجاست، آن عشق‌های مجازی را کنار بگذار عزیز من! می‌شود یک روزی همنشین آقاجان، امام زمان بشویم؟ چرا نمی‌شود، به خدا قسم می‌شود، به شرط اینکه بخواهیم، شرط، خواستن است، شرطش این است همنشین‌های دیگر را بیرون بریزی، عزیز دلم! این موبایل، شبکه‌های مجازی، اینترنت و ماهواره تو را گرفتار نکند، اگر گرفتار اینها نشویم مگر می‌شود آن بزرگوار، آن آقای خوبی‌ها عنایت نکند.
*شیدایی بعد از ملاقات
قربان اسمتان بروم «المَهدِی طاوُوسُ أهلِ الجَّنَّه» آن آقایی که این قدر زیباست و در زیبایی همتا ندارد، گرچه ملاک زیبایی نیست می‌خواهم بگویم آقاجاندر جمال ظاهری هم بینظیر است، آنچهرهای که هم چهره نبوی است، هم چهره فاطمی است، هم چهره نرگسی، آن چشمان درشت و زیبا، آن لب‌ها، آن خال لب، آن تبسّم بسیار زیبای، آن وقار و سکینه، آن آرامش او، که وقتی نگاه می‌کند عالم را دیوانه می‌کند، وقتی نگاه می‌کند انبیاء را دیوانه می‌کند، نگاه کرده است و شیخناالاعظم را دیوانه کرده است، علی بن مهزیار فقط دو سه روزی خدمت آقا بود و تا آخر عمر دیوانه بود و دیگر علی بن مهزیار قبلی نبود، به آقاجان بیان کرد که آقا چطور این دیدار این قدر طول کشید؟ اینقدر آقاجان کریم است که فرمود ای علی بن مهزیار! خودت چهل سفر گفتی، اگر کمتر گفته بودی اگر همان سال اوّل خواسته بودی به دیدار ما نائل می‌شدی، چون پاک بودی، ما همان اوّل می‌پذیرفتیم. ما پاک شویم آقاجان سریع ما را می‌پذیرد، علی بن مهزیار الآن خودش دارای گنبد و بارگاه است، مگر او که بود؟ یکی مثل من و تو بود امّا طاهر و پاک و حقیقت‌شناس بود، دور از گناه بود، دور از نفس دون و شیاطین و دور از شهوت بود، عشق حقیقی را چشیده بود و عشق مجازی را کنار انداخت.
فضای مجازی هم همین است عشق مجازی می‌آورد، فراموش کن جوان عزیز! خدا گواه است والله قسم می‌خورم امروز اگر شما این کار را کردی و مراقبه و مواظبت کردی، شما را بیشتر از علی بن مهزیار می‌پذیرد، نمی‌دانیم او چقدر کریم است. «السلام علیک یا مولای یا بقیة الله»، شب‌ها با آقاجان حرف زدی؟ من در همین مکان گفتم، دیشب هم در دانشگاه فردوسی همدان گفتم جوان عزیز! قدر بدانید، بعد از منبر شبهای چهارشنبه در همین مهدیه که معمولاً صحبت شبانه را تذکّر می‌دهم، آنجا نشسته بودم و حاج محسن حیدرزاده مدّاحی می‌کرد، یک جوانی در تاریکی آمد و گفت: آقا شما می‌گویی هر شب با آقا صحبت کنید به یک سال نشده که چیزهایی متوجّه می‌شوید، من گفتم نکند می‌خواهد اعتراض کند، گفتم: بله، گفت چرا می‌گویی به یک سال نشده بگو به یک ماه نشده، تعجّب کردم سرم را بالا آوردم و یک نگاهی به او کردم گفتم چه، یکی دو نکته گفت فهمیدم درست است گفتم آقا پیش خودت باشد و او سریع رفت.
جوان عزیز! معلوم می‌شود آقا شما را خیلی دوست دارد، بزرگان ما خیلی کار کردند توانستند حدّاقل بعد یکسال موفّق شوند، معلوم می‌شود آقا این آخری‌‌ها خیلی غریب و تنها است که دوست دارد شب‌ها با او حرف بزنید، به نظرم می‌رسد که آقاجان خودش خیلی منتظر است، اینکه می‌گویم آخرشب وقتی به تعبیری مسواکت را زدی و برق‌ها خاموش شد یک دقایقی با آقاجان حرف بزن و بگو «السلام علیک یا بقیه الله»، خدا گواه است آقاجان جواب می‌دهند...
«السلام علیک یا بقیه الله»
منبع:فارس گزارش خطا
