دغدغه هایی که تمام نمی شوند

عقیق:صدرا پارسا/ «دعا کنید سال بعد در زمین حسینیه هیئت خودمان ، اقامه عزا کنیم و مزاحم همسایه ها نباشیم و استرس جا و مکان های اجاره ای را هم نداشته باشیم.» این دعای «حمید علیمی» بود که هرسال در دهه اول محرم به گوش مان می رسید . ما هم «آمین» از ته دلی می گفتیم و دعا می کردیم سال بعد مکتب الحسینی ها بتوانند در زمینی که متعلق به هیئت و دائمی باشد، مراسم بگیرند. هرسال محرم می آمد و علیمی همین دعا را می کرد و ما هم آمین می گفتیم. به گمانم امسال هم باز باید دعا کند و مردم بازهم آمین بگویند به امید روزی که یکی از مسئولان شهر، همت کند و یادش بیاید این شهر هرچه دارد، از صدقه سر «امام حسین» و همین هیئت هاست.

شهری که درب هر خانه اش را بزنی، عطر نام و یاد شهیدی از آن به مشامت می خورد. شهری که بیشترین شهید را تقدیم انقلاب اسلامی کرده است. شهدایی که از دل همین هیئت ها، دل به دریای خون و عشق و جنون زدند تا راه کربلا باز شود ...

دعای علیمی را می توانی از زبان مداحان دیگر شهر هم بشنوی ؛ از «مهدی رعنایی» گرفته تا «سیدرضا نریمانی» . فرقی نمی کند از کدام دسته از مادحین باشی؛ اگر دسته بندی مداحان انقلابی و غیرانقلابی را هم باور داشته باشی و قبول کنی، باز هم فرقی نمی کند. نام «هیئت» که می آید، عده ای رگ غیرت شان باد می کند و بیرون می زند و شروع به «غرزدن» می کنند که مگر «حکومت مداحان» تشکیل داده اید یا چرا این همه پول هزینه هیئت های عزاداری می کنید؟ شبیه همان عضو سابق شورای شهر تهران که گفته بود: «اینکه میلیاردها تومان پول بگذارند برای هیات‌ها اشتباه است و جلوی این موضوع باید گرفته شود. اگر مدیریت شهری قصد دارد به هیات‌ها کمک کند اعلام می‌کردند دو روز حقوق مدیران شهرداری و اعضای شورای شهر برای کمک به هیات‌های عزاداری اختصاص یابد نه اینکه از بیت‌المال هزینه کنند.» آقای مسئول در شورا که قبل از تصدی این سمت « «خواننده» بود(!) و در کسوت خواننده به شورای شهر راه پیدا کرد، گفته بود به جای کمک به هیئات مذهبی در سطح تهران، این پول می تواند صرف کارهای دیگری شود مثلا در ماه محرم به عشق امام حسین(ع) برای بچه ها کتاب و کفش خریده شود یا تعدادی از زندانیان را آزاد کنند. و بعد این سوال را مطرح کرده بود که آیا امام حسین(ره) واقعا راضی است که این پول ها هزینه هیئت های عزاداری شود؟ و پاسخ نداده بود که چطور وقتی همین پول ها صرف کمک به تئاترهای بعضا مبتذل  یا برگزاری کنسرت های موسیقی می شود، کسی اعتراض نمی کند و یا هنگامی که میلیاردها تومان پول بیت المال را به راحتی به بازیکنی می دهند که دست آخر به بهانه پایبندی به قراردادباشگاهی، خط قرمز نظام را زیرپا له می کند و مقابل تیمی از رژیم صهیونیستی به زمین می رود، صدا از کسی در نمی آید؟ اما پای «هیات» که وسط باشد، همه «دلسوز» دین و کشور و مردم و بیت المال می شوند!

شب های ماه مبارک امسال در اصفهان، «سپاه» به کمک آمد تا مردم مجبور نباشند در خیابان بنشینند و فضای حسینیه بسیج در اختیار هیئت فداییان حسین قرار گرفت. در تهران نیز مکان هیئت شهدای گمنام که از هیات های معروف و پرمخاطب پایتخت است، پس از سالها از حسینیه قهرودیها در میدان منیریه به حسینیه فاطمه الزهرا(س) در میدان سپاه منتقل شد. مکان جدید علیرغم دسترسی هایی که دارد، برخی محسنات مکان قبلی را ندارد از جمله سقف بلند مکان جدید که برای مداح هنگام خواندن، مشکل ایجاد می کند . از بچه های هیات شهدای گمنام که سوال کنید، متوجه می شوید که این جابه جایی برخلاف میلشان صورت گرفته است .

هیات امنای حسینیه قهرودیها دیگر تمایلی به ادامه فعالیت هیات شهدای گمنام در این مکان نداشتند و اجازه ندادند این هیئت در این حسینیه بمانند و هیئت شهدای گمنام که شب های جمعه خیل عظیمی از جوان و نوجوانان پایتخت را به خود جذب می کرد ، هیئتی که در راستای منویات و دغدغه های رهبری سالهاست تلاش می کند تا کار فرهنگی کند، ماه ها بدون جا و مکان ماند. هیئتی که باید وجود آن را در زمانه هیاهوی هیئت هایی که تنها به «شور» می اندیشند و «شعور» حسینی را کنار گذاشته اند، غنیمت دانست و به تعبیر یکی از خادمان این هیئت، شاید همین خصیصه ها سبب می شود تا برخی ها از گسترش فعالیت هیئت هایی همچون شهدای گمنام ناراضی باشند! در هیئت شهدای گمنام می توانی «تفاوت» ها را به خوبی حس کنی؛ خادمانی که خونگرم و مودب هستند، لبخند از روی لبشان محو نمی شود، با هر ظاهر و پوششی که باشی، جایی در گوشه دنج حسینیه این هیئت پیدا می کنی بدون اینکه نگران تذکرات پی در پی آن هم با لحن نامهربانانه و خشن(!) باشی، جوان ها و نوجوان ها حضوری گسترده و قابل توجه در این هیئت دارند، جلسه با نماز و قرآن و نهج البلاغه آغاز می شود، نظم جلسه قابل تحسین است، در این هیئت شاید هیچ وقت نبینی که خانم مسن سالی بر سر کودکی که سرخوشانه از این سو به آن سو می دود، فریاد بزند.

برای بچه ها فضایی در قالب مهدکودک تدارک دیده شده و تمام مدت جلسه یکی از خدام آن ها را سرگرم می کند. حتی برای بچه ها هم کار فرهنگی درنظر گرفته می شود تا نهایت استفاده از جلسه برده شود. از پچ پچ های زنانه خبری نیست حتی موقع سخنرانی. مداحی ها استاندارد و تراز است؛ همان چیزی که «آقا» انتظار دارد. کسی لباس از تن درنمی آورد. مداح به مخاطب توهین نمی کند، اصرار به اشک گرفتن از مستمع با خواندن روضه های خیالی(!) و پایین آوردن شان و منزلت ائمه ندارد. همه چیز مطابق مقتل است. میاندارها رفتارهای خارج از عرف ندارند . مداحی آن قدر طول نمی کشد که مردم نگران برگشت به خانه و احیانا قضاشدن نمازصبح خود باشند. مداح حتی در دعای پایانی هم بر اصولی همچون «نماز اول وقت خواندن» تاکید می کند و خلاصه همه چیز استاندارد است. این هیئت استاندارد اما سال هاست دغدغه جا و مکان دارد و مداح آن در عین بی انصافی به وصل بودن به بالایی ها(!) متهم می شود!

مشابه همین مشکلات را بچه های هیئت فدائیان حسین(ع) در اصفهان هم دارند و سال هاست با آن دست و پنجه نرم می کنند. از مسجد خیابان چمران تا حسینیه بسیج و حالا مسجدی در خیابان جی که پاتوق فدائیان حسین شده است ، همگی حکایت از یک مشکل دارد: نداشتن مکان ثابت و حمایت مالی . به گفته رییس هیئت فدائیان حسین، در حالی که این هیئت هرهفته میزبان قریب به 2000 نفر از جوانان است، اما هنوز هم نتوانسته یک مکان دائمی برای خود دست و پا کند. بسیاری از برنامه های فرهنگی و تفریحی مسئولان این هیئت در گیرو دار دغدغه های بی جا و مکانی و مشکلات مالی، روی زمین مانده اند و سازمان های متولی در شهر، حاضرند برای کشاندن چند کمدین به شهر، میلیون ها تومان هزینه کنند تا آقا و خانم کمدین یک شب بیاید و روی صحنه استندآپ اجرا کند و پولش را بگیرد و برود اما به «هیئت» که می رسد، همه سازمان ها بی پول و بودجه می شوند!

یکی دوسال قبل بود که شنیده شد شهرداری گرگان در آستانه ماه محرم، پارچه ها و بنرهای عزاداری امام حسین (ع) درسطح شهر را کنده است . رئیس شورای هیئات مذهبی علت این اتفاق را اینگونه روایت کرد:« در تماسی که با روابط عمومی شهرداری داشتیم خانم {...} گفتند که با این کار ها(نصب بنر و زدن پارچه) مبلمان شهری بهم می خورد و همه این هیئتها باید از ما مجوز بگیرند !»

و درد همین جاست که به قول مسئول گرگانی؛ متاسفانه برخی نهادها فضاسازی محرم را معضل می دانند به جای آن که آن را فرصتی ناب و بی مثل و مانند برای جوانان پرشور و عاشق امام حسین (ع) بدانند اما گویا دست هایی در کار است تا به هرشکل شده با تفکرات مذهبی مردم به مقابله برخیزد و فعلا هم چاره را در ضربه زدن به جامعه مداحی و هیئت های مذهبی دیده است. از مغرضان و غافلان که انتظاری نیست، کاش لااقل آن هایی که ادعای دلسوزی برای اسلام و انقلاب و فرامین رهبری را دارند، به خود بیایند و کاری کنند. هرچند به قول یکی از بچه هیئتی ها : «در این مملکت تنها یک مسئول هست که دغدغه کارفرهنگی دارد و آن هم حضرت آقاست که زمانی فرموده بودند «فرهنگ، هوایی است که  ما تنفس می کنیم.» و حالا هوای شهر برای بچه هیئتی ها دودآلود و پر از غربت شده است...