خداوندا! اگر زمين مجال زندگي من است و اگر روز و شب بستري براي تپيدنهاي من؛ روز و شب و زمين، فداي تو باد! من همه آنچه زندگيام را نضج ميدهد و هر آنچه به بودن من معنا ميدهد، به آستان آبيات تقديم مي دارم تا تو را بندگي كرده باشم. تا تو را طاعت برده باشم و تا تو را خشنود نموده باشم.
عقیق:خداوندا! اگر زمين مجال زندگي من است و اگر روز و شب بستري براي تپيدنهاي من؛ روز و شب و زمين، فداي تو باد! من همه آنچه زندگيام را نضج ميدهد و هر آنچه به بودن من معنا ميدهد، به آستان آبيات تقديم مي دارم تا تو را بندگي كرده باشم. تا تو را طاعت برده باشم و تا تو را خشنود نموده باشم.
تو نيازمند من نيستي و تو نيازمند طاعت من نيستي. خالق را چه نيازي است به مخلوق؟ خالق را چه حاجت به نگاه و لطف مخلوق! هستي از آن توست و تو علت مخلوقي! تو بزرگي و تو برترين دستي! اگر من و چون مني، اگر انساني از شوق خود به طاعت و فدا كردن روح و جسمش در مسير تو ميگويد تنها و تنها به اين است كه حق حرمت خالق بجاي آورد و در فنايافتگياش، عزت جويد و تحصيل نمايد! ما محتاج فنا شدن در بحر ياد توايم.
خداوندا! ما شوق فنا داريم. ما شور مستحيل شدن در اقيانوس عنايت توايم! معذورمان مدار! چتر رحمت خود را از ما مگير. ما را منزوي نگاه خود مساز. ما را به خودمان وامگذار و به دنيا اميدوارمان مدار. خدايا ما را قدرت گذشتن از خود خاكيمان ببخش. ما را تسليم بلاي تكبر و حب زمين و زمان و حقارت دو روز دنيا قرار مده! خداوندا!... به بندگان رحم كن و فرصت فدا شدن را عطيه دار!
حضور در حرم را آدابي است: نيت "قرب اليالله " بايد كرد و وضوي سادگي بايد گرفت و تكبير معرفت بايد زد.
حضور در حرم نفس، نفس يكرنگي مي طلبد. اوج نگاه ميخواهد. لحن صراحت صداقت تمنا ميكند.
حضور در حرم قرب الهي، نجات است. فلاح است. سوداگر كه باشي افق سوداگري و فرصت سوداپروري مهيا ميشود. ما كه سوداييان شراب سرخ اتكال هستيم. ما مفتون چشم مست ياريم. ما درديكش ناز ياريم. ما حيران دشت حيراني حيران شدگي "او"ي باقي هستيم. ما دلمان حيرت ميخواهد. حيرت ما را سرگشتهتر ميكند. ما را آوارهتر نام يار ميكند.
چقدر حال ما حاضران خوب است. چنان خوب كه فرشتگان ما را بار حسادت مي برند! پرندگان باورمان ندارند و سراسيمه و غرق درياي تحير ما را مينگرند و از خسران، به تن لحظههايشان، سرشك درد ميتنند.
منبع:حج
211008
تو نيازمند من نيستي و تو نيازمند طاعت من نيستي. خالق را چه نيازي است به مخلوق؟ خالق را چه حاجت به نگاه و لطف مخلوق! هستي از آن توست و تو علت مخلوقي! تو بزرگي و تو برترين دستي! اگر من و چون مني، اگر انساني از شوق خود به طاعت و فدا كردن روح و جسمش در مسير تو ميگويد تنها و تنها به اين است كه حق حرمت خالق بجاي آورد و در فنايافتگياش، عزت جويد و تحصيل نمايد! ما محتاج فنا شدن در بحر ياد توايم.
خداوندا! ما شوق فنا داريم. ما شور مستحيل شدن در اقيانوس عنايت توايم! معذورمان مدار! چتر رحمت خود را از ما مگير. ما را منزوي نگاه خود مساز. ما را به خودمان وامگذار و به دنيا اميدوارمان مدار. خدايا ما را قدرت گذشتن از خود خاكيمان ببخش. ما را تسليم بلاي تكبر و حب زمين و زمان و حقارت دو روز دنيا قرار مده! خداوندا!... به بندگان رحم كن و فرصت فدا شدن را عطيه دار!
حضور در حرم را آدابي است: نيت "قرب اليالله " بايد كرد و وضوي سادگي بايد گرفت و تكبير معرفت بايد زد.
حضور در حرم نفس، نفس يكرنگي مي طلبد. اوج نگاه ميخواهد. لحن صراحت صداقت تمنا ميكند.
حضور در حرم قرب الهي، نجات است. فلاح است. سوداگر كه باشي افق سوداگري و فرصت سوداپروري مهيا ميشود. ما كه سوداييان شراب سرخ اتكال هستيم. ما مفتون چشم مست ياريم. ما درديكش ناز ياريم. ما حيران دشت حيراني حيران شدگي "او"ي باقي هستيم. ما دلمان حيرت ميخواهد. حيرت ما را سرگشتهتر ميكند. ما را آوارهتر نام يار ميكند.
چقدر حال ما حاضران خوب است. چنان خوب كه فرشتگان ما را بار حسادت مي برند! پرندگان باورمان ندارند و سراسيمه و غرق درياي تحير ما را مينگرند و از خسران، به تن لحظههايشان، سرشك درد ميتنند.
منبع:حج
211008
