کتکی که بعد از دعای امام خوردیم!

عقیق: یک روز هنگام آزاد‌باش بود که پیش از پایان یافتن وقت آزادباش، سوت داخل‌باش را زدند و بچه‎‌ها را داخل آسایشگاه کردند. بچه‎‌ها بی‌درنگ گمان‌های خود را درباره ی علت این کار عراقی‌ها بر زبان آوردند.
هرکس چیزی می‌گفت: شاید می‌خواهند چند تن را از بلوک یا اردوگاه ببرند؛ شاید از اردوگاه‌های اطراف کسی فرار کرده؛ شاید در بلوک کناری میان اسیران و عراقی‌ها درگیری شده؛ شاید خودروی زباله‌بر یا تخلیه ی فاضل آب آمده؛ شاید می‌خواهند آسایشگاه‌ها را تفتیش کنند؛ و....
هرچه بود بچه‎‌ها از داخل‌باش‌های بی‌هنگام خاطره ی خوشی نداشتند و در چنین هنگام‌هایی انتظار رخدادی ناخوش‌آیند قلب‌ها را به تپش می‌انداخت. تا نزدیک یک ساعت و نیم کسی نمی‌دانست چه خواهد شد. اما هنگامی که یکی دو نفر سرشان را روی کف آسایشگاه گذاشتند از صداهایی که از طبقه ی پایین می‌آمد دانستند که عراقی‌ها مشغول تفتیش هستند.
شگفتی این تفتیش در این بود که فرمانده ی عراقی اردوگاه با همه ی سربازانش به بلوک ما آمده بودند؛ درحالی که در دیگر هنگام‌ها سربازان به‌تنهایی این کار را می‌کردند و فرمانده با آنان نمی‌آمد. بچه‌ها با آگاه شدن از تفتیش، بی‌درنگ شروع به پنهان کردن چیزهای ممنوع کردند؛ چیزهایی مانند دفترچه ی دعا، اِلِمنت و.... نوبت به آسایشگاه ما رسید؛ در آن هنگام من آسایشگاه ۵ بودم. این بار عراقی‌ها به‌جز دعا‌ها و چیزهای ممنوع دیگر، مهر‌ها، جانماز‌ها، کتاب‌ها، دفتر‌ها، قلم‌ها، قرآن و نهج‌البلاغه و حتی برخی از وسایل شخصی بچه‎‌ها را -که برای زندگی در آن‌جا به آن‌ها نیاز بود- برداشتند و بردند.
آن‌ها در هنگام تفتیش بدرفتاری و خشونت فراوانی از خود نشان دادند و چند تن از بچه‌ها را به‌سختی کتک زدند. با این کار آن ‌ها دانستیم که این تفتیش، کاری عادی نیست. این را می‌دانستیم که این کار آنان برای تنبیه و آزار ماست ولی نمی‌دانستیم که برای چه کاری دارند ما را آزار می‌دهند.
یکی ازمسئولان آسایشگاه‌ها از سربازان عراقی پرسید: «چه‌کار کرده‌ایم که این‌گونه با ما رفتار می‌کنید؟» آن‌ها نیز گفتند: «شما کاری کرده‌اید که خودتان هم نمی‌دانید چه‌قدر ما را خشمگین می‌کند.» با این‌حال، علت کارشان را نیز نگفتند. پس از پایان تفتیش و جست‌وجوی علت از آسایشگاه‌های دیگر، دانستیم که بچه‎‌ها پس از نماز جماعت، هنگامی که دعای «خدایا تا انقلاب مهدی خمینی را نگه دار» را در آسایشگاه بر زبان آورده بودند، یکی از سربازان عراقی آن را شنیده بود و این کار را برای پاسخ به همین «دعا» ی بچه‌ها انجام داده‌اند.

راوی: آزاده جمشید سرمستانی

منبع:سایت جامع آزادگان

211008