حکایت هروله هندوها در اربعین:" این درد بی‌نهایت جغرافیا ندارد"

عقیق:در سرزمین هفتاد و دو ملت خیلی‌ها تا اسم حسین(ع) را می‌شنوند، می‌گریند؛ بدون اینکه شیعه و یا حتی مسلمان باشند. هندوستان از دیرباز به داشتن آیین‌های مختلف در جهان شهره بود. همین موضوع این کشور را سرزمینی عجیب، با رسوم جالب و هزارتوی خیال معرفی کرده است. در میان تمام رسوم متداول در این کشور، این تنها عزای حسین(ع) که همه از تمام مذاهب و آیین‌ها را به سمت خود می‌کشاند؛ دیگر فرقی نمی‌کند که مسلمان باشی یا مسیحی، اینجا حتی هندو‌ها هم برای حسین فاطمه(س) گریه می‌کنند.

برگزاری مراسم عزاداری برای سالار شهیدان و یارانشان از دوره گورکانیان در هند بنا گذاشته و رایج شد. پیش از این بغداد و سپس ایران دایه‌دار برگزاری مراسم عزای حسینی بودند. در دوره صفویه به دلیل مراودات فرهنگی و حتی سیاسی بسیار میان ایران و هند، این سنت نیز همانند دیگر فرهنگ‌های ایرانی اسلامی به درون آیین‌های این ملت راه یافت. از آن زمان تاکنون، با وجود اینکه هندوستان و نواحی مختلف آن، فراز و فرودهای سیاسی و اجتماعی متعددی را پشت سر گذاشته است، سنت عزای حسینی هنوز رایج بوده و بسیاری بر آن التزام دارند.

با وجود آنکه غالب مذهب مردم این کشور هندو است و در کنار این رشد تبلیغات وهابیت در نیم قرن اخیر، منجر نشده که این آیین به فراموشی گذاشته شود. هر چند در سال‌های اخیر در برخی از ولایات هندوستان مخالفت‌هایی برای برگزاری مراسم عزای حسینی به ویژه در اربعین از جانب وهابیت صورت گرفته، اما به اصرار خود مردم برگزاری این مراسم به قوت خود باقی است. روز عاشورا در هند تعطیل رسمی است و علاوه بر آن بسیاری از مردم از جمله شیعیان این کشور طی روزهای عاشورا تا اربعین به مناسک مختلفی پایبند هستند که از جمله آنها می‌توان به پرهیز از برگزاری مراسمات جشن و شادی و پوشیدن لباس‌های رنگ روشن اشاره کرد.

اربعین در هندوستان شور دیگری دارد. نام حسین(ع) شور دیگری در خیابان‌های هند رقم می‌زند، اجتماعی چند هزار نفری از شیعه، سنی و هندو. پای پیاده به یاد اسرای کربلا و به احترام مجلس امام(ع) در خیابان‌ها راه می‌روند. لباس سیاه می‌پوشند و به عزاداری می‌پردازند. این تمام عزاداری در هند نیست. روح کربلا در تمام سال در هند جاری است. روحی که امام(ع) تنها برای آن قیام کرد. هر چند انگلیسی‌ها زبان و بخشی از فرهنگ این مردم را غارت کردند، اما هنوز عزای حسین(ع) در میان سنت‌ها پابرجاست.

حقیقت آن است که امام حسین(ع) در میان هندوها بیش از دیگر ائمه(ع) معروف است. شاید زندگی و تأثیر قیام حضرت بر پایداری اسلام و بعد از آن مظلومیت خاندان نبی مکرم اسلام(ص) در واقعه کربلا منجر شده تا با شنیدن نام حسین(ع) بسیاری اشک بریزند و حتی آن را مایه برکت عمر خود بدانند. از این جهت این باور و سنت اربعین و عزای حسینی در آثار بسیاری از اهالی قلم هندوستان، به تأثیر از جامعه، نمود یافته است. در خلال آثار بسیاری از شاعران و ادیبان هند، آثار پرشماری در قالب‌های مختلف شعر، نثر و حتی پژوهش راجع به امام حسین(ع) می‌بینیم.

خون حسین پرچمی برای تمام بیداران

بلرام شکلا از جمله اساتید و شاعران هندو است که ترجمه ترکیب‌بند محتشم به زبان هندی را از جمله افتخارات خود می‌داند. او دلیل این ارادت شاعران به حسین(ع) را چنین توصیف می‌کند: اندوه برای حسین (ع) عشق و شوری جدید در من ایجاد کرد. همین باعث شد تا به سراغ ترجمه اشعار این دسته از شاعران بروم. خون حسین(ع) مانع از گسترش تاریکی شد و همین پرچمی برای تمامی بیداران جهان شده است.

دسته‌های سراسر شور اربعین در خیابان‌های هند جاری است. دیگر فرقی نمی‌کند اربعین ایران باشی، در جوار حرم رضوی یا پای خسته‌ات را به شوق دیدارش به کربلا رسانده باشی، ارادت به حسین(ع) مرز نمی‌شناسد. حتی در هند هم می‌توان میان هندوها سینه زد، گریست و پای پیاده هروله کرد. این جغرافیای کربلاست.

منبع:تسنیم

211008