اسرار ركوع از ديدگاه معصومان الهي

عقیق: ركوع تجسم ادب خاص بنده در برابر پروردگار و پيشگاه الهي است. 

در پيشگاه خداوند با اين نيت كه او را مي ستايم و او از هرچيز منزه است. 

او نيازي به نماز و خضوع ما ندارد و ما اين ادب را به نشان شايستگي پروردگار عام به جا مي آوريم. 

از به جا آوردن ركوع در پيشگاه خداوند و خواندن ذكر مخصوص آن لذت مي بريم. 

امام جعفر صادق(ع) در هنگام خواندن نماز در ركوع و سجده بالغ بر شصت بار ذكر به جا مي آوردند. 

ركوع از اركان نماز است كم يا زياد كردن به هر شكل نماز را باطل مي كند. 

در هنگام خواندن نماز جماعت اگر ماموم زودتر از امام جماعت سر از ركوع بردارد بايد به ركوع بازگردد و از امام تبعيت كند و زيادي ركن در اينجا اشكالي ندارد. 

رعايت نكردن طمانينه و تماميت ركوع موجب خروج از دين خواهد بود. 

با توجه به معناي ذكر ركوع پروردگار بزرگ من از هر عيبي منزه است و من به ستايش او مشغولم ركوع راهي براي توبه و عذرخواهي به درگاه حق هماهنگي گفتار با عمل و نمايش بندگي در برابر خدا نمايش خضوع افتادگي و تنزل در پيشگاه خداوند رمز ايمان و آمادگي سر در راه خدا دادن ركوع نشانه ادب و سجود نشانه قرب به خدا است. 

ركوع نشانه خروج از منزل قيام و دخول به منزل تضرع و زاري دعوي بندگي ترك خود بيني و خودخواهي كسب خدا خواهي و حق طلبي تجمع ادب نمايشگر خضوع راهي براي توبه و عذرخواهي به درگاه حق است. 

گفتني است نماز برگزيده ترين ارتباط الهي با به جا آوردن دو ركوع صبح چهار ركوع در ظهر چهار ركوع در عصر سه ركوع در مغرب و چهار ركوع در عشا فرصتي براي خضوع و تجسم ادب خاص بنده در برابر پروردگار است.