حضرت امیر(ع) فرمود: کاری کنید که بهشت را ببینید، رفتن به بهشت خیلی مهم نیست، دیدن بهشت مهم است!

آیت الله جوادی آملی در این جلسه اظهار داشت: برای رسیدن به بهشت، دو راه داریم که «مانعة الخلو» است نه «مانعة الجمع»؛ یکی راه درس و بحث است که حوزه و دانشگاه با علم حصولی و استدلال، مسئول این کار هستند و یکی راه تهذیب نفس، نماز شب، مسجد و حسینیه است و راه ناله که «سِلَاحُهُ‏ الْبُکَاء»؛ اگر گفتند جهاد نفس کنید، این جهاد نفس با اشک شبانه است. خدا به حرف ما ترتیب اثر می‌دهد، او ﴿سَمیعُ الدُّعاءِ﴾ است، به ما فرمود شما ناله بزنید من می‌شنوم.

وی با اشاره به کلامی از حضرت امیرعلیه السلام بیان داشت: حضرت امیر(ع) فرمود: کاری کنید که بهشت را ببینید، رفتن به بهشت خیلی مهم نیست، دیدن بهشت مهم است! تلاش شما تنها این نباشد که بهشتی بشوید، سعی کنید بهشت را ببینید؛ «فَهُمْ وَ الْجَنَّةُ کَمَنْ قَدْ رَآهَا فَهُمْ فِیهَا مُنَعَّمُونَ وَ هُمْ وَ النَّارُ کَمَنْ قَدْ رَآهَا فَهُمْ فِیهَا مُعَذَّبُون‏». این راه برای ما نیز باز است. این راه با درس و بحث حوزه و دانشگاه هم جمع می‌شود منتها درس و بحث علم حصولی است درحالی که شهود یک علم حضوری است که تهذیب نفس می‌طلبد. خاصیت حسینیه‌ها و مسجدها و ایام شهادت‌های ائمه(علیهم السلام) نشر این گونه از معارف است.

وی ادامه داد: ما چرا به این فکر نباشیم که غیر از درس و بحث راه دیگری هم برای رسیدن به بهشت هست؟ راه مسجد هم هست، راه حسینیه هم هست، چرا به این فکر نباشیم؟ چرا حوزه‌ و دانشگاهمان را مسجدگونه اداره نکنیم؟ چرا با این راه زندگی نکنیم؟!

آیت الله جوادی آملی با اشاره به فرارسیدن ایام شهادت امام جواد(ع) ضمن تسلیت این ایام، به کلامی از آن حضرت اشاره کرد و بیان داشت: یکی از بیانات نورانی امام جواد(سلام الله علیه) این است که «مَنْ أَصْغی إِلی ناطِق فَقَدْ عَبَدَهُ فَإِنْ کانَ النّاطِقُ عَنِ اللّهِ فَقَدْ عَبَدَ اللّهَ وَ إِنْ کانَ النّاطِقُ ینْطِقُ عَنْ لِسانِ إِبْلیسَ فَقَدْ عَبَدَ إِبْلیسَ»؛ ؛ این به همه ما می‌گوید که مواظب این فضای مجازی باشید!  بارها به عرضتان رسید که این فضا، فضای حقیقی است و فضای مجازی نیست، چون سیم حقیقت نیست که بی‌سیم بشود مجاز، یا چهره تلویزیون و شیشه حقیقت نیست تا بی‌شیشه بشود مجاز. هر جا اندیشه نقل و انتقال می‌شود فضا، فضای حقیقی است. این فضا، فضای حقیقی است. فرمود آدم وقتی، یک کتابی را می‌خواند، صحنه‌ای را می‌بیند، فیلمی را می‌بیند، حرف کسی را گوش می‌دهد، دارد او را عبادت می‌کند! اگر آن کتاب یا فیلم از خدا و پیغمبر بگوید مخاطب در حقیقت خدا و پیغمبر را عبادت کرده، اگر آن کتاب یا فیلم از هوا، زمین، آسمان و مطالب بیهوده سخن بگوید، مخاطب دارد آنها را عبادت می‌کند.

وی در فراز دیگری از سخنان خود تصریح داشت: وجود مبارک حضرت امیر در جریان تبعید اباذر به ربذه فرمود، اباذر ربذه جایی است که نه آب دارد و نه هوای خوبی برای زندگی، ولی بدان! اگر تمام سطح زمین مثل مس بشود که چیزی از روی زمین نروید و قطره بارانی هم از آسمان نبارد، باز هم خدا می‌تواند بنده‌اش را اداره کند. این چه توحیدی است؟ با این اعتقاد، انسان راحتِ راحت است. اباذر عرض کرد من می‌دانم و مطمئن هستم! مشابه این بیان نورانی حضرت امیر را وجود مبارک امام جواد(سلام الله علیه) هم دارد، این توحید آدم را از اضطراب، استرس، از خدایی ناکرده اختلاس، از نجومی، از زیرمیزی، رومیزی، رشوه و ربا، نجات می‌دهد. فرمود تمام روزی‌های حلال را ذات اقدس الهی در اختیار دارد.

وی در بخش پایانی سخنان خود خطاب به روحانیون و طلاب ابراز داشت: هر چه ما عالم‌تر باشیم و خلوص ما بیشتر ‌شود، اثر حرف ما بیشتر می‌شود و جامعه بیشتر مراعات می‌کند. جامعه تفاوت احتمالی حرف و عمل ما را می‌فهمد، هرگز نسبت به دین بدگمان نمی‌شود، بلکه می‌گوید اینها بد عمل کردند، این به وسیله شما بزرگان باید حل بشود، شما بزرگواران پیشوایان دین هستید، سعی کنید إن‌شاءالله مسجدها را همیشه با حرف‌های عالمانه از قرآن یا از روایات اداره کنید، آن وقت اثر سخن شما بیشتر است، هم در خود انسان اثرگذار است و هم در جامعه.