امامت و ولایت امام زین العابدین(ع) از لسان خاندان رسالت

عقیق: برای هر انسان آگاهی، واضح است که امامت این امام، نه به خاطر آن است که او تنها فرزند باقی مانده از پسران حسین(ع) بوده و بنابراین، او امامت را از پدر به ارث برده باشد. بلکه امامت او، بنا به تقدیر و فرمان الهی، انجام گرفته و نه به هیچ دلیل و علت دیگر.

و این تعلیمات مذهبی و اسلامی است که نام امام، بر او نهاده و او را شایسته چنین مقامی یافته، که دیگران را شایستگی تصدی آن نبوده است. و خود،پیروی از ایشان چنین مقامی یافته، که دیگران را شایستگی تصدی آن نبوده است. و خود پیروی از ایشان را بر مسلمانان و پیروان دین، واجب ساخته است. و این تعلمیات، همان سخنانی است که در این باب،برزبان رسول خدا(ص) و جانشینان برحقش، جاری شده است، که از جمله آنها است:

1_جابر بن عبدالله( به نقل از جابر بن یزید جعفی) می گوید: وقتی آیه« اطیعو الله و اطیعوا الرسول و اولی الامر منکم»(1) نازل شد به رسول خدا(ص) گفتم: « ما خدا را و تو را شناختیم، اما اولی الامر چه کسانی هستند، که اطاعت از آنها، چون اطاعت از شماست؟»

فرمودند:« اینان، جانشینان من و امامان مسلمانان، بعد از من هستند، که اولین اینها علی بن ابی طالب و بعد از او حسن و حسین و علی بن حسین و فرزندان آنها هستند.»

2_ در حدیثی طولانی که قسمتی از آن، به مقتضای نیاز، در اینجا گفته می شود جابر از رسول خدا(ص) پرسید: امامانی که از فرزندان علی(ع) هستند چه کسانی هستند؟

حضرت فرمودند:« دو سرور جوانان اهل بهشت، حسن و حسین، سپس زین العابدین و بعد از او باقر و ... تا آخر.(2)

3_ عبدالله بن جعفر طیار می گوید: شنیدم که رسول خدا(ص) می فرمود:«همانا من،به مؤمنان خود نزدیکترم. و جهت تصمیم گیری برای آنها، از خودشان سزاوارترم. و بعد از من برادرم، علی و بعد ازشهادت او، فرزندم حسن و بعد او، حسین و پس از او، علی بن حسین و ... چنین هستند.(3)

4_ امیرالمؤمنین علی(ع) به هنگام مرگ به فرزندش حسن چنین وصیت نمود:« فرزندم! رسول خدا، به هنگام مرگ، کتاب و سلاح خود را به من سپردند و امر فرمودند تا من پس از مرگ، به تو و پس از آن تو، به حسین و سپس وی، به فرزندش علی، بسپارد. سپس حضرت، دست علی بن حسین(ع) را گرفته و فرمود:«و تو هم به فرمان رسول خدا باید آن را به فرزندت محمد سپرده و همین وصیت را به او بنی و سلام مرا هم به او رسانی.(4)

پی نوشت ها:

1_(سوره نساء، آیه 56)

2_(کمال الدین و تمام النعمه،شیخ صدوق(ره)، ص 252)

3_(همان مدرک)

4_(بحارالانوار، ج42،ص250؛ اعلام الوری، طبرسی، ص207)یه آی  

211008