آیت‌الله جوادی‌آملی اهمیت جوشش درونی داشتن جهت نافع بودن دانش را مورد تأکید قرار داد.
عقیق: بنیاد بین المللی علوم وحیانی اسرا، با انتشار مطلبی با عنوان"تبیین علم نافع از منظر آیت‌الله جوادی‌آملی" آورده است:
• در ادعیه روزانه، انسانی از علمی که نفع و سودی برای او ندارد به خداوند متعال پناه می‌برد(اللّهم انّی أعوذ بک مِن عِلم لا یَنفع). امروزه نیز فراگیری علم نافع در اولویت انسان‌های بصیر و آگاه است تا بدین سبب بتوانند قله‌های ترقی و پیشرفت را پشت سر نهاده و به کمال برسند.
• از بیانانت بلند امیرمؤمنان، که به رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نیز نسبت داده شد آن است که میفرماید:«العلُم یُنادی بالعمل»: آهنگ، ندا و دعوت علم این است که طبق آن عمل بشود. گاهی میفرماید: عالمی که از علمش بهره نمی‌برد شبیه جاهل، و جاهلی که در راه فراگیری و عمل کردن است شبیه عالم است.
• انسان در اثر نداشتن چراغ علم، به مقصد نمی‌رسد، انحراف و بیراهه رفتن که کار وجودی نیست، همان نابودی علم می‌شود جهل، علم بدون عمل جهل است گرچه انسان بتواند کتاب بنویسد، تدریس کند یا مبتکر باشد اگر چنین وصفی به انسان نور ندهد علم نیست: «جهل از آن علم به بود صد بار».
• حضرت علی (علیه السلام) بیانی در علم مطبوع و علم مسموع دارد که در این قسمت مؤثر است، میفرماید:«العلم علمانِ: مطبوعٌ ومَسموعٌ، ولا ینفع المسموع إذا لم یکنِ المطبوع»: دانش دو قسمت است بخشی از بیرون میآید و بخشی از درون میجوشد تا انسان از درون، عالم نباشد علم بیرونی نافع نیست، مکتب رفتن و در محضر استاد نشستن، کتاب خواندن و سخن آموختن تا زمانی که علم در جان انسان شکوفا نباشد و نور نتابد، سودی ندارد بلکه حجابی است بر حجاب.
• تا هنگامی که از فطرت و درون، دانشی نجوشد و پرتو هوشیاری نتابد علم بیرونی در سیر انسان به جهان سرمد سودی ندارد. او باید بداند که موجود سرمدی است و این حجاب، مانع از دید جهان سرمد و فراهم کردن توشه آن است، او «مستأکل بالعلم» است و با یادگرفتن افتخار میکند اگر یاد گرفتن فخرآور شد حجاب است و جهل نه علم. تا جوشش از درون نباشد کوشش بیرونی سودی ندارد.
• اگر انسان فهمید که سرمدی است و عالم شد و علمش را پیاده کرد از کرامت نفس برخوردار خواهد شد و جانش کریم می‌شود، این کرامت در سایه آگاهی و عمل به آن علم است.
پی نوشت:
کتاب حکمت نظری و عملی در نهج‌البلاغه
منبع:ایسنا
211008
• در ادعیه روزانه، انسانی از علمی که نفع و سودی برای او ندارد به خداوند متعال پناه می‌برد(اللّهم انّی أعوذ بک مِن عِلم لا یَنفع). امروزه نیز فراگیری علم نافع در اولویت انسان‌های بصیر و آگاه است تا بدین سبب بتوانند قله‌های ترقی و پیشرفت را پشت سر نهاده و به کمال برسند.
• از بیانانت بلند امیرمؤمنان، که به رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نیز نسبت داده شد آن است که میفرماید:«العلُم یُنادی بالعمل»: آهنگ، ندا و دعوت علم این است که طبق آن عمل بشود. گاهی میفرماید: عالمی که از علمش بهره نمی‌برد شبیه جاهل، و جاهلی که در راه فراگیری و عمل کردن است شبیه عالم است.
• انسان در اثر نداشتن چراغ علم، به مقصد نمی‌رسد، انحراف و بیراهه رفتن که کار وجودی نیست، همان نابودی علم می‌شود جهل، علم بدون عمل جهل است گرچه انسان بتواند کتاب بنویسد، تدریس کند یا مبتکر باشد اگر چنین وصفی به انسان نور ندهد علم نیست: «جهل از آن علم به بود صد بار».
• حضرت علی (علیه السلام) بیانی در علم مطبوع و علم مسموع دارد که در این قسمت مؤثر است، میفرماید:«العلم علمانِ: مطبوعٌ ومَسموعٌ، ولا ینفع المسموع إذا لم یکنِ المطبوع»: دانش دو قسمت است بخشی از بیرون میآید و بخشی از درون میجوشد تا انسان از درون، عالم نباشد علم بیرونی نافع نیست، مکتب رفتن و در محضر استاد نشستن، کتاب خواندن و سخن آموختن تا زمانی که علم در جان انسان شکوفا نباشد و نور نتابد، سودی ندارد بلکه حجابی است بر حجاب.
• تا هنگامی که از فطرت و درون، دانشی نجوشد و پرتو هوشیاری نتابد علم بیرونی در سیر انسان به جهان سرمد سودی ندارد. او باید بداند که موجود سرمدی است و این حجاب، مانع از دید جهان سرمد و فراهم کردن توشه آن است، او «مستأکل بالعلم» است و با یادگرفتن افتخار میکند اگر یاد گرفتن فخرآور شد حجاب است و جهل نه علم. تا جوشش از درون نباشد کوشش بیرونی سودی ندارد.
• اگر انسان فهمید که سرمدی است و عالم شد و علمش را پیاده کرد از کرامت نفس برخوردار خواهد شد و جانش کریم می‌شود، این کرامت در سایه آگاهی و عمل به آن علم است.
پی نوشت:
کتاب حکمت نظری و عملی در نهج‌البلاغه
منبع:ایسنا
211008
