«بَدَلَ الدُّمُوعِ دَما» یعنی چه؟

[۱] . المزار الکبیر، ص ۵۰۱: «فَلَأَنْدُبَنَّكَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْكِینَّ عَلَیكَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَما ـ صبح شام بر تو ندبه و گریه می‌کنم (و اگر اشک چشمم تمام شود) به‌جای اشک، بر تو خون خواهم گریست.»

[۲] .  كامل الزّیارات، ص ۱۰۰ تا ۱۰۴.

[۳] . فرقان،  ۷۰: «خداوند گناهان آنان را به حسنات مبدّل مى‌كند.»

[۴] . علل الشّرائع، ج ۱، ص ۸۱: امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: «مَا جَفَّتِ الدُّمُوعُ إِلَّا لِقَسْوَةِ الْقُلُوبِ وَ مَا قَسَتِ الْقُلُوبُ إِلَّا لِكَثْرَةِ الذُّنُوب‌ ـ اشك چشم‌ها خشك نمی‌گردد، مگر به‌واسطۀ قساوت قلب و كسى قسىّ القلب نمی‌شود مگر از زیادى گناهان.»

[۵] . در روایات بسیاری، حضرات معصومین(ع) بر عزاداری و گریه برای امام حسین(ع) تأکید فرموده و خود به آن اقدام می‌کردند. از آن جمله:

حضرت زهرا(س) : امام صادق(ع) به ابابصیر فرمودند: «یا أَبَا بَصِیرٍ إِنَّ فَاطِمَةَ(س) لَتَبْكِیهِ وَ تَشْهَقُ فَتَزْفِرُ جَهَنَّمُ زَفْرَةً ... فَلَا تَسْكُنُ حَتَّى یسْكُنَ صَوْتُ فَاطِمَةَ الزَّهْرَاء ـ اى ابو بصیر! فاطمه(س) بر آن حضرت گریست و زجّه زده و به دنبال آن جهنّم فریادى كشید و... در عین حال دوزخ ساكت و آرام نمى‌شود مگر صداى فاطمه(س) آرام گردد.» [کامل الزّیارات، ص ۸۲]

امام سجّاد(ع) : امام صادق(ع) در وصف حضرت امام سجّاد(ع) به زراره فرمودند: «وَ كَانَ جَدِّی إِذَا ذَكَرَهُ بَكَى حَتَّی تَمْلَأَ عَینَاهُ لِحْیتَهُ وَ حَتَّى یبْكِی لِبُكَائِهِ رَحْمَةً لَهُ مَنْ رَآهُ ـ جدّم هرگاه امام حسین(ع) را به‌یاد می‌آورد، آن‌قدر اشک می‌ریخت که محاسن شریفش پر از اشک می‌شد و حاضران از گریۀ او به گریه می‌افتادند.» [کامل الزّیارات، ص ۸۱]   همچنین ر. ک: مثیر الاحزان، ص ۱۱۵؛ تاریخ مدینة دمشق، ج ۴۱، ص ۳۸۶. E

F امام باقر(ع) : در یکی از مجالس عزا، وقتی کمیت شاعر، شعر خود را برای امام باقر(ع) خواند، حضرت گریستند و فرمودند: «یا كُمَیت، لَو كانَ عِندَنا مالٌ لأعطَیناكَ، وَ لكِن لَكَ مَا قَالَ رَسولُ اللَّهِ(ص) لِحَسّانِ بنِ ثابِت: لا زِلتَ مُؤَیداً بِروحِ القُدُسِ مَا ذَبَبْتَ عَنّا أهلَ البَیتِ ـ ای کمیت! اگر سرمایه‌ای داشتیم در پاداش این شعرت به تو می‌بخشیدیم؛ امّا پاداش تو همان دعایی است که پیامبر(ص) دربارۀ حسّان بن ثابت فرمودند که همواره به روح‌القدس تأیید شده‌ای تا وقتی که از ما اهل‌بیت دفاع می‌کنی.» [مروج الذهب، ج ۳، ص ۲۲۹] همچنین آن حضرت برای عزاداری روز عاشورا خطاب به علقمه فرمودند: «یا عَلْقَمَةُ وَ انْدُبُوا الْحُسَینَ(ع) وَ ابْكُوهُ‌ وَ لْیأْمُرْ أَحَدُكُمْ مَنْ فِی دَارِهِ بِالْبُكَاءِ عَلَیهِ وَ لْیقِمْ عَلَیهِ فِی دَارِهِ الْمُصِیبَةَ بِإِظْهَارِ الْجَزَعِ وَ الْبُكَاءِ وَ تَلَاقَوْا یوْمَئِذٍ بِالْبُكَاءِ بَعْضُكُمْ إِلَى بَعْضٍ فِی الْبُیوتِ وَ حَیثُ تَلَاقَیتُمْ وَ لْیعَزِّ بَعْضُكُمْ بَعْضاً بِمُصَابِ الْحُسَینِ(ع) ـ‌ ای علقمه! براى امام حسین(ع)   ندبه و گریه کنید و هر کدام از شما، به كسانى‌كه در خانۀ او هستند، امر نماید كه براى آن حضرت بگریند و با اظهار جزع و فزع بر آن جناب در خانه‌اش اقامۀ مصیبت نماید و مواظب باشند هرگاه اهل خانه یك‌دیگر را ملاقات كردند، با گریه باشند و لازم است برخى از آنها بعضى دیگر را نسبت به مصیبت حضرت ابا عبد اللَّه الحسین(ع) تسلیت دهند.» [مستدرك الوسائل، ج ‌۱۰، ص ۳۱۶]

امام صادق(ع) : امام صادق(ع) در جلسۀ عزاداری که برای امام حسین(ع) برپا کرده بودند، به یکی از اصحاب خود به نام اباهارون فرمودند: دربارۀ امام حسین(ع) برایم شعری بخوان. اباهارون براى آن حضرت شعری خواند. حضرت فرمودند: نه، آن طور كه در جمع خودتان مى‌خوانى و به همان نحو كه در كنار قبر آن حضرت (حضرت امام حسین(ع)) مرثیه مى‌خوانى، بخوان. ابو هارون مى‌گوید: پس شعر ذیل را [که از سید حمیری است] براى آن حضرت خواندم:

«امْرُرْ عَلَی جَدَثِ الْحُسَینِ                          فَقُلْ لِأَعْظُمِهِ الزَّكِیةِ»

        (بر سر قبر امام حسین(ع) مرور كن و به استخوان‌هاى پاك و پاكیزه‌اش بگو)          

«فَلَمَّا بَكَى، أَمْسَكْتُ أَنَا، فَقَالَ: مُرَّ فَمَرَرْتُ، قَالَ ثُمَّ قَالَ: زِدْنِی، زِدْنِی. قَالَ فَأَنْشَدْتُهُ:

یا مَرْیمُ قُومِی فَانْدُبِی مَوْلَاكِ                       وَ عَلَى الْحُسَینِ فَأَسْعِدِی بِبُكَاكِ

قَالَ فَبَكَى وَ تَهَایجَ النِّسَاءُ قَالَ فَلَمَّا أَنْ سَكَتْنَ قَالَ لِی یا بَا هَارُونَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَینِ(ع) فَأَبْكَى عَشَرَةً فَلَهُ الْجَنَّةُ ثُمَّ جَعَلَ ینْقُصُ وَاحِداً وَاحِداً حَتَّى بَلَغَ الْوَاحِدَ- فَقَالَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَینِ فَأَبْكَى وَاحِداً فَلَهُ الْجَنَّةُ ثُمَّ قَالَ مَنْ ذَكَرَهُ فَبَكَى فَلَهُ الْجَنَّةُ ـ ابوهارون مى‌گوید: وقتى حضرت گریستند، من خوددارى كرده و خواندن را متوقّف نمودم؛ پس حضرت فرمودند: مابقى اشعار را بگو. وقتى مابقى اشعار را گفتم، فرمودند: بیشتر برایم بخوان، بیشتر برایم بخوان. ابو هارون مى‌گوید: پس این بیت را خواندم:

(اى مریم بایست و بر سروَر خود ندبه و زارى نما، زارى كن بر حضرت حسین(ع) و با این زارى و گریۀ خود، او را نصرت و یارى نما)

ابو هارون مى‌گوید: پس از خواندن این بیت، حضرت گریستند و زنان پشت پرده نیز شیون و زارى كردند. وى مى‌گوید: وقتى بانوان آرام گرفتند، حضرت به من فرمودند: اى ابا هارون! كسى كه در مرثیه حضرت امام حسین(ع) شعر بخواند و ده نفر را بگریاند بهشت براى او است سپس حضرت نفرات گریه‌كنندگان را یكى‌یكى كاهش داده تا به «یک نفر» رسیدند و فرمودند: كسى كه در رثاء حضرت حسین(ع) شعر خوانده و یك نفر را بگریاند، بهشت براى اوست. سپس فرمودند: كسى‌كه یاد امام حسین(ع) نموده و براى آن حضرت بگرید، بهشت براى او است.» [کامل الزّیارات، ص ۱۰۵ و ۱۰۶]

همچنین آن حضرت می‌فرمودند: «كُلُّ الْجَزَعِ وَ الْبُكَاءِ مَكْرُوهٌ سِوَى الْجَزَعِ‌ وَ الْبُكَاءِ عَلَى‌ الْحُسَینِ‌(عَلَیهِ السَّلَامُ) ـ هرگریه و ناله‌ای ناپسند است به‌جز گریه و شیون برای امام حسین(ع).» [امالی الطوسی، ص ۱۶۲] خودشان نیز در روز عاشورا، به‌شدّت گریه و عزداری می‌کردند: «دَخَلْتُ عَلَى مَوْلَای أَبِی عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ(ع) یوْمَ عَاشُورَاءَ وَ هُوَ مُتَغَیرُ اللَّوْنِ وَ دُمُوعُهُ تَنْحَدِرُ عَلَى خَدَّیهِ كَاللُّؤْلُؤِ» [بحار الأنوار، ج ۹۸، ص ۳۰۹]

امام رضا(ع) : دعبل خزاعی نقل می‌کند: «دَخَلْتُ عَلَى سَیدِی وَ مَوْلَای        E         F عَلِی بْنِ مُوسَى الرِّضَا(ع) فِی مِثْلِ هَذِهِ الْأَیامِ فَرَأَیتُهُ جَالِساً جِلْسَةَ الْحَزِینِ‌ الْكَئِیبِ وَ أَصْحَابُهُ مِنْ حَوْلِهِ ... ثُمَّ إِنَّهُ(ع) نَهَضَ وَ ضَرَبَ سِتْراً بَینَنَا وَ بَینَ حُرَمِهِ وَ أَجْلَسَ أَهْلَ بَیتِهِ مِنْ وَرَاءِ السِّتْرِ لِیبْكُوا عَلَى مُصَابِ جَدِّهِمُ الْحُسَینِ(ع) ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَی وَ قَالَ لِی یا دِعْبِلُ ارْثِ الْحُسَینَ فَأَنْتَ نَاصِرُنَا وَ مَادِحُنَا مَا دُمْتَ حَیاً فَلَا تُقَصِّرْ عَنْ نَصْرِنَا مَا اسْتَطَعْتَ قَالَ دِعْبِلٌ فَاسْتَعْبَرْتُ وَ سَالَتْ عَبْرَتِی وَ أَنْشَأْتُ أَقُولُ:‌

أَ فَاطِمُ لَوْ خِلْتِ الْحُسَینَ مُجَدَّلًا                   وَ قَدْ مَاتَ عَطْشَاناً بِشَطِّ فُرَات...»

در چنین ایامى خدمت سید و مولاى خود على بن موسى الرضا(ع) رسیدم، دیدم اندوهناك و غمگین نشسته و اصحابش گرد اویند، ...سپس برخاست، پرده میان ما و زنان حرم كشید و خانواده خود را پس پرده نشانید تا در مصیبت جدّشان حسین(ع) گریه كنند. سپس به من رو كرد و فرمود: اى دعبل، براى حسین(ع) نوحه‌سرائى كن، تو تا زنده هستى یار و مدّاح ما باش و تا توانى از یارى ما كوتاهى مكن، دعبل گوید: اشكم روان شد و سرودم:

«أَ فَاطِمُ لَوْ خِلْتِ الْحُسَینَ مُجَدَّلًا                                 وَ قَدْ مَاتَ عَطْشَاناً بِشَطِّ فُرَات»

(اى فاطمه آیا دیدى آغشته به خون فرزند، بر شط فرات عطشان، او را به ستم كشتند؟) [بحار الأنوار، ج ۴۵، ص ۲۰۷]

امام رضا(ع) خطاب به ابن شبیب فرمودند: «یا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ كُنْتَ بَاكِیاً لِشَی‌ءٍ فَابْكِ‌ لِلْحُسَینِ‌ بْنِ عَلِی بْنِ أَبِی طَالِبٍ(» اى پسرشبیب! اگر می‌خواهى بر چیزی گریه کنی، بر حسین بن علىّ ابن ابی طالب( گریه كن‌ [عیون اخبار الرّضا(ع)، ج ۱، ص ۲۹۹] همچنین آن حضرت فرمودند: «مَنْ‌ تَذَكَّرَ مُصَابَنَا وَ بَكَى لِمَا ارْتُكِبَ مِنَّا كَانَ مَعَنَا فِی دَرَجَتِنَا یوْمَ الْقِیامَةِ وَ مَنْ ذُكِّرَ بِمُصَابِنَا فَبَكَى وَ أَبْكَى لَمْ تَبْكِ عَینُهُ یوْمَ تَبْكِی الْعُیونُ وَ مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً یحْیا فِیهِ أَمْرُنَا لَمْ یمُتْ قَلْبُهُ یوْمَ تَمُوتُ الْقُلُوب ـ هركس مصیبت‌هاى ما را به‌یاد آورد و برای ظلم‌هایی که به ما شده، بگرید یا دیگران را بگریاند، در قیامت با ما خواهد بود و کسی‌که برای مصائب ما گریان شود، در روزى كه تمام چشم‌ها EF گریان است، چشمش گریان نخواهد بود و هر كس در مجلسى بنشیند و در آنجا امر ما را زنده كند، قلبش در روزى كه قلب‌ها می‌میرد، نخواهد مرد. ‌‌» [امالی الصّدوق، ص ۷۳] و نیز فرمودند: «فَعَلَی مِثْلِ الْحُسَینِ فَلْیبْكِ‌ الْبَاكُون ـ بر مانند امام حسین(ع)، گریه‌کنندگان باید بگریند. ‌» [امالی الصّدوق، ص ۱۲۸]

خود امام حسین(ع) فرمودند: «أَنَا قَتِیلُ‌ الْعَبْرَةِ لَا یذْكُرُنِی‌ مُؤْمِنٌ‌ إِلَّا اسْتَعْبَر ـ‌ من كشتۀ اشکم، هیچ مؤمنى مرا یاد نمى‌كند مگر آنكه با یاد من، گریه می‌کند.» [امالی الصّدوق، ص ۱۳۷]

[۶] . ر. ک: کامل الزّیارات، ص ۱۰۰ تا ۱۰۶؛ بحار الأنوار، ج ۴۴، ص ۲۷۳ تا ۲۹۶.

[۷] . صحیفه امام، ج ‌۱۷، ص ۴۹۸: «... آن روضه‌هاى سنّتى را سر جاى خودش نگه دارید.»

[۸] . پس از شهادت امیرالمؤمنین(ع)، امام مجتبی(ع) با لباس سیاه میان مردم حاضر شدند و برای آنان خطبه خواندند. [شرح نهج‌البلاغه، ج ۱۶، ص ۲۲] وقتی امّ‌سلمه از خبر شهادت امام حسین(ع) آگاه گردید، لباس سیاه پوشید و خیمۀ سیاهی برای عزاداری آن حضرت در کنار قبر پیامبر اکرم(ص) برپا نمود. [عیون الأخبار و فنون الآثار، ص ۱۰۹]   

هنگامی که اسراء در شام حضور داشتند و یزید برای ظاهرسازی اجازۀ عزاداری به اهل‌بیت(ع) داد، همۀ اسیران برای امام حسین(ع) سیاه پوشیدند و مجالس عزاداری و نوحه برپا کردند: «وَ لَمْ تَبْقَ هَاشِمِیةٌ وَ لَا قُرَشِیةٌ إِلَّا وَ لَبِسَتِ‌ السَّوَادَ عَلَى الْحُسَینِ وَ نَدَبُوهُ عَلَى مَا نُقِلَ سَبْعَةَ أَیام. ‌» [بحار الأنوار، ج ۴۵، ص ۱۹۶]

همچنین در روایت آمده است: «لَمَّا قُتِلَ الْحُسَینُ بْنُ عَلِی(ع) لَبِسْنَ نِسَاءَ بَنِی‌ هَاشِمٍ‌ السَّوَادَ وَ الْمُسُوحَ وَ كُنَّ لَا یشْتَكِینَ مِنْ حَرٍّ وَ لَا بَرْدٍ وَ كَانَ عَلِی بْنُ الْحُسَینِ(ع) یعْمَلُ لَهُنَّ الطَّعَامَ لِلْمَأْتَم‌ ـ وقتى حسین بن على(ع) كشته شد زنان بنى هاشم لباس مشكى پوشیدند. از گرما و سرما شكایتى نداشتند. حضرت على بن الحسین(ع) به علت اینكه آنان ماتم زده بودند، براى ایشان غذا درست می‌كرد.» [المحاسن، ج ۲، ص ۴۲۰]

[۹] . بحار الأنوار، ج ۴۵، ص ۲۱؛ مقتل الحسین(ع) (الخوارزمی)، ج ‌۲، ص ۲۰.

[۱۰] . الکافی، ج ۴، ص ۵۷۴: «شهادت می‌دهم که تو نماز را اقامه و برپا کردی.»

[۱۱] . کامل الزّیارات، ص ۱۰۴ و ۱۰۵: «یا أَبَا هَارُونَ أَنْشِدْنِی فِی الْحُسَینِ(ع). قَالَ فَأَنْشَدْتُهُ فَبَكَى، فَقَالَ أَنْشِدْنِی كَمَا تُنْشِدُونَ یعْنِی بِالرَّقَّةِ ـ اى ابا هارون آیا شعرى در مصیبت امام حسین(ع) برایم مى‌خوانى؟ اباهارون مى‌گوید: پس براى آن حضرت شعرى خواندم و آن حضرت گریستند. سپس فرمودند: همان‌طورى كه پیش خود شعر و مرثیه مى‌خوانید برایم بخوان؛ یعنى با رقّت و شور.»