عقیق: شیخ جعفر شوشتری در کتاب خصائص الحسینیه در خصوص نشانه های امام حسین(ع) در آیات قرآن آورده است؛ همانندی امام حسین(ع) و اهداف مشترک آن حضرت با قرآن مجید، از جمله ویژگی های منحصر به فرد مقام ولایت و امامت ایشان است و هر دو دارای نکات مشترک فراوانی هستند بر همین اساس ابتدا به بیان اهداف مشترک هر کدام می پردازیم و پس از آن در مقام تطبیق آنها بر می آییم.

قرآن هدایت کننده مردم به آئین اسلام است و دارای معجزات و دلایل آشکاری از آن هدایت و جدا کننده حق از باطل است، امام حسین(ع) نیز هدایتگر مردم به سوی ایمان و تقوا و معیاری برای جداکردن حق از باطل است و نمود عینی آن در پیکار با خلفای جور و ستم و هنگام شهادت بود.

قرآن در شب قدر نازل گشت و شب ولادت امام حسین(ع) مانند شب قدر، فرشتگان و روح الامین به فرمان الهی فرود آمدند و سلام و درود تا سپیده دم برقرار بود و پیام تهنیت و تبریک بوسیله جبرئیل از جانب خدا نازل شد.

قرآن برای کسانیکه آنرا تلاوت و برآن مداومت کنند، شفاعت می نماید و امام حسین(ع)، قرآن ناطق است که هر کس ایشان را از روی معرفت و آگاهی زیارت کند و بر او سوگواری نماید، شفاعت خواهد کرد.

قرآن، از نظر اسلوب و محتوا، فصاحت و بلاغت معجزه است و امام حسین(ع) نیز از فضایل گوناگون در زمان حیات و شهادت و پس از آن، معجزه است، چنانکه برای هر کدام از آن فضیلت ها، نمونه های آشکار شده است.

قرآن، همواره تازه بوده و دچار کهنگی نمی شود و با تکرار تلاوت آن، ملال آور نمی گردد. ذکر مصیبت های امام حسین(ع) نیز در هر سال تازه می گردد و با تکرار و یادآوری آن، موجب ملال و خستگی نمی شود.

تلاوت قرآن، شنیدن آیاتش و نگاه کردن به آن موجب عبادت می گردد. و سوگواری بر امام حسین(ع) عبادت است، شنیدن عزاداری آن حضرت،نشستن در مجلس عزاداری آن حضرت، گریه کردن و گریاندن بر او،و حتی خود را به شکل عزاداران آن حضرت در آوردن هم، بهره ای از عبادت دارد. سلام و درود فرستادن بر ایشان از راه دور عبادت، دیدار زائران آن حضرت عبادت، و آرزوی شهادت در رکاب آن حضرت نیز عبادت است.

قرآن دارای آداب و احکامی است که برای ارج نهادن به حرمت آن باید همواره مقرراتی رعایت شود. از جمله اینکه نباید قرآن را مورد بی اعتنایی قرار داد و از متن زندگی خارج کرد. از گرد و غبار نشستن بر آن باید جلوگیری نمود و همواره مورد تلاوت و عمل قرار داد. بدون طهارت نباید به آن دست زد. بمانند کالا مورد معامله قرار نگیرد و نباید مانند وسیله ای برای دنیا طلبی و ابزاری برای قدرت و سلطه گری بکار گرفته شود.

امام حسین(ع) نیز احترام و جایگاه ویژه ای دارد و برای احترام آن حضرت لازم است مقرراتی رعایت گردد. اما حکومت غاصب بنی امیه بدون در نظر گرفتن هیچیک از این احکام و مقررات، حرمت او را شکستند. ناجوانمردانه او را به شهادت رساندند پیکر غرق به خونش را درمعرض بادهای سهمگین و غبار آلود رها کردند. دین خود را در برابر بهای ناچیز دنیوی، با شهادت آن حضرت و وعده حکومتی که هرگز تحقق نیافت، فروختند.قرآن کلام خاموش الهی است و امام حسین(ع) زبان گویا و حقیقت قرآن است. قرآن دارای صفاتی چون کریم، ارجمند و بزرگوار، مجد و عظمت و شهید است و امام حسین(ع) نیز مقامی ارجمند و با شرافت، بزرگوار و شهید است.

در قرآن داستانها و سرگذشت پیامبران خدا دیده می شود زیرا تاریخچه زندگی آن حضرت در برگیرنده تاریخ زندگی هر پیامبری بوده و روشنگر سرگذشت هر یک از آنان است.

قرآن مجید دارای شش هزار و ششصد و شصت وشش آیه است و در پیکر مقدس امام حسین(ع) نیز آیات و نشانه های آشکار در حدود هزار ونهصد و یا چهار هزار و یا بیشتراز آن، زخم تیره و شمشیر وارد شده که هر کدام از آنها به منزله آیات الهی است و اگر این تعداد زخمها را با عدد ضربات و لگدهایی که بر پیکر آن حضرت وارد شده در نظر بگیریم، به اندازه آیات کتاب خدا خواهد رسید.

در قرآن واژه مقدس بسم الله، صد و چهارده مرتبه وارد شده است و در پیکر پاک آن حضرت نیز زخم شمشیرها مانند بسم الله، صد و چهارده بارفرود آمده است.

قرآن دارای اجزای مختلف و تعدادی سوره، سطرهای گوناگون و کلمات و حروف و اعراب و نقطه گذاری بی شماری است. پیکر آغشته به خون امام حسین(ع) نیز جزءها، سوره ها، سطرها، حروف و اعراب و حرکات متعددی دارد که همه اینها پس از وارد شدن ضربات نیزه ها و شمشیرها در نقاط مختلف بدنش بوجود آمده است.

قرآن مشتمل بر چهار قسم از قبیل سوره های طولانی و شامل هفت سوره بزرگ قرآن هستند، سوره های مئین که متجاوز ازصد آیه دارند، سوره های مثانی که آیاتشان از صد کمتر است و تقریباً بیست سوره اند و سوره های مفصل همان سوره های کوتاه هستند و امام حسین(ع) نیز پس از شهادت به چهار قسم تبدیل شد، زیرا سر مقدسش به شام برده شد.

پیکر غرق به خونش در کربلا رها گشت. خون آن حضرت بر روی بالهای پرندگان به پرواز درآمد و بخشی از آن در شیشه سبز رنگی در نزد پروردگار و سایر اعضاء و جوارح ایشان روی خاک بیابان در هر سویی پراکنده شد.

قرآن سی جزء دارد و هر یک از اجزاء آن به دو بخش تقسیم می گردد، در مورد پیکر مقدس امام حسین(ع) نمی دانم چگونه باید در چنین مقایسه ای سخن گفت؟

خداوند تعالی قرآن را با سی و دو وصف، نامگذاری کرده است، اتفاقاً این نام های سی و دو گانه بر اباعبدلله الحسین(ع) نیز صادق و هماهنگ است. برای نمونه یکی از اوصاف قرآن مجید، مبارک است و در قرآن چنین آمده است: « و هذا ذکرٌ مبارک» و مکان مقدسی که با موسی(ع) سخن گفت را سرزمین مبارک نامید. درخت زیتون را در سوره مبارکه نور، مبارک نامید. آفرینش عیسی(ع) را مبارک قرار داد. آب باران را که مایه خیر و برکت است، آبی مبارک نامید. و شب قدر را پر برکت نامید که در آن شب پرخیر و برکت، قرآن نازل گردید.

خداوند تعالی تولد امام حسین(ع) را مبارک نامید، یکی از الطاف خاص باری تعالی نسبت به امام حسین(ع) این بود که از طریق پیام وحی به پیامبر خود فرمود:

« بورک من مولودٍ علیه صلواتی و برکاتی و رحمتی؛ مبارک باد چنین مولودی که صلوات و درود و برکات و رحمت من بر اوست.»

قرآن برای اهل ایمان، نسخه ای شفابخش و مایه رحمت است. امام حسین(ع) نیز شفابخش بیماریهای درون، و تربت پاکش شفابخش بیماریهای جسمی و ظاهری، و همچنین مایه رحمت مؤمنان است، بیشترین گروه رستگاران بواسطه شفاعت و نور وجود آن حضرت نجات می یابند.

قرآن، نور است و امام حسین(ع) نیز نور است، حتی در آن لحظاتی که پیکرش آغشته به خاک و خون بود، نور وجودش می درخشید.

قرآن، روح و ریحان و مایه آرامش جان پیامبر و مردم است، چنانکه در آیه شریفه وارد شده و امام حسین(ع) نیز همانگونه که در روایت آمده گل سرسبد بوستان محمد(ص) و سبب آسایش و راحتی مردم با ایمان است.

قرآن حکیمی خیزخواه است که دلها را معالجه کرده و به سوی طاعت و بندگی خدا رهنمون می سازد و امام حسین(ع) نیز حکیمی خیرخواه است که قومی را به سوی اطاعت الهی هدایت کرده و گنهکاران را بوسیله شفاعت درمان می کند.

قرآن مجید، نوید بخش و بیم دهنده است وامام حسین(ع) نیز بشارت دهنده رحمت و آمرزش الهی و بیم دهنده از عذاب خداوند است.

قرآن، کتاب مبین و امام حسین(ع) پیشوای مبین و روشنگر حق از باطل است، قرآن مایه تذکر و یادآوری برای هر مؤمنی است و امام حسین(ع) نیز ذکر پیامبر است.

در قرآن کریم، آیةالکرسی و آیه نور وجود دارد. امام حسین(ع) دارای مقام و کرسی از مخزن علم الهی است و در وجود آن حضرت نور پر فروغی هست که با ظلمت و تاریکی شب و حتی با خاک و خون، خاموش نمی گردد.

قرآن در برگیرنده آیات شفا بخش، امید و رجاء و آیات رحمت است، امام حسین(ع) نیز آیات و نشانه های رحمت خداوند است که موجبات شفابخشی و امیدواری می گردد.

قرآن از ابتدای پیدایش آن تا استقرارش در بهشت، دارای چهار ده مرحله و مقام بوده که به ترتیب عبارتند از:

مرتبه لوح محفوظ، در قلب جناب اسرافیل که ناظر بر لوح است، در قلب جناب میکائیل به هنگام خواندن میکائیل، فرود آمدن آن در شب قدر در بیت المعمور، نزول دفعی آن بر قلب پیامبر اکرم(ص) برای یادگیری، نزول آن در ابتدای بعثت برای تلاوت کردن بر مردم، فرود آن در شب های قدر بر امام عصر(عج)، جای گرفتن در گوش ها، جاری شدن آن زبانها برای تلاوت، قرار گرفتن بر روی نوشته ها و کاغذها، جای گرفتن آن در دلها، تجلی یافتن شگفت انگیز آن در روز قیامت، جایگاه آن در بهشت که دارای درجات و مقاماتی بوده و به خواننده آن گفته می شود: « بخوان و در آن مقامات بالا برو.»

البته تمام این نکات چهارده گانه در مورد قرآن، از روایات وارد شده استخراج شده و بعضی از آنها در کتاب روضات الجنات بیان گشته است.

کدخبرنگار:211001