خیرخواه امام عصرومراقبت ازاعمال ونیات

"عقیق: مکیال المکارم فى فوائد الدعاء للقائم" یکى از کتاب هاى ارزشمند شیعه، نوشته آیت ‏اللّه‏ سیدمحمدتقى موسوى اصفهانى(1348 ـ 1301ق) است که به قصد اداء حق حضرت بقیة‏اللّه(عج) که حقش بر گردن ما افزون‏تر از همه مردم است، احسانش بیشتر و بهتر از همه شامل حال خلق مى‏شود و نعمت ها و منت ها بر ما دارد، به رشته تحریر درآمده است.
اصل کتاب به زبان عربى است و مؤلف در مقدمه مى‏نویسد:
"چون ما نمى‏توانیم حقوق آن حضرت(ع) را ادا نماییم و شکر وجود و فیوضاتش را آن طور که شایسته است، بجا آوریم بر ما واجب است آن مقدار از اداى حقوق آن حضرت را که از دستمان ساخته است، انجام دهیم. . . بهترین امور در زمان غیبت آن حضرت(عج)، انتظار فرج آن بزرگوار و دعا براى تعجیل فرج او و اهتمام به آنچه مایه خشنودى آن جناب و مقرب شدن در آستان اوست، مى‏باشد."
 

خیرخواهی برای آن حضرت
هر مسلمانی که این امور یعنی: اخلاص در عمل برای خداوند، نصیحت برای ائمه مسلمین و ملازمت جماعت ایشان در او جمع گردد دلش باز و روشن می شود و از مهر خوردن بر قلب محفوظ می ماند و از کسانی خواهد بود که خداوند سینه اش را برای اسلام گشایش داده و از نورانیتی از سوی پروردگارش برخوردار است و چنانچه این امور در او جمع نگردد خداوند بر دلش مهر بطلان می زند و مصداق فرموده خدای تعالی می شود که "و قولهم قلوبنا غلف بل طبع الله علیها بکفرهم" و گفتند دل های ما در پرده و غلاف است بلکه خداوند به سبب کفرشان بر آنها مهر زده است.
زیرا که کفر مراتب و درجه هایی دارد که یکی برتر از دیگری است و هر مرتبه را آثار خاصی است همچنان که ایمان نیز مراتب و درجاتی دارد که بعضی برتر از بعض دیگر است و برای هر مرتبه از آن آثار خاصی هست بنابراین از خدای متعال خواستاریم که به ما توفیق عنایت فرماید برای تکمیل مراتب ایمان و نصیحت برای مولایمان صاحب الزمان قدم برداریم.
بدان که نصیحت گر نسبت به امام زمان کسی است که وضع خود را مراقب باشد و برکارهایش مواظبت نماید به طوری که افعال و نیت هایش که راجع به امام زمانش است از هر چه مایه نارضایتی و هتک احترام امامش هست برکنار و خالص باشد و همه جا رعایت کند که خیر مولایش چیست و مقصود همان است که برای هر رهرو خاصل نمی گردد مگر با مراقبت تام و مواظبت پیوسته و مداوم و بینش در دین و همنشینی اهل تقوی و یقین و دوری از اهل تردید و فاسقین.
و اگر کسی را نیافت که چنین اوصافی داشته باشد تا با او مجالست نماید در خانه خود بنشیند و سکوت را پیشه کند و هر گاه از همنشینی باکسانی که مجالست با آنان شایسته نیست ناگزیر باشد به قدر ضرورت اکتفا نماید.