عقیق: مرحوم آیت‌الله حاج آقا مجتبی تهرانی، استاد اخلاق در یکی از سخنرانی‌هایش به مناسبت آخرین روزهای ماه رمضان می‌گوید: امام زین‎‌العابدین(ع) در شب بیست و هفتم ماه مبارک رمضان این دعا را از اوّل شب تا آخر شب مکرّر می‎‌خواندند:

«اللَّهُمَّ ارْزُقْنِی التَّجَافِیَ عَنْ دَارِ الْغُرُورِ وَ الْإِنَابَةَ إِلَى دَارِ الْخُلُودِ وَ الِاسْتِعْدَادَ لِلْمَوْتِ قَبْلَ حُلُولِ الْفَوْتِ»(بحارالأنوار،ج ۹۵، ص۶۳ ـ اقبال‌الاعمال، ج۱، ص۲۲۸ ـ زادالمعاد، ص ۱۲۹ـ مفاتیح الجنان) بار خدایا! دوری ‏گزیدن از خانه فریب دنیا و بازگشت به سوی خانه جاودانه آخرت را روزی من کن! این طرف، نشئه دنیا و آن طرف نشئه آخرت است؛ خدایا! آمادگی برای کوچ کردن از این نشئه قبل از فرا رسیدن مرگ را روزی من کن! استعداد برای کوچ هم در جایی مطرح می‌‏شود که توشه راه را به همراه داشته باشی.

وی افزود: در روایت نقل شده است که خداوند هنگام افطار شب‌‎های ماه مبارک رمضان، در هر شب هزار هزار نفر را از آتش جهنّم نجات داده و آن‌‏ها را مشمول رحمت و غفران خود می‌‏کند. خوشا به حال کسانی که توانستند در این ماه مبارک رمضان، بهترین بهره را از آن بگیرند! سرآمد بهره‌‎ها همین غفران الهی بود. خوشا به حال کسانی که توانستند خودشان را از معاصی و تبعات معاصی تطهیر کنند! همین پاکیزگی و برطرف کردن حجاب‏‌های ظلمانی، موجب می‎‌شود که دعاهای آن‌ها زودتر به اجابت برسد.

این استاد اخلاق گفت: خوشا به حال کسانی که از این ماه رمضان توشه‏‌ای برای سفر آخرت خودشان تهیّه کردند و بار خودشان را بستند و برای رفتن در آن خانه مستقر جاودانه، مهیّا شدند! خوشا به حال آن‌‏هایی که خانه جاودانه خود در آخرت را آباد کردند! بکوشید تا از این مختصر وقتی که از ماه مبارک رمضان باقی مانده است، بهترین بهره را بگیریم و از کثافات و تبعات خطاها و معاصی، خودمان را نجات دهیم.

فیلم این سخنرانی را اینجا ببینید: