شاید باورش هم سخت باشد که سند یک نوحه چهل ساله را که حالا دیگر باید در کنار عصر عاشورای فرشچیان واذان موذن زاده و ربنای شجریان و زینب زینب حاج سلیم در فهرست میراث معنوی ایران ثبت شود، یک دبیر معمولی زبان انگلیسی در بوشهر به نام خود زده است.
عصر دیروز خبر درگذشت فریدون شهبازیان آهنگساز، موسیقی دان و رهبر ارکسترملی ایران در رسانهها منتشر شد. بهانه ما برای پرداختن به این شخصیت بزرگ عرصه هنر، قطعه ایست که همه محبین اهل بیت (ع) با آن خاطره دارند.
علی اکبر حائری علاوه بر قلم زدن در عرصه نوحه، در زمینه سرود مداحی نیز آثار در خور توجهی از جمله جشن فرشته ها و دنیام فاطمه سروده است که با مخاطب کودک و نوجوان نیز ارتباط خوبی برقرار کرده است.
باقی زاده علاوه بر فعالیت در زمینه وعظ و تبلیغ، چند سالی است به صورت تخصصی در زمینه شعر روضه و مقتل کار می کند تا آثاری تولید کند که شاید بیان مکشوف مقاتل را در لفافه ادبیات و هنر آیینی به مخاطب ارائه کند.
در سال ۹۳، یکی از اشعار مناجاتی اش توسط روحانی خوش نام و فعال شیراز حجت الاسلام انجوی نژاد به دست حاج مهدی سلحشور رسید و همین زمینه آشنایی دیگر مداحان با این شاعر جوان شد.
نغمه ساز این نوبت هم متعلق به حلقه مسجد ولی عصر(عج) تهران است. همان حلقه ای که شعرا و نوحه سراهایی مانند محمد رسولی ، سید جواد پرئی و سجاد محمدی ، قدم های نخست خود در این عرصه را زیر نظر شاعر و مداح هم مسجدی شان مهدی زنگنه برداشتند.
امیر طلاجوران متولد ۱۳۷۴ است و آن طور که خودش می گوید پس از چند سال مداحی در آن هیئت قدیمی ، به تاسی از پدر و عمو که آن ها نیز دستی در سرودن شعر و نوحه دارند، قلم روی کاغذ برد و نوحه نوشت.
قاطعانه میتوان گفت، وجه تمایز اکبر شیخی با بسیاری از دیگر نوحهپردازان، در شناخت تکتک اجزای این قالب، و توانایی او در چینش آنها در کنار هم با تکیه بر اصل وسواس هنری، و آفرینش هندسه و فرمی هنری است که «نوحه» نام دارد.
سیدعلی حسینی ، متولد 1374 در یزد. جوانی که در بیست و دو سالگی و در اولین قدم هایش در نوحه سرایی یکی از ماندگارترین نوحه های فاطمی را به نام خود ثبت کرد.
محمد ابراهیمی اصل متولد پاییز ۱۳۶۶ نخستین قدم هایش برای مداحی و پس از آن نوحه ساختن را در دوران نوجوانی و در هیئتی که در مدرسه بر پا می شد برداشت.