رسمی که آیت‌الله بهجت هیچ‌گاه ترک نکرد+فیلم

عقیق: ﺣﺠﺖ‌اﻻﺳﻼم ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ عابدینی، سخنران مذهبی و مولف کتاب «ادب عاشقی» در سخنرانی اظهار داشت: آیت‌الله بهجت(ره) مقید بود، زمانی که در خانه روضه برپا می‌کند، هنگام خروج افراد جلوی پای آن‌ها می‌ایستاد. تفاوتی نداشت آن فرد بچه‌، بزرگ، طلبه، غیرطلبه یا ... بود، ایشان مقید بود و جلوی پای همه می‌ایستاد.

آیت‌الله بهجت افراد را تک به تک اکرام می‌کرد

وی افزود: مرحوم آیت‌الله ممدوحی می‌گفت در مجلس روضه آیت‌الله بهجت دیدم این پیرمرد مدام بلند می‌شود و می‌ایستد برای همین ایستادم زمانی که فرد دیگری بنا داشت از مجلس خارج شود، همراه او بروم تا او یک مرتبه بلند شود و برای من به زحمت نیفتد. وقتی فردی بلند شد، من همراه او رفتم، شاید یک قدم و نیم فاصله داشتیم و آیت‌الله بهجت هم من را دید، اما بعد از بدرقه او نشست و دوباره جلوی پای من ایستاد. یعنی نگفت به خاطر او ایستادم، اکرام نفر بعدی هم می‌شود بلکه تک تک افراد را اکرام می‌کرد.

برای تاثیرگذاری باید یار خدا باشید

عابدینی تصریح کرد: در قرآن کریم در سوره صف خداوند می‌فرماید: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُونُوا أَنْصَارَ اللَّهِ؛ ای اهل ایمان، شما هم یاران خدا باشید » اگر عیسی(ع) فرمود من انصار الی الله و اختیاری بود و واجب کفایی برای عده‌ای بود، اینجا واجب تعیینی، یعنی برای همه واجب است. در ادامه آیه داریم: «کَمَا قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ لِلْحَوَارِیِّینَ مَنْ أَنْصَارِی إِلَى اللَّهِ ۖ قَالَ الْحَوَارِیُّونَ نَحْنُ أَنْصَارُ اللَّهِ؛ چنان که عیسی مریم به حواریین گفت: کیست مرا برای خدا یاری کند؟ آنها گفتند: ما یاران خداییم.» اگر می‌خواهید تأثیر بگذارید باید از این سنخ باشید.

منبر تور شکاری است که دین‌داری را در وجود ما ببینند نه اینکه فقط بشنوند

این سخنران مذهبی گفت: با این نگاه، منبر می‌شود یک تور شکار برای اینکه دین‌داری را در وجود ما ببینند نه فقط بشنوند.  زمانی که روی منبر می‌روم و صحبت می‌کنم، مقدمه برای آن بحث است. اگر عیسی(ع) سخنرانی کرد، برای این بود تا عده‌ای را جذب کند و با دیدن دین‌داری، ارتباط را برقرار کنند. این نگاه را اگر ما پیدا کردیم دیگر نمی‌شود از این منبر به منبر دیگر و منبرهای دیگر برویم. چون باین شیوه ارتباط با افراد برای ما ممکن نیست.

الان مداح پای منبر نمی‌آید و منبری پای مداحی نمی‌نشیند

وی افزود: سعی من این بوده که در هر مناسبت یک منبر قبول کنم. از اول در جلسه حضور پیدا می‌کنم و مداحی را هم می‌شنوم و پای سفره هم می‌نشینم. یعنی سعی می‌کنم با نشستن پای مداحی، باعث شوم که مداح هم پای صحبت من روی منبر بیاید. درحالی که الان منبر و مداحی‌های ما اینگونه است که منبری پای مداحی نیست و مداح هم پای صحبت سخنران نمی‌آید. سخنران از شور مداحی بی‌نیاز است و مداح هم از شعور سخنرانی بی‌نیاز است.