۰۲ آذر ۱۴۰۳ ۲۱ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۴۰ : ۲۲
سوره مبارکه قصص
فَلَمَّا قَضَىٰ مُوسَى الْأَجَلَ
وَسَارَ بِأَهْلِهِ آنَسَ مِن جَانِبِ الطُّورِ نَارًا قَالَ لِأَهْلِهِ
امْكُثُوا إِنِّي آنَسْتُ نَارًا لَّعَلِّي آتِيكُم مِّنْهَا بِخَبَرٍ أَوْ
جَذْوَةٍ مِّنَ النَّارِ لَعَلَّكُمْ تَصْطَلُونَ(29)
فَلَمَّا
أَتَاهَا نُودِيَ مِن شَاطِئِ الْوَادِ الْأَيْمَنِ فِي الْبُقْعَةِ
الْمُبَارَكَةِ مِنَ الشَّجَرَةِ أَن يَا مُوسَىٰ إِنِّي أَنَا اللَّهُ
رَبُّ الْعَالَمِينَ(30)
ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳی ﺁﻥ ﻣﺪﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺭﻫﺴﭙﺎﺭ(ﻣﺼﺮ)ﺷﺪ، ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻃﻮﺭ آتشی ﺩﻳد،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵﮔﻔﺖ:ﺩﺭﻧﮓ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ آتشی ﺩﻳﺪم، (ﻣﻰﺭﻭم) ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺒﺮی ﺍﺯ ﺁﻥﺑﺮﺍی ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻭﺭم ﻳﺎ ﭘﺎﺭﻩ ﺍی ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﻣﻰﺁﻭﺭم ﺗﺎ ﮔﺮم ﺷﻮﻳﺪ.(29)
ﭼﻮﻥ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﺁﻣﺪ ، ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺭﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﻭﺍﺩی ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺪﺍ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺍی موسی ﻳﻘﻴﻨﺎً ﻣﻨﻢ ﺧﺪﺍ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ (30)