بشارت زیبای امام حسین(ع) به حنظله

حنظله هنگامی که قصد کرد به میدان نبرد رود، پیش روی امام حسین (علیه‌السلام) ایستاد و خطاب به لشکر دشمن این آیه را خواند: «یا قَوْمِ إِنِّی أَخافُ عَلَیْکُمْ مِثْلَ یَوْمِ الْأَحْزابِ، مِثْلَ دَأْبِ قَوْمِ نُوحٍ وَ عادٍ وَ ثَمُودَ وَ الَّذِینَ مِنْ بَعْدِهِمْ، وَ مَا اللَّهُ یُرِیدُ ظُلْماً لِلْعِبادِ، وَ یا قَوْمِ إِنِّی أَخافُ عَلَیْکُمْ یَوْمَ التَّنادِ، یَوْمَ تُوَلُّونَ مُدْبِرِینَ ما لَکُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ عاصِمٍ، وَ مَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ هاد؛ اى قوم من، برایتان از روز سخت گروه‌هاى مشرک بیمناک هستم، مثل سنت عذابى که در نوح و عاد و ثمود و کسانى که پس از آنان بوده‌‏اند، جریان پیدا کرد. خداوند نمى‌‏خواهد به بندگان ستم روا دارد، اى قوم من برایتان از روز قیامت [روزى که فریاد مردم بلند گردد] مى‏‌ترسم، روزى که [از عذاب‏] پشت کنید ولى از سوى خدا هیچ حافظى ندارید، و کسى را که خدا گمراه کند، هیچ راهنمایى نخواهد داشت» (غافر، 30 ـ33) سپس گفت: اى مردم، حسین را نکشید که خدا شما را با عذاب از بین خواهد برد. «هر کس افترا پیشه کند ناامیدخواهد گردید؛ وَ قَدْ خابَ مَنِ افْتَرى‏» (طه،61)

امام حسین (علیه‌السلام) با اندوه به حنظله فرمود: یا بن اسعد، خدا رحمتت کند. آنها [پیشتر] دعوتت را به حق و حقیقت نمی‌پذیرند و براى نابودى شما و یارانت قیام کرده و مستوجب عذاب شده‏‌اند چه رسد به حال که دیگر برادران صالح شما را کشته‌‏اند. یَا ابْنَ سَعْدٍ إِنَّهُمْ قَدِ اسْتَوْجَبُوا الْعَذَابَ حِینَ رَدُّوا عَلَیْکَ‏ مَا دَعَوْتَهُمْ‏ إِلَیْهِ مِنَ الْحَقِّ وَ نَهَضُوا إِلَیْکَ یَشْتِمُونَکَ وَ أَصْحَابَکَ فَکَیْف‏ بِهِمُ الْآنَ وَ قَدْ قَتَلُوا إِخْوَانَکَ الصَّالِحِین‏. (وقعة الطف، ص235)

حنظله گفت: راست مى‌‏گویى، فدایت شوم؛ شما عالم‌تر و داناتر از من و در دعوت کردنشان به حق شایسته‏‌ترى، آیا ما به سوى آخرت نمى‏‌رویم و به برادرانمان ملحق نمى‌‏شویم؟ حضرت‏ فرمود: «برو به جایگاهى بهتر از دنیا و ما فیها، [برو] به ملکى که از بین رفتنى نیست؛رُحْ إِلَى مَا هُوَ خَیْرٌ لَکَ مِنَ الدُّنْیَا وَ مَا فِیهَا وَ إِلَى‏ مُلْکٍ لا یَبْلى‏(اشاره به سوره طه20)»

زمانی که اینگونه از رفتارهای حنظله در قبال مولایش امام حسین(ع] در کربلا و صحنه عاشورا را مطالعه می‌کنیم، متوجه می‌شویم جنس رفتار این بزرگوار مانند سایر یاران امام(ع) بسیار آسمانی و زلال است طوری که هیچ گاه نظر خود را بر نظر امامشان مقدم نمی‌داشتند. با این وجود امام حسین(ع) درباره جایگاه اصحابشان فرمود: «امر آن‌ها، امر من و نظر آن‌ها، نظر من است؛ أَمْرُهُمْ أَمْرِی وَ رَأْیُهُمْ رَأْیِی»

 [حنظله‏] گفت: السلام علیک یا أبا عبد الله؛ صلّى اللّه علیک و على أهل بیتک؛ خدا ما را در بهشتش به یکدیگر بشناساند. امام فرمود: آمین، آمین. سپس به میدان رفت و به مقام والای شهادت دست یافت. در زیات ناحیه مقدسه امام زمان (عجل ‌الله تعالی فرجه) خطاب به حنظله می‏‌فرماید «السَّلَامُ عَلَى حَنْظَلَةَ بْنِ‏ أَسْعَدَ الشِّبَامِی‏»