۰۳ آذر ۱۴۰۳ ۲۲ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۲۶ : ۱۲
مرحوم دولابی: از راه محبّت و دل بروید
مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: ان شاء الله از راه محبّت و دل بروید، اشتباه نخواهید رفت. راه دل خیلی زیباست، زیرا متعلق به خدا و ائمه(ع) است. بدن و جسم این طور نیست. جسم را از ارواج مختلفه آفریده‌اند.
عقیق:مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: ان شاء الله از راه محبّت و دل
بروید، اشتباه نخواهید رفت. راه دل خیلی زیباست، زیرا متعلق به خدا و
ائمه(ع) است. بدن و جسم این طور نیست. جسم را از ارواج مختلفه آفریده‌اند.
از هر چیزی که بدن دیگران را آفریدند، بدن شیعیان را هم آفریدند. اما ارواح
آنان از اعلی علّیین و از فاضل طینت ائمه(ع) است. دل شما از آن جنس ساخته
شده است. این اهل اشتباه رفتن نیستف بلکه هر جا برود درست می‌رود و هرچه
انجام دهد خوب است.
وقتی عبادت می‌کند که عبادت است، حتی وقتی معصیت می‌کند برایش معصیت نمی‌نویسند، چون دلش معصیت را دوست ندارد. نمی‌شود که دوست اهل بیت(ع) معصیت را دوست داشته باشد. محال است. لذا آن گاه که به واسطه شهوات طبیعت، معصیت از او سر می‌زند، هیچ. زیرا او در ذات و از عقب کار، معصیت اهل بیت(ع) را دوست نداشته است. بلکه محال است که دوست بدارد. یعنی جای او در دست اهل بیت(ع) تا این حد بِکر است. دل مومن کمی بوی عصمت می‌دهد، زیرا از فاضل طینت آنهاست. همان‌گونه که آنها معصوم‌اند. لَم تُنجِسکَ الجاهلیَّه بانجاسِها وَ لَم تُلبسکَ مُدلَهِمّاتِ ثیابها قلب مومن هم از آن جنس اتس و مواد اولیه آن از فاضل طینت است. طینت، متعلق به اعلی علّیین بود. قلب‌های من و شما را از ریزه‌های آن ساخته‌اند. ان شاء الله من هم جزء شما باشم. لذا این اصلا معصیت را دوست ندارد. نه اینکه دوست ندارد، محال است که دوست بدارد. اگر بگویم دوست ندارد سخنم ناقص است، محال است دوست بدارد درست است، یعنی ممکن نیست. منتهی هنوز نمی‌دانیم و درک نکرده ایمف بعداً معلوم می‌شود. والا چرا پس از معصیت تا توبه می‌کند خدا می‌بخشد؟ دوغ که نیست. آیا آدمی معصیت کند و ببخشد؟ این بدان خاطر است که اصل او نمی‌خواهد و محال است دوست داشته باشد. شهوات غلبه کرده است و از او صادر شده است، اما عقبه و عمق وجود او آن را نمی‌خواست. آیا نمی‌بینی که تا شهوات فرد خوابید می‌گوید آخ، دیدی من بدبخت چه کار رکدم؟» چه کسی بود که این را گفت؟ او آن زیر و آن کنار بود. آن نور محمّد و آل محمد(ص) بود.
وقتی عبادت می‌کند که عبادت است، حتی وقتی معصیت می‌کند برایش معصیت نمی‌نویسند، چون دلش معصیت را دوست ندارد. نمی‌شود که دوست اهل بیت(ع) معصیت را دوست داشته باشد. محال است. لذا آن گاه که به واسطه شهوات طبیعت، معصیت از او سر می‌زند، هیچ. زیرا او در ذات و از عقب کار، معصیت اهل بیت(ع) را دوست نداشته است. بلکه محال است که دوست بدارد. یعنی جای او در دست اهل بیت(ع) تا این حد بِکر است. دل مومن کمی بوی عصمت می‌دهد، زیرا از فاضل طینت آنهاست. همان‌گونه که آنها معصوم‌اند. لَم تُنجِسکَ الجاهلیَّه بانجاسِها وَ لَم تُلبسکَ مُدلَهِمّاتِ ثیابها قلب مومن هم از آن جنس اتس و مواد اولیه آن از فاضل طینت است. طینت، متعلق به اعلی علّیین بود. قلب‌های من و شما را از ریزه‌های آن ساخته‌اند. ان شاء الله من هم جزء شما باشم. لذا این اصلا معصیت را دوست ندارد. نه اینکه دوست ندارد، محال است که دوست بدارد. اگر بگویم دوست ندارد سخنم ناقص است، محال است دوست بدارد درست است، یعنی ممکن نیست. منتهی هنوز نمی‌دانیم و درک نکرده ایمف بعداً معلوم می‌شود. والا چرا پس از معصیت تا توبه می‌کند خدا می‌بخشد؟ دوغ که نیست. آیا آدمی معصیت کند و ببخشد؟ این بدان خاطر است که اصل او نمی‌خواهد و محال است دوست داشته باشد. شهوات غلبه کرده است و از او صادر شده است، اما عقبه و عمق وجود او آن را نمی‌خواست. آیا نمی‌بینی که تا شهوات فرد خوابید می‌گوید آخ، دیدی من بدبخت چه کار رکدم؟» چه کسی بود که این را گفت؟ او آن زیر و آن کنار بود. آن نور محمّد و آل محمد(ص) بود.
پی نوشت:
کتاب طوبی محبت؛ جلد3 – ص 197
مجلس حاج محمد اسماعیل دولابی
گزارش خطا
