نزول کیفی سروده‌های آئینی یا فرهنگ شنوایی مستمع

 

وی با بیان اینکه در رابطه با شعرها و سروده‌های آئینی اگر کمیت و کیفیت در راستای هم نباشند، نتیجه‌ای حاصل نخواهد شد، افزود: یک اصل کلی وجود دارد که بیشتر شعرهای آئینی مربوط به امام حسین(ع)، امام علی(ع) و حضرت زهرا(س) است، در گذشته هم این گونه بوده است؛ از سوی دیگر این موضوع به تأثیر وضعی عملکرد و سیره حضرت سیدالشهدا(ع) در کربلا مربوط است و همچنین تأثیری که بر دنیا گذاشتند و تا ابد این اثر ادامه خواهد داشت و هر سال نیز شدت آن بیشتر می‌شود.
 

سادات‌رضوی در ادامه دلیل کثرت شعرهای سروده شده درباره امام حسین(ع) و تعداد کم سروده‌ها درباره سایر ائمه معصومین(ع) را مورد اشاره قرار داد و بیان کرد: این موضوع به این دلیل است که در طول سال در جلسات و هیئات مذهبی درباره امام حسین(ع)، حضرت علی(ع) و حضرت زهرا(س) صحبت می‌شود و مردم بیشتر به یادشان هستند؛ از این رو این موضوع نمی‌تواند به دلیل شناخت کم شاعران نسبت به سیره و زندگی اهل بیت(ع) باشد.
 

این مداح اهل بیت(ع) تصریح کرد: شاعری که ذوق و قریحه دارد و درباره یک ائمه معصوم(ع) شعر می‌سراید، درباره سایر ائمه(ع) نیز این شناخت وجود دارد و به نظرم علت عمده همان است که در طول سال کمتر یاد می‌شود.
 

سادات رضوی در ادامه تأکید کرد: شاعران در رابطه با ائمه معصومین(ع) به ویژه امام حسن عسکری(ع) باید زندگی و سیره آن حضرت را مورد توجه قرار دهند تا مردم نسبت به آنها آگاهی بیشتری پیدا کنند و حال و هوای شعرها نیز به همین سمت برود و از صورت به سیرت تغییر موضع دهد.
 

وی درباره دلیل نزول بسیاری از شعرها و نوحه‌ها عنوان کرد: به نظر می‌رسد فرهنگ شنوایی مستمع نزول کرده است؛ چرا که قدما وقتی شعر می‌گفتند، بسیار مستحکم‌تر بود و مستمع نیز شعر را می‌فهمید و یا سعی می‌کرد خود را به سطحی برساند که این مفاهیم را بفهمد. از این‌رو نزول مستمع شاعر را مجبور کرده است، شعرهای نازل‌تری بسراید.
 

سادات رضوی ادامه داد: این موضوع در موسیقی آئینی نیز رخ داده است و ریتم‌هایی که اغلب در مداحی‌ها اجرا می‌شود، مبتذل است و از پایه و اساس قوی برخوردار نیست و از طرف دیگر فرهنگ بیگانه و موسیقی اجنبی رسوخ کرده و به نوعی این فرهنگ بر فرهنگ موسیقی آئینی القا شده است و دستی پشت پرده این فرهنگ و در یافت را تنزل داده و شعر را هم همینطور.
 

وی در ادامه گفت: دلیل دیگر ازدیاد مداحان است؛ مداحانی با عشق و علاقه وارد این کار می‌شود و به آن اعتقاد دارند، اما چون استاد نمی‌بینند و زیر نظر یک فرد دارای تجربه، کسب تجربه و آموزش نمی‌کنند، مجبور می‌شود شعرهایی بخواند که سهل‌الوصول‌تر است و در این راستا تعداد شاعران هم زیاد شده و جوانان بسیاری به آن روی آورده‌اند، اما اغلب آنها در انجمن‌های شعری حضور نمی‌یابند تا شعرشان حلاجی و بررسی شود.