۰۳ آذر ۱۴۰۳ ۲۲ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۰۸ : ۱۷
پای درس اخلاق آیت‌الله ضیاءآبادی
وقتی جبرئیل برای حضرت آدم روضه عاشوراخواند
اولین مجلس روضه‌خوانی، آن روز در زمین تشکیل شد که حضرت آدم ابوالبشیر(ع) به زمین هبوط کرد و برای پذیرش توبه‌اش با تعلیم جناب جبرئیل به نام‌های مبارک اصحاب کساء(پنج نور مقدس) متوسل شد.
عقیق:آیت‌الله سیدمحمد
ضیاءآبادی از اساتید اخلاق شهر تهران به مناسبت فرارسیدن اعیاد شعبانیه و
سالروز ولادت امام حسین(ع) سخنرانی کرده است که خلاصه آن در ادامه می‌آید:
در ایام اعیاد بسیار مبارکی هستیم. روز سوم شعبان ولادت پر برکت حضرت سیدالشهدا (ع) و روز چهارم شعبان ولادت حضرت ابوالفضل العباس (ع) و روز پنجم شعبان، عید ولادت امام سیدالسجادین زین‌العابدین (ع) است. از این جهت آیه پانزدهم سوره مبارکه احقاف در نظر گرفته شد که درباره آن بحث شود؛ زیرا بر حسب روایات، حضرت سیدالشهدا (ع) از مصادیق این آیه هستند این آیه نشان می‌دهد مجموع دوران حمل و شیرخوارگی هر مولود، سی ماه است:
«حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً»؛ حمل یعنی مدت بارداری مادر، فصار یعنی زمان از شیر گرفتن کودک، که جمعاً سی ماه می‌شود.
آیه دیگری هم در سوره بقره داریم که می‌فرماید:
«وَالْوَالِدَاتُ یُرْضِعْنَ أَوْلاَدَهُنَّ حَوْلَیْنِ کَامِلَیْنِ لِمَنْ أَرَادَ أَن یُتِمَّ الرَّضَاعَةَ...»
«مادرانی که بخواهند به طور کامل به فرزندان خود شیر بدهند، دو سال تمام شیر می‌دهند...»
آیه 15 سوره احقاف می‌فرماید: مجموع دوران بارداری و شیرخوارگی سی ماه است و این آیه می‌گوید: دوران شیرخوارگی کودک دو سال یعنی بیست و چهار ماه است. اگر بیست و چهار ماه را از سی ماه کم کنیم، شش ماه می‌ماند. از اینجا می‌فهمیم از نظر قرآن، کمترین مدت دوران بارداری که ممکن است در ظرف آن مدت، اعضا و جوارح جنین در رحم مادر تکمیل شده و روح در آن دمیده شود و یک بچه سالم و کامل انسانی ار مادر متولد شود، شش ماه است.
اما گفته‌اند: بیشتر بچه‌هایی که شش ماهه به دنیا می‌آیند، نمی‌مانند! در ورایات آمده است که دو تن از اولیاء‌الله شش ماهه به دنیا آمده و زنده مانده‌اند. یکی امام سیدالشهدا (ع) و دیگری حضرت مسیح عیسی بن‌مریم (ع) است. هر چند در مورد حضرت مسیح (ع) بعضی گفته‌اند: مدت حمل آن حضرت نُه ساعت بوده است!چون خلقت حضرت مسیح (ع) از ابتدا خارق‌العاده بوده است؛ یعنی از مادر، بدون پدر و از دَمِ روح‌القدس آفریده شده است. چنان که خدا می‌فرماید:
«فَأَرْسَلْنَا إِلَیْهَا رُوحَنَا فَتَمَثَّلَ لَهَا بَشَراً سَوِیّاً»؛ «ما روح خود را که بنابر تعض تفاسیر حضرت جبرائیل امین (ع) بوده است. به سوی او مریم (ع) فرستادیم و او به صورت یک بشر کامل برای وی مریم (ع) متمثل شد».
«قَالَ إِنَّمَا أَنَا رَسُولُ رَبِّکِ لِأَهَبَ لَکِ غُلَاماً زَکِیّاً»
«روح‌القدس، گفت: من فرستاده پروردگار تو هستم، آمده‌ام به تو پسری پاکیزه ببخشم».
«لِنَجْعَلَهُ آیَةً لِلنّٰاسِ وَ رَحْمَةً مِنّٰا...»؛ تا او را آیت و نشانه‌هایی از علم و قدرت و حکم خود و رحمتی از خودمان در میان مردم قرار دهیم.
مدت حمل حضرت مریم به حضرت مسیح (ع) مورد اختلاف از نُه ساعت تا شش ماه است ولی درباره حضرت امام سیدالشهدا (ع) اختلافی نیست که مدت حمل حضرت صدیقه (ع) به آن حضرت، شش ماه بوده است.
جبرئیل، روضه امام حسین(ع) را برای حضرت آدم خواند
تمام مسائل مربوط به حضرت امام حسین (ع) توأم با غضه و غم بوده است؛ انبیا و پیامبران خدا (ع) پیش از ولادتش همین که اسم او را می‌شنیدند هاله‌ای از حزن و اندوه بر چهره‌شان نمایان و اشکشان جاری می‌شد!
اولین مجلس روضه‌خوانی، آن روز در زمین تشکیل شد که حضرت آدم ابوالبشیر (ع) به زمین هبوط کرد و برای پذیرش توبه‌اش از ترک اولایی که مرتکب شده بود با تعلیم جناب جبرئیل به نام‌های مبارک اصحاب کساء (پنج نور مقدس) متوسل شد. همین که اسم پنجمین آنان به زبانش جاری شد که «یا قدیم الاحسان بحق الحسین» احساس تأثری در دل کرد و چشمش اشک‌آلود شد. با تعجب از جبرئیل امین (ع) سرّش را جویا شد و جبرئیل شمه‌ای از وقایع حزن‌انگیز عاشورای نیامده را برای حضرت آدم(ع) بیان کرد و او را گریانید آن روز جبرئیل (ع) روضه‌خوان شد و آدم مستمع.
پیشگویی رسول خدا (ص) از شهادت امام حسین (ع)
انبیای دیگر نیز به همین صورت عزادار حسین (ع) بوده‌اند تا رسید به روز ولادتش که هر خانه‌ای به هنگام تولد نوزادی مسرورند اما خانه پیامبر (ص) به هنگام تولد این نوزاد عزاخانه شد!
پیش از همه جد بزرگوارش او را روی دست گرفت و نگاهی به چهره‌اش کرد و در حالی که اشکش جاری بود فرمود:« یا اباعبدالله! عزیز علیّ»! ای حسین عزیزم! سخت بر من دشوار است!
بعضی از زنان که حاضر بودند گفتند: یا رسول الله! چه چیز این نوزاد بر شما دشوار است؟
رسول خدا (ص) فرمود: طاغیان امت من این نوزاد را خواهند کشت.
آن روز رسول خدا (ص) روضه خوان شد و افراد خاندانش مستمع! آری خدای بزرگ است که فرموده:
«.. حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ کُرْهاً..»
«مادرش با اندوه، حملش کرد و با اندوه بر زمینش نهاد...»
در دعای وارد در روز سوم شعبان نیز می‌خوانیم:
خدایا! ما مولود امروز را به شفاعت در پیشگاه تو آورده‌ایم که پیش از ولادتش سخن از شهادتش به میان آمده است. شهیدی که آسمان و آسمانیان، زمین و زمینیان بر او گریسته‌اند.
منبع:فارس
گزارش خطا
