۰۲ آذر ۱۴۰۳ ۲۱ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۳۷ : ۰۲
گناه اين عمل بيشتر ازگناه تخريب خانه خداست
دين مترقي و رحماني اسلام براي حفظ آبرو و حرمت و شخصيّت مؤمنان اهميّت زيادي قائل است اين موضوع آن‌قدر مهم است كه تجاوز به آبروي ديگران جزء بزرگ‌ترين گناهان محسوب شده و از طرف خداوند وعده عذاب اليم داده شده است.
عقیق: يكي از آموزه‌هاي مهم تربيتي كه مورد تاكيد مكتب انسان ساز اسلام قرار دارد ضرورت حرمت آبروي ديگران و زود قضاوت نكردن درباره هيچ فرد يا اتفاقي است. به طوريكه در قرآن كريم مي‌فرمايد:«پس كسي را كه خداوند مدافع او است چگونه انسان به خود جرأت مي‌دهد كه پرده‌اش را بدرد و رازش را فاش كند يا عيبش را آشكار سازد، و يا بي‌دليل به او تهمت وارد نموده و آبروي او را بريزد و به حيثيّتش صدمه برساند (سوره حج آيه۳۸).»
پيامبر اكرم (ص) درباره اهميت اين موضوع مي‌فرمايند: «همه چيز مسلمان، از مال، آبرو و خونش بر مسلمان ديگر حرام است. هرگاه مومن برادر ديني خود را متهم نمايد، ايمان او آب مي‌شود و از بين مي‌رود همان طوري كه نمك در آب حل مي‌شود و از بين مي‌رود».
امام صادق (ع) نيز در جايي به نقل از رسول خدا فرمودند، خداوند تبارك و تعالي امر كرده است: «هر كس دوستي از دوستان مرا خوار كند، در كمين جنگ با من نشسته است».
در حديث ديگري از پيامبر اسلام (ص) آمده است كه فرمودند: «وقتي پروردگارم عزَّوجلّ مرا بالا برد (در معراج) به قومي گذشتم كه ناخن‌هاي مسين داشتند و صورت و سينه خويش را مي‌خراشيدند، گفتم‌اي جبرئيل اين‌ها چه كساني هستند؟ گفت: اينان آن كساني‌اند كه گوشت مردم خورند و از عرض و آبرويشان سخن كنند».
از اين شيوه ناپسند هيچ كس سود نمي‌برد، چرا كه اگر اين رفتار ضد اخلاقي نهادينه شود همه از اين ابزار عليه رقيبان استفاده خواهند كرد و در آن صورت اين ابزار تبديل به شمشير دو لبه كه روزي با ما و روزي ديگر عليه ما خواهد شد.
بنابراين براي توجه به اهميت اين مساله و يادآوري عقوبت و گناه اين كار براي مومناني كه خود را مطيع دستورات دين مي‌دانند و البته براي كساني كه پنبه در گوش‌هاي خود كرده‌اند و بي‌دليل براي رسيدن به اهداف خود از ريختن آبروي افراد هراسي ندارند چند نمونه از احاديث و روايات معصومين (ع) را در اين باره مرور مي‌كنيم:
- ربا ۷۳ قسم است و بد‌تر ازهمه ربا‌ها تجاوز به آبروي مسلمان است.
- كسي كه چيز ناروايي بشنود و آن‌را منتشر كند مثل اين است كه خودش آن كار زشت را انجام داده است.
- كار برادر مومنت را به نيكو‌ترين وجهش حمل نما، مگر آنكه خلافش را يقين كني. پس تا زماني كه مي‌تواني كار او را حمل به خير كني، حق نداري حتي نسبت به يك كلمه كه از برادر مومنت شنيدي سوء ظن ببري.
- نزديك‌ترين وضعي كه بنده به كفر دارد اين است كه با مردي برادر ديني باشد و لغزش‌ها و خطاهاي او را شماره كند.
- هر كه به عيب جويي، كسي را به صفتي كه در او نيست ياد كند خداوند او را در آتش جهنم محبوس دارد تا گفته خويش را مجري دارد.
همچنين به برخي از خطراتي كه اين شيوه ناپسند و گناه بزرگ يعني «بردن آبروي مومن و قضاوت بي‌جا درباره او» در جامعه اسلامي مي‌تواند به همراه داشته باشد اشاره مي‌كنيم:
- بردن آبرو، جنگ با خدا!
امام صادق (ع) به نقل از رسول خدا فرمودند: «خداوند تبارك و تعالي فرموده است: هر كس دوستي از دوستان مرا خوار كند، در كمين جنگ با من نشسته است».
- رسوا نمودن مومن، خروج از ولايت خدا
مفضل عمر روايت كرده است كه حضرت صادق عليه‌السلام به من فرمودند: هر كس به زبان مومني سخن بگويد و از آن رسوايي او و از بين بردن مروّت و جوانمردي‌اش را بخواهد تا از چشم مردمان بيفتد، خداوند او را از ولايت خودش به ولايت شيطان مي‌اندازد ولي شيطان هم او را نمي‌پذيرد.
و در حديثي ديگر امام صادق عليه السلام مي‌فرمايند: المومن اعظم حرمة من الكعبه «حرمت مومن از حرمت كعبه بالا‌تر است».
- ريختن آبروي مومن گناهش بيشتر از تخريب خانه خدا
در كتاب خصال روايت عجيبي آمده است كه مي‌فرمايد: مقدس‌ترين سرزمين كعبه مكرمه (قبله‌گاه مسلمانان و نمازگزاران) است به گونه‌اي كه بدون توجه به آن نماز باطل است و حيواني كه به آن سو ذبح نشود حرام است. تكريم و احترام كعبه بر همه واجب و اهانت به آن حرام و گناه بزرگي است، بنابراين همان طور كه تخريب و اهانت به كعبه حرام است تخريب مومن و اهانت به او نيز حرام است. به راستي چه كسي به خود جرات مي‌دهد كعبه را خراب يا به آن اهانت كند؟ آيا جز ستمكاراني مانند يزيد كه حكم تخريب و آتش زدن كعبه را صادر كرد؟ كسي چنين جسارتي را دارد؟ پس چگونه است كه با وجود بالا‌تر بودن حرمت مومن از حرمت كعبه به آساني مورد تخريب و توهين و جسارت قرار مي‌گيرد و آبروي مسلمان به سادگي ريخته مي‌شود؟
و در پايان يادمان باشد سنگيني گناه بهتان تا چه اندازه است؟
امام علي (ع) در اين باره فرمودند: «بهتان زدن به آدم بي‌گناه بزرگ‌تر از آسمان است».
امام صادق (ع) نيز فرمودند: «بهتان زدن به آدم بي‌گناه سنگينتر از كوه‌هاي استوار است».
پي نوشت ها:
_ الكافي، ج ۲، ص ۳۵۱
_ نهج الفصاحه، حديث ۲۲۸۴
_ پيامبر گرامي اسلام- نهج الفصاحه
_ پيامبر گرامي اسلام
_ كشف الريبه
_امام باقر (عليه السلام)
_ كافي
_ وسائل الشيعة، ج ۲۱، ص ۵۵۷.
_ الكافي، ج ۲، ص ۳۵۱، ص ۳۵۷، ص ۳۵۸، ص ۳۵۱.
_ نهج‌البلاغة، ص ۵۳۸.
_ تحف‌العقول، ص ۳۰.
_ مستدرك الوسائل، ج ۱۳، ص ۱۷
_ الصحيفة السجادية، ص ۹۸.
_ منتخب ميزان الحكمة: ۸۶
منبع:حج
211008
پيامبر اكرم (ص) درباره اهميت اين موضوع مي‌فرمايند: «همه چيز مسلمان، از مال، آبرو و خونش بر مسلمان ديگر حرام است. هرگاه مومن برادر ديني خود را متهم نمايد، ايمان او آب مي‌شود و از بين مي‌رود همان طوري كه نمك در آب حل مي‌شود و از بين مي‌رود».
امام صادق (ع) نيز در جايي به نقل از رسول خدا فرمودند، خداوند تبارك و تعالي امر كرده است: «هر كس دوستي از دوستان مرا خوار كند، در كمين جنگ با من نشسته است».
در حديث ديگري از پيامبر اسلام (ص) آمده است كه فرمودند: «وقتي پروردگارم عزَّوجلّ مرا بالا برد (در معراج) به قومي گذشتم كه ناخن‌هاي مسين داشتند و صورت و سينه خويش را مي‌خراشيدند، گفتم‌اي جبرئيل اين‌ها چه كساني هستند؟ گفت: اينان آن كساني‌اند كه گوشت مردم خورند و از عرض و آبرويشان سخن كنند».
از اين شيوه ناپسند هيچ كس سود نمي‌برد، چرا كه اگر اين رفتار ضد اخلاقي نهادينه شود همه از اين ابزار عليه رقيبان استفاده خواهند كرد و در آن صورت اين ابزار تبديل به شمشير دو لبه كه روزي با ما و روزي ديگر عليه ما خواهد شد.
بنابراين براي توجه به اهميت اين مساله و يادآوري عقوبت و گناه اين كار براي مومناني كه خود را مطيع دستورات دين مي‌دانند و البته براي كساني كه پنبه در گوش‌هاي خود كرده‌اند و بي‌دليل براي رسيدن به اهداف خود از ريختن آبروي افراد هراسي ندارند چند نمونه از احاديث و روايات معصومين (ع) را در اين باره مرور مي‌كنيم:
- ربا ۷۳ قسم است و بد‌تر ازهمه ربا‌ها تجاوز به آبروي مسلمان است.
- كسي كه چيز ناروايي بشنود و آن‌را منتشر كند مثل اين است كه خودش آن كار زشت را انجام داده است.
- كار برادر مومنت را به نيكو‌ترين وجهش حمل نما، مگر آنكه خلافش را يقين كني. پس تا زماني كه مي‌تواني كار او را حمل به خير كني، حق نداري حتي نسبت به يك كلمه كه از برادر مومنت شنيدي سوء ظن ببري.
- نزديك‌ترين وضعي كه بنده به كفر دارد اين است كه با مردي برادر ديني باشد و لغزش‌ها و خطاهاي او را شماره كند.
- هر كه به عيب جويي، كسي را به صفتي كه در او نيست ياد كند خداوند او را در آتش جهنم محبوس دارد تا گفته خويش را مجري دارد.
همچنين به برخي از خطراتي كه اين شيوه ناپسند و گناه بزرگ يعني «بردن آبروي مومن و قضاوت بي‌جا درباره او» در جامعه اسلامي مي‌تواند به همراه داشته باشد اشاره مي‌كنيم:
- بردن آبرو، جنگ با خدا!
امام صادق (ع) به نقل از رسول خدا فرمودند: «خداوند تبارك و تعالي فرموده است: هر كس دوستي از دوستان مرا خوار كند، در كمين جنگ با من نشسته است».
- رسوا نمودن مومن، خروج از ولايت خدا
مفضل عمر روايت كرده است كه حضرت صادق عليه‌السلام به من فرمودند: هر كس به زبان مومني سخن بگويد و از آن رسوايي او و از بين بردن مروّت و جوانمردي‌اش را بخواهد تا از چشم مردمان بيفتد، خداوند او را از ولايت خودش به ولايت شيطان مي‌اندازد ولي شيطان هم او را نمي‌پذيرد.
و در حديثي ديگر امام صادق عليه السلام مي‌فرمايند: المومن اعظم حرمة من الكعبه «حرمت مومن از حرمت كعبه بالا‌تر است».
- ريختن آبروي مومن گناهش بيشتر از تخريب خانه خدا
در كتاب خصال روايت عجيبي آمده است كه مي‌فرمايد: مقدس‌ترين سرزمين كعبه مكرمه (قبله‌گاه مسلمانان و نمازگزاران) است به گونه‌اي كه بدون توجه به آن نماز باطل است و حيواني كه به آن سو ذبح نشود حرام است. تكريم و احترام كعبه بر همه واجب و اهانت به آن حرام و گناه بزرگي است، بنابراين همان طور كه تخريب و اهانت به كعبه حرام است تخريب مومن و اهانت به او نيز حرام است. به راستي چه كسي به خود جرات مي‌دهد كعبه را خراب يا به آن اهانت كند؟ آيا جز ستمكاراني مانند يزيد كه حكم تخريب و آتش زدن كعبه را صادر كرد؟ كسي چنين جسارتي را دارد؟ پس چگونه است كه با وجود بالا‌تر بودن حرمت مومن از حرمت كعبه به آساني مورد تخريب و توهين و جسارت قرار مي‌گيرد و آبروي مسلمان به سادگي ريخته مي‌شود؟
و در پايان يادمان باشد سنگيني گناه بهتان تا چه اندازه است؟
امام علي (ع) در اين باره فرمودند: «بهتان زدن به آدم بي‌گناه بزرگ‌تر از آسمان است».
امام صادق (ع) نيز فرمودند: «بهتان زدن به آدم بي‌گناه سنگينتر از كوه‌هاي استوار است».
پي نوشت ها:
_ الكافي، ج ۲، ص ۳۵۱
_ نهج الفصاحه، حديث ۲۲۸۴
_ پيامبر گرامي اسلام- نهج الفصاحه
_ پيامبر گرامي اسلام
_ كشف الريبه
_امام باقر (عليه السلام)
_ كافي
_ وسائل الشيعة، ج ۲۱، ص ۵۵۷.
_ الكافي، ج ۲، ص ۳۵۱، ص ۳۵۷، ص ۳۵۸، ص ۳۵۱.
_ نهج‌البلاغة، ص ۵۳۸.
_ تحف‌العقول، ص ۳۰.
_ مستدرك الوسائل، ج ۱۳، ص ۱۷
_ الصحيفة السجادية، ص ۹۸.
_ منتخب ميزان الحكمة: ۸۶
منبع:حج
211008
گزارش خطا
