چرا امام علی در وقایع بعد از رحلت سکوت کردند؟

عقیق: به مناسبت فرا رسیدن سالروز شهادت حضرت صدیقه کبری (س) با حجت الاسلام حسن اسدالهی سلطان آبادی، کارشناس ارشد کلام اسلامی و پژوهشگر و مدرس فرق و ادیان پیرامون یکی از شبهات وهابیت در خصوص شهادت بی بی دو عالم به گفتگو نشسته ایم. گفتگوی ما را با این استاد حوزه و دانشگاه می خوانید:
 

یکی از شبهات وهابیت پیرامون شهادت حضرت زهرا (س) این است که چرا وقتی آن ماجراها پشت درب خانه حضرت (س) پیش آمد امام علی (ع) از همسر خود دفاع نکردند و هیچ عکس العملی نشان نداند؟
این سوال در جاهای دیگر هم مطرح می شود؛ مثلا چرا در جریان فدک یا ماجراهای دیگر حضرت علی (ع) عکس العمل خاصی انجام نمی دادند و درگیر نمی شدند یا در جریان غصب خلافت هم همین مساله مطرح می شود.
برای پاسخ به این موضوع ما باید به گذشته برگردیم تا اوضاع آن زمان را بررسی کنیم و ببنیم آیا ممکن بوده امیرالمومنین (ع) از حق خود دفاع کنند یا نه؟
در آن زمان پیامبر (ص (مظهر رحمت و محور وحدت جامعه از دنیا رفته بودند و از طرفی میان مسلمانان، منافقانی وجود داشتند. منافقان کسانی بودند که ادعا می کردند ما صحابه پیامبر (ص) هستیم اما دروغ می گفتند؛ گرچه در بین صحابه افراد مومن و باتقوا زیاد بودند اما افرادی بودند که به نص قرآن به ظاهر ادعای ایمان می کردند اما ایمانی نداشتند: "وَمِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ آمَنَّا بِاللّهِ وَبِالْیَوْمِ الآخِرِ وَمَا هُم بِمُؤْمِنِینَ" (سوره بقره، آیه (8
در واقع برخی از صحابه منافق بودند و به این مطلب در سوره توبه آیه 101 اشاره شده است: وَ مِمَّنْ حَوْلَکم مِّنَ الأَعْرَابِ مُنَفِقُونَوَ مِنْ أَهْلِ الْمَدِینَةِ مَرَدُوا عَلى النِّفَاقِ.
لذا با توجه به وجود منافقان و از دنیا رفتن محور وحدت و با توجه به اینکه نهال اسلام نوپا بود و از طرفی یاران حضرت علی (ع) کم بودند و با توجه به وجود پیامبرانی دروغین، این امور دست به دست هم داد تا حضرت علی(ع) احساس خطر کنند که چنان چه با خلفا درگیر شوند، اصل اسلام نابود می شود؛ به ویژه آن که از شرق یزدگرد سوم، از غرب سپاه روم و از طرف دیگر سپاه حبشه مسلمانان را محاصره کرده و کافی بود جنگ داخلی راه افتد تا اصل اسلام از میان رود.
در واقع امام علی(ع) شجاعت به خرج دادند و با نفس خود مبارزه و برای حفظ اسلام سکوت کردند و نجنگیدند.
نکته بعدی این که در تاریخ در جریان حمله به خانه عثمان هم آمده است وقتی خانه او مورد تعرض قرار گفت، خلیفه سوم هم عکس العملی نشان نداد. بنابراین صرف دفاع نکردن دلیل این نیست که چنین ماجرایی اتفاق نیفتاده است.
در واقع اشکالی که وهابیت درباره حمله به خانه و دفاع نکردن امیرالمومنین (ع) بیان می کنند، به نوعی اصل ماجرا را زیر سوال می برد.
ده ها سند راجع به رابطه امیرالمومنین(ع) و خلفا وجود دارد که بیان می کند این رابطه خوب نبوده و سندهای بسیار وجود دارد مبنی بر اینکه واقعا به خانه ایشان حمله شده و حضرت زهرا(س) به شهادت رسیدند حتی ابن تیمیه در کتاب خود این طور بیان می کند که: درست است که به خانه فاطمه(س) حمله شد اما علت حمله این بود که می خواستند ببینند اموال بیت المال در خانه ایشان مانده است یا نه!!
در اینجا می بینم ابن تیمیه اصل حمله به خانه زهرا(س) را می پذیرد اما به جای اینکه حق طلب باشد توجیه می کند و آن هم توجیه ناگوار و تهمت به حضرت زهرا (س!(
نکته ای که باید توجه داشت اگر از دنیا رفتن ایشان به دلایل طبیعی بود نه شهادت چطور می شود دختر پیامبر (ص) در سن جوانی به رحمت خدا رفته و قبر ایشان مخفی باشد؟ در واقع مخفی بودن قبر ایشان سندی محکم و معتبر است بر حقانیت شیعه.
در آیات قرآن داریم از اولی الامر اطاعت کنید؛ ما می بینیم حضرت زهرا (س) نه تنها با خلیفه بیعت نکردند که در صحیح بخاری و صحیح مسلم آمده ایشان بیعت نکردند و اجازه شرکت در تشییع به خلیفه اول و دوم ندادند و قبر ایشان به همین دلیل مخفی است.
سوال این است که طبق صحیح بخاری وقتی غضب فاطمه (س)، غضب پیامبر (ص) بیان شده است آیا ایشان ضد قرآن عمل می کند؟! 56 نوبت روایتی از پیامبر (ص)در کتب اهل سنت مشاهده می کنیم با این مضمون که: مَنْ ماتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ ماتَ مَیْتَةً جاهِلِیَّةً؛ کسی که بمیرد و امام زمان خویش را نشناخته باشد، در واقع به مرگ جاهلیت از دنیا رفته است.
سوال این است آیا باور کردنی است که حضرت زهرا (س) به مرگ جاهلیت از دنیا رفته اند؟! در واقع سوال این است امام زمان حضرت فاطمه (س) چه کسی بود؟ اولی الامر ایشان که بود؟ اینجاست که مخالفان شیعی پاسخی ندارند و نمی توانند به این مطلب پاسخ دهند چرا که آنها یا باید بپذیرند خلفا برحق نبودند یا حضرت فاطمه زهرا (س) به مرگ جاهلیت از دنیا رفته اند!
 

به سوال نخست باز گردیم؛ با توجه به پاسخی که شما فرمودید، درست است که حضرت علی (ع (اصل اسلام را در خطر می دیدند و به همین دلیل سکوت کردند، اما چطور حضرت علی (ع) درباره ماجراهایی که در خانه ایشان رخ داد، سکوت اختیار کردند؟
جریان حمله به خانه علی (ع) دقیقا جریان غصب خلافت و ادامه آن بود. حضرت علی (ع) با عدم بیعت و تحصن در خانه، این ماجرا را نپذیرفتند و بر همین اساس خلیفه دستور داد به خانه ایشان حمله کنند.
مانند این ماجرا در قرآن آمده است و انبیایی بوده اند که بنا بر مصلحت مجبور شدند، سکوت کنند. مانند ماجرای غیبت موسی (ع) و گوساله پرستی قوم او و سکوت هارون برادر ایشان در برابر این گوساله پرستی. زمانی که موسی (ع)، از برادرش هارون پرسید که چرا در برابر این ماجرا سکوت کرده است، او پاسخ داد: من یاوری نداشتم و این قوم نزدیک بود من را بکُشند.
باید توجه داشت که حفظ دین از اوجب واجبات است و از جان انسان ها و عواطف آنها مهم تر است؛ حضرت علی(ع) در آن لحظه می دیدند اگر بخواهند احساسات به خرج دهند و وارد جنگ شوند، اصل دین نابود شده و از بین می رود هر چند در کتب شیعه داریم که ایشان با متجاوزان درگیر شدند اما نه در حد جنگ. و البته در برخی از کتب اهل سنت نیز به این مساله اشاره شده است. لذا گاه حفظ دین می طلبد که خار در چشم باشد و استخوان در گلو اما سکوت شود.