۳۰ دی ۱۴۰۳ ۲۰ رجب ۱۴۴۶ - ۳۹ : ۱۷
بی بی جان اذن دخول می خواهم...
زيارت حرمت، هم روح را باز مى كند، هم نطق و بيان را و هم زبان را به نجوا و نيازخواهى و رازگويى مى گشايد.
عقیق: به بهانه سالگرد رحلت ملكوتى حضرت فاطمه معصومه(س):
بى بى جان! ... سلام.
مى خواستم به زيارت حرمت آيم.
مى خواستم بوسه به ضريح مقدست بزنم.
نمى دانستم رخصت آن را داشتم يا نه؟
وقتى مى ديدم بعضيها سر را پايين انداخته، همينطورى وارد صحن و حريم حرمت مى شوند، از اين در وارد شده، از در ديگر بيرون روند، بى آنكه لحظه اى درنگ كنند و سلامى و ثنايى، ناراحت مى شدم.
آخر، اينجا خانه توست.
هر چند درهاى حرم گشوده است،
ولى آيا مى توان بى اجازه وارد خانه تو شد و بى سلام و درود، از در ديگر خارج گشت؟
آستانى كه روحهاى بلندى بوسه بر آن مى زده اند،حرمى كه «آشيانه آل محمد» است،حريمى كه فرشتگان، پاسبان آنند، مرقدى كه پيكر تو را دربرگرفته است،حرمى كه نگين شهر ماست،بى بى! ... خواستم بى «اذن دخول» وارد شوم،اما نمى دانستم راهم مى دهند؟
وضو كه گرفته بودم. به نيت «زيارت» هم آمده بودم. معتقد بودم كه شما اهل بيت آفتاب، پس از مرگ هم زنده ايد و توجه به زائرانتان داريد.
وقتى روح هر كس پس از مفارقت از بدن، متوجه مردم و بستگان و خانه و آشنايان و ... است، شما كه جاى خود داريد.
شما وصل به درياييد،اصلا خودتان يك دريا كرامت و بصيرت و شهوديد. مگر مى شود نسبت به زائران و عابران و عارفان و جاهلان، يكسان نظر كنيد؟
مگر مى شود ندانيد چه كسانى به زيارتتان آمدند و چه نيت داشتند و چه فهميدند و چه گرفتند و چگونه رفتند؟
وقتى گاهى مى بينم بعضى از ساكنان اين شهر نور، همين كه از خانه بيرون آمده، به كوچه يا خيابان يا جايى مى رسيدند كه از دور، حرم مطهرت چشم را مى نواخت و دل را روشن مى كرد، مى ايستادند دست ادب به سينه مى گذاشتند، سلام مى دادند، تعظيمى كرده، به راه خود ادامه مى دادند، لذت مى بردم و بر اين همه معرفت و ادب، آفرين مى گفتم.
مى شد از دور هم سلام بدهم.
«بعد منزل نبود در سفر روحانى» ... ولى ادب، اقتضا مى كرد كه براى آستان بوس به حرم مشرف شوم.
چه صادقانه و ساده، اين زائران خسته و از راه دور آمده، از هواى معنوى حريم حرمت استنشاق مى كنند. در صحن مطهر كه نفس مى كشند، روحشان شاداب مى شود. گاهى هم چند قطره اشك، بدرقه سلامشان است. بخصوص وقتى مى خواهند از اين شهر بروند و سفر زيارتى شان به پايان رسيده باشد و براى «زيارت وداع» آمده باشند.
بى بى جان! ... از اين حرفها بگذرم.
آمدهام تا از نزديك، عرض ادب كنم. از صحن گذشته ام. كفشهايم را به كفشدارى سپرده ام. از لابه لاى جمعيت عبور كرده ام، اينك در رواقى هستم كه براحتى ضريحت را مى بينم. به به، چه جلوه و صفايى دارد. اللهم صل على محمد و آل محمد.
باور دارم خيلى از دلهاى تيره، جانهاى غبار گرفته، چشمان غريبه با اشك، روحيه هاى گريزان و فرارى، وقتى توفيق پيدا مى كنند كه به اين «حرم» آيند، روشن مى شوند. غبارها از آينه جانشان برطرف مى شود، چشمهايشان با اشك، آشتى مى كند. چه قدر شفاف مى شود هواى يك چشم، پس از يك بارش اشك، و چه قدر سبك و شاداب مى شود روح يك زائر، پس از يك زيارت و آستان بوسى و توسل. اين خاصيت حرم است كه پاك كننده دل و صيقل دهنده روح است.
باز هم كه دور شدم! بى بى جان! وقتى به حرم تو مى آيم، «مشهد» هم در جلوى چشمم آشكار مى شود. شما دو خواهر و برادر، چه كرده ايد با اين دلهاى بى قرار، كه اينگونه پروانه وار، برگرد مدفن نورانى شما پر مى زنند و پروانه وار، طواف مى كنند؟!
در حرم تو، به ياد «كاظمين» هم مى افتم.
چه غريبانه، روز و شب مى گذرانند آن عتبات عاليه در سرزمين عراق!
من عراق نرفته ام و كاظمين را زيارت نكرده ام. ولى در حرم تو، احساس مى كنم كه در خراسان يا كاظمينم.
بوى آن دو حجت الهى را از مزار تو استشمام مى كنم. «بوى گل را از كه جوييم؟ از گلاب» بى بى جان! اجازه هست وارد شوم؟
اجازه هست بوسه بر ضريح منورت بزنم؟
اجازه هست خود را قاطى اين زائران مشتاق كنم و مثل آنان، ساده و بى ريا و بى ادعا، خود را به ضريح برسانم، دو دستى به آن بچسبم، از لابلاى شبكه هاى فولادى و نقره اى رنگ ضريح، مخمل سبزى را كه روى قبر تو انداخته اند، تماشا كنم. اشك بريزم، شانه هايم بلرزد، دلم متلاطم شود و لب هايم با اين ضريح مشبك، متبرك شود؟
مى دانم كه اجازه خواهى داد.
مى دانم كه خدا و رسول و فرشتگان، اذن خواهند داد. اگر رخصت نبود، توفيق همين جا آمدن را هم نداشتم.
من به «طلبيدن» عقيده دارم. حتى برادر غريب تو، حضرت رضا(ع) هم همينطور است. فقط به خواستن ما نيست، «طلبيدن» او هم شرط است. گاهى با هزار مقدمه چينى و برنامه ريزى، جور نمى شود. گاهى هم خيلى آسان، وسيله و شرايط، جور و مساعد مى شود.
بى بى جان! تو هم طلبيده اى. شما خانواده، اهل كرامت و بزرگوارى هستيد.
كريمان با بدان هم بد نكردند كسى را از در خود رد نكردند اگر ناقابليم و شرمساريم بجز عشق شما چيزى نداريم
اينجا آشيانه آل محمد(ص) و حرم اهل بيت است. درى از درهاى بهشت است. شما صاحب خانه ايد و ما ميهمان. خودتان فهميده ايد كه به ديدار شما آييم و با حرم هايتان انس و الفت داشته باشيم. خودتان گفته ايد كه گامهايى كه در مسير زيارت شما خاندان برداشته مى شود، چه قدر ثواب دارد. خود شما مشوق ما بوده ايد. ما هم به دعوت شما آمده ايم.
حالا، من هم يكى از هزاران زائرم كه به آستان بوسى آمده ام.
جسمم كنار ضريح توست.
ولى ... نمى دانم روح و روحيه ام تا چه حد به تو نزديك است؟
سر راهم كه مى آمدم، تعظيمى هم به مقام علمى و عرفانى بزرگانى كردم كه در كنار حرم تو آرميده اند، آيةالله حائرى، شهيد مطهرى، علامه طباطبايى، شهيد محراب آيةالله مدنى و بزرگان ديگرى كه سر بر آستان تو نهاده اند.
وقتى سر قبر علامه فاتحه مى خواندم، به يادم آمد كه او، از روى عشق و علاقه اى كه به تو داشت، وقتى روزه بود، روزه اش را با بوسه بر ضريح مقدس تو افطار مى كرد. چه معرفتى! خوشا به حالش.
آن طرفتر، وقتى كنار قبر آيةالله بروجردى فاتحه مى خواندم، ياد حرف يكى از استادانم افتادم كه مى فرمود: آيةالله بروجردى سفارش كرده بود كه نامش را در ليست خدام افتخارى آستانه تو بنويسند.
هر گاه از كنار قبر شهيد آيةالله قدوسى مى گذرم، ياد خاطراتى مى افتم كه از او در ايام طلبگى و درس خواندن دارم. بى اختيار پاهايم از رفتن باز مى ماند. مى ايستم و «الحمد»ى براى او مى خوانم. او به گردن من حق بسيار دارد، هم حق استادى، هم حق تربيتى و اخلاقى.
خوب، بى بى جان، زياد حرف زدم. دست خودم نبود. محبت تو مرا به حرف كشاند و سفره دلم را باز كردم.
بلبل از فيض گل آموختسخن، ورنه نبود اين همه قول و غزل، تعبيه در منقارش
زيارت حرمت، هم روح را باز مى كند، هم نطق و بيان را و هم زبان را به نجوا و نيازخواهى و رازگويى مى گشايد.
تسبيحات حضرت زهرا(س) را گفته ام.
بگذار «زيارتنامه» را آغاز كنم:
«السلام على آدم صفوة الله ...»
جواد محدثى
منبع:جام
211008
گزارش خطا
