یکی از جلساتی که با مرحوم کافی بودیم، بسيار جالب و به‌یاد ماندنی است. مراسمی در یزد برگزار می‌شد و ما هم دعوت بودیم که بعد از منبر مداحی کنیم. وسط نوحه‌خوانی بود که ما هر دو شعر را فراموش کردیم. سن و سالی هم نداشتیم و سر‌در‌گم ماندیم. البته مرحوم کافی با تجربه‌ای که داشتند، مجلس را جمع کردند. آنجا بود که متوجه شدم چقدر تجربه در مداحی مهم است و به کمک آدم می‌‌آید.

 آن زمان مرحوم کافی مراسم را جمع کردند ولی خاطرم هست تذکری جدی دادند که چرا شعر را حفظ نکرده‌ایم و سهل‌انگاری شد! ‌این ماجرا نکته قابل توجهی است برای جوانانی که می‌خواهند در این زمینه فعالیت کنند. تذكر مرحوم کافی درس است. تکیه كردن به کاغذ می‌تواند مشکل‌ساز شود. ارتباطی هم که مداح باید با مخاطب برقرار کند، چنان که شایسته است اتفاق نمی‌افتد.