۰۳ آذر ۱۴۰۳ ۲۲ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۲۱ : ۱۵
عقیق: تسبیح مکرّر در دست هایم، سجاده خیس را به یاد تو می اندازد و چادری که دعاهای پریده رنگم را به شانه گرفته و اشک هایم را در خویش پنهان می کند، با نام تو ورود به ساحت پروردگار را اذن می خواهد.تسبیح ها، همه یادگار تواند.
ابراهيم بنمحمد ثقفي روايت کرده است:« تسبيح
حضرت زهرا(س)، دختر پيامبر اکرم(ص) از يک رشته نخ پشمي به هم بافته شده اي بود که به
تعداد تکبيرات بر آن گره خورده بود و حضرت آن را با دستش حرکت ميداد و تکبير ميگرفت
تا اينکه حمزةبن عبدالمطلب شهيد شد. پس از شهادت وي، از تربت او استفاده کرده تسبيحهايي
از آن ساخت و مردم نيز از او تبعيت کرده و از تربت حضرت حمزه تسبيح درست کردند.»(1)
از روايت فوق نتيجه ميگيريم:
اوّلاً
براي ذکر خدا و به ياد او بودن يکي از عوامل مهم، داشتن برنامه و ابزار خاص براي شمارش
عدد اذکار ميباشد.
ثانياً: حضرت زهرا(س) با ابتکار عمل در ابتداء
از تسبيح ساده و ساخته خود استفاده ميبرد.
ثالثاً: پس از شهادت شهداي احد از تربت مقدس
شهيدان تسبيحي گلي ساخت و اين عمل علاوه بر دخالت ارزشها در صنعت تسبيحسازي، نوعي
تعظيم شعائر اسلامي، جاودانه نمودن شهيدان راه خدا و جلوگيري از امحاء نام و ياد آنان
ميباشد.
رابعاً: اين عمل حضرت زهرا(س) پس از آن پايهاي
براي ساختن تسبيح از تربت مقدس شهداي کربلاء گرديد که تسبيح گفتن با آن پاداش ذکر را
هزار برابر ميسازد.
پی نوشت ها:
1_(فاطمه زهرا«عليها السلام» شادماني دل پيامبر/
ص 303)
211008