احسان به قدر معرفت

عقیق: عربی بادیه نشین نزد امام حسین (علیه السلام) آمد و عرض کرد: یابن رسول اللّه ! قرض بزرگی بر گردن من است و از پرداخت آن عاجزم. به خود گفتم از کریم ترین افراد درخواست کمک کنم و کریم تر از اهل بیتِ رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نیافتم.

امام (علیه السلام) به او فرمود: اى برادر عرب، سه پرسش از تو مى‏پرسم؛ اگر یکى را جواب دادى، یک سوم و اگر دو پرسش را پاسخ گفتی، دو سوم و اگر همه را جواب دادى، تمامی قرضت را به تو عطا مى‏ کنم.

اعرابی عرض کرد: یابن رسول اللّه! آیا کسی چون تو که از اهل علم و شرف هستی، از کسی مثل من سؤال می‌ کند؟!

حضرت فرمود: آری، از جدّم شنیدم که فرمود: احسان به هر کس باید به میزان معرفت او باشد.

اعرابی عرض کرد: هر چه می‌خواهی بپرس، اگر می‌دانستم که پاسخ خواهم داد و اگر نمی‌دانستم، از شما می‌آموزم.

امام حسین(علیه السلام) فرمود: بهترین عمل چیست؟

مرد اعرابی عرض کرد: "ایمان به خدا"

حضرت فرمود: چه چیز، بنده را از هلاکت می‌رهاند؟

عرض کرد: "اعتماد و توکل به خدا."

حضرت فرمود: زینت انسان به چیست؟

عرض کرد: "علمى که توأم با حلم و بردبارى باشد."

فرمود: اگر این نشد؟

عرض کرد: "مالى که با جوانمردى و بخشش همراه باشد."

فرمود: اگر این هم نشد؟

عرض کرد: "فقرى که با صبر همراه باشد."

فرمود: اگر این هم نشد؟

عرض کرد: "صاعقه ‏اى که از آسمان بیاید و او را بسوزاند؛ چرا که این چنین فردی شایسته این گونه سرنوشتى است."

امام حسین (علیه السلام) تبسم نمود و کیسه ‏اى را که حاوى هزار دینار بود و انگشترى را که نگین آن دویست درهم مى ‏ارزید، به وى عطا کرد و فرمود: "اى اعرابى! دینارها را به طلبکاران بده و بهاى‏ انگشتر را در زندگى خود صرف کن."

اعرابى عطاى حضرت را گرفت و گفت: "خدا بهتر مى‏ داند که رسالتش را در کجا و در چه خاندانى‏ قرار مى‏ دهد."

پایان پیام/211002

« برگرفته از کتاب "درر الاخبار"، تألیف: "علامه محمد باقر مجلسی(ره)"»