کربلا در شب میلاد حضرت علی‌اکبر(ع)+ عکس

عقیق:شهر مقدس کربلا شب گذشته در حال و هوای میلاد با سعادت فرزند رشید اباعبدالله الحسین(ع) حضرت علی اکبر(ع)، یکپارچه نور و سرور بود و زائران حسینی در گوشه و کنار بین الحرمین خوشحال از این شب فرخنده بودند.

حضرت علی اکبر(ع) فرزند بزرگ امام حسین(ع) شبیه‌ترین مردم به پیامبر(ص) در خلقت و اخلاق و گفتار بود. شجاعت، دلاوری، بصیرت دینی و سیاسی او، در سفر کربلا به ویژه در روز عاشورا تجلی کرد.

امام حسین(ع) درباره فرزندشان می‌فرمایند: «هرگاه مشتاق دیدار پیامبر می‌شدیم به چهره او می‌نگریستیم»؛ به همین جهت روز عاشورا وقتی اذن میدان طلبید و عازم جبهه پیکار شد، امام حسین(ع) چهره به آسمان گرفت و گفت «اللهم اشهد علی هؤلاء القوم فقد برز الیهم غلام اشبه الناس برسولک محمد خلقا و خلقا و منطقا و کنا اذا اشتقنا الی رؤیة نبیک نظرنا الیه...».

حضرت علی بن الحسین(ع) در 11 شعبان سال 33 هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود. مادر بزرگوار وی لیلا دختر ابی مره است. لیلا برای امام حسین(ع) پسری آورد، رشید، دلیر، زیبا، شبیه‌ترین فرد به رسول خدا(ص)، رویش روی رسول، گفتگویش گفتگوی رسول خدا، هر کسی که آرزوی دیدار رسول خدا را داشت بر چهره پسر لیلا می‌نگریست.

حضرت علی‌اکبر(ع) نخستین شهید عاشورا از بنی‌هاشم بود. شجاعت و دلاوری ایشان و رزم آوری و بصیرت دینی و سیاسی او، در سفر کربلا به ویژه در روز عاشورا تجلی کرد. سخنان و فداکاری های وی نیز به خوبی مؤید این مطلب است.

یکى از بارزترین نمونه‌هاى کمال و اسوه‌هاى پاکى و مردانگى، حضرت «على اکبر (علیه السلام)» شهید بزرگ حماسه عاشورا و فرزند بافضیلت سیدالشهدا (علیه السلام) است. سزاوار است که از رهگذر آشنایى با شخصیت و ویژگى‌هاى این جوان برومند و رشید و با صلابت، از او درس جوان‌مردى و مقاومت و ایمان و ادب بیاموزیم و نسلى را تربیت کنیم که پویاى راه نورانى آن شهید باشد.

تربیت شایسته امام حسین (علیه السلام) سبب شد تا على اکبر به بهترین صفات کمال آراسته شود. عواملى همچون: اصالت خانوادگى، تربیت و وراثت، کسب علم و فضایل که از عناصر تشکیل دهنده شخصیت هر کس است، در وجود و زندگى او فراهم بود. خلق و خوى او و رفتار و حرکات و ادب و متانتش در حد اعلاى برجستگى و درخشندگى بود؛ آن‌گونه که گفته و نوشته‌اند، رفتارش حرکات و رفتار پیامبر(ص) را در ذهن‌ها زنده مى‌کرد. على اکبر شاخه‌اى از آن شجره طیبه و ریشه پاک بود و وارث همه خوبى‌هاى خاندان عصمت و طهارت به شمار مى‌رفت.

روز عاشورا پس از شهادت یاران امام، نخستین کسی که اجازه میدان طلبید تا جان را فدای دین کند، او بود. اگر چه به میدان رفتن او بر اهل بیت(ع) و بر امام بسیار سخت بود، ولی از ایثار و روحیه جانبازی او جز این انتظار نبود. وقتی به میدان می ‏رفت، امام حسین(ع) در سخنانی سوزناک به آستان الهی، آن قوم ناجوانمرد را که دعوت کردند ولی تیغ به رویشان کشیدند، نفرین کرد. علی اکبر(ع) چندین بار به میدان رفت و رزم های شجاعانه ‏ای با انبوه سپاه دشمن داشت. پس از شهادت، امام حسین(ع) صورت بر چهره خونین حضرت علی اکبر(ع) نهاد و دشمن را باز هم نفرین کرد.

حضرت علی اکبر(ع)، نزدیکترین شهیدی است که با امام حسین(ع) دفن شده است. مدفن او پایین پای اباعبدالله الحسین(ع) قرار دارد و به این خاطر ضریح امام شش گوشه است.