جریان قاصد کوفی و مشاهدات او

به عنوان نمونه شهید مطهری داستانی را در کتاب «حماسه حسینی» نقد می‌کند که حاکی از عمق این تحریفات است.

 شهید مطهری در این کتاب نقل می‌کند: قاصدی از قاصد­های کوفه برای اباعبدالله نامه آورده بود این طور نقل کرده‌­اند که آمد خدمت امام(ع) جواب خواست. حضرت فرمود: سه روز دیگر بیا از من جواب بگیر. سه روز دیگر که سراغ گرفت، گفتند امام(ع) امروز عازم هستند. او هم گفت: پس حالا که حضرت بیرون می‌­روند، من بروم جلال و کوکبه پادشاه حجاز را ببینم که چگونه است؟ رفت دید امام(ع) خودشان روی یک کرسی مثلا مرصّعی نشسته‌­اند، بنی‌هاشم روی کرسی‌های چنین و چنان نشسته‌­اند، بعد محمل‌ها و عَماری‌هایی آوردند، چه حریر­ها، چه دیباج‌ها، چه چیز­ها در آنجا بود! بعد مخدرات را آوردند با چه احترامی سوار این محمل‌ها کردند.

حاجی نوری می‌­گوید: این حرف‌ها یعنی چه؟! این تاریخ است، امام حسین(ع) در حالی بیرون آمد این آیه را می­‌خواند: «فَخَرجَ مِنها خائِفاً یَتَرَقَّبُ؛ پس (موسی) با حال بیم و ترس، در حالی که (حوادثی را هم) انتظار می‌کشید از شهر بیرون آمد، گفت: پروردگارا! مرا از گروه ظالمان نجات بخش» یعنی خودش را در این بیرون آمدن تشبیه می­‌کرد به موسی بن عمران در وقتی که از فرعون فرار می‌­کرد و بیرون می­‌آمد «قالَ عَسی رَبّی أَن یَهدِیَنی سَواءَ السَّبیلِ؛ و چون رو به جانب شهر مدین آورد، با خود گفت: امید است که خدا مرا به راه‌ مستقیم هدایت فرماید». یک قافله بسیار بسیار ساده­ای حرکت کرده بود. مگر عظمت ابا­عبدالله به این است که یک کرسی مثلا زرّین برایش گذاشته باشند؟ یا عظمت خاندان او به این است که سوار محمل‌هایی شده باشند که آنها را از دیباج و حریر پوشانده باشند، اسب‌هایشان چطور باشد، شترهایشان چطور باشد، نوکرهایشان چطور باشد؟! کجا بوده یک چنین چیز­هایی؟!

منبع:تسنیم