علی اکبر(ع) در معیت امام عالم

همان اندازه که شناخت جایگاه والای اهل‎بیت(ع) برای اکثر انسان‎ها میسر نیست به همان اندازه شناخت جایگاهی که خداوند به مؤمنان و شیعیانشان عطا کرده است میسر نخواهد بود. بنابراین برای شناخت و معرفی شیعیان اهل عترت(ع) باید دقت لازم را داشت تا در این زمینه دچار افراط و تفریط نشویم. حضرت علی اکبر(ع) از جمله شیعیانی است که چهره معرفتی ایشان به طرز شایسته و بایسته مورد بررسی قرار نگرفته است و هر از گاهی شاهدیم که نسبت‎هایی به این بزرگوار داده می‌شود که یک جوان معمولی هم می‎تواند واجد آن باشد.

اما از جمله راهکارهایی که می‎توان به بخشی از جایگاه و مقام حضرت علی اکبر(ع) و سایر شیعیان اهل عترت(ع) پی برد، توجه به عبارت‎هایی است که خود اهل‎بیت(ع) به آنها نسبت داده‎اند. به عنوان نمونه وقتی امام حسین (ع) در روز عاشورا حضرت علی اکبر(ع) را راهی میدان نبرد می‎کند، می‌فرماید: ‏

«خداوندا گواه باش، جوانى به جنگ و مبارزه به سوی دشمنان شتافته که شبیه‎ترین مردم از نظر خلقت و خُلق و منطق به رسولت(ص) است. هر گاه اشتیاق زیارت پیامبرت را مى‏یافتم او را مى‏نگریستم‏؛ اللَّهُمَّ اشْهَدْ فَقَدْ بَرَزَ إِلَیْهِمْ غُلَامٌ أَشْبَهُ النَّاسِ خَلْقاً وَ خُلُقاً وَ مَنْطِقاً بِرَسُولِکَ ص وَ کُنَّا إِذَا اشْتَقْنَا إِلَى نَبِیِّکَ نَظَرْنَا إِلَیْه»

تزکیه و علم و حکمت در مکتب اهل‎بیت(ع)
در این روایت امام حسین(ع) نسبت‎هایی به حضرت علی اکبر(ع) داده است که مدال افتخاری برای این شیعه بزرگوار محسوب می‌شود. شبیه بودن ایشان از جهت «خلقت» و «خلق و خو» و «منطق» به سیدالبشر و سید پیامبران و رسولان یعنی رسول گرامی اسلام(ص) گویای رشد فراوانی است که جز از مکتب اهل‎بیت(ع) و مکتب وحی و در معیت امام معصوم(ع) حاصل نمی‎شود و این درس را به ما می‌دهد به میزانی که از سفره پر برکت این بزرگواران متنعم شویم، خداوند نظر لطف و رحمتش را شامل انسان‎ها می‌کند و این مسأله‎ای است که در آیات و روایات زیادی به آن توجه داده شده است.

به عنوان نمونه خداوند در آیه دوم سوره جمعه می‌فرماید «هُوَ الَّذی بَعَثَ فِی الْأُمِّیِّینَ رَسُولاً مِنْهُمْ یَتْلُوا عَلَیْهِمْ آیاتِهِ وَ یُزَکِّیهِمْ وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ إِنْ کانُوا مِنْ قَبْلُ لَفی‏ ضَلالٍ مُبین‏؛ اوست آن کس که در میان اُمیین فرستاده‏اى از خودشان برانگیخت، تا آیات او را بر آنان بخواند و تزکیه‎شان کند و کتاب و حکمت به آنها بیاموزد، و [آنان‏] قطعاً پیش از آن در گمراهى آشکارى بودند.»

بر اساس بخشی از این آیه خداوند رسول گرامی اسلام را جهت «تزکیه» و «تعلیم کتاب و حکمت» مبعوث کرد و شیعه معتقد است این مسأله بعد از رسول گرامی اسلام(ص) از مجرای اهل‎بیت(ع) برای بشریت ادامه دارد و هر آنکس که می‎خواهد تزکیه و تعلیم کتاب و حکمت شود باید از اهل‎بیتِ وحی(ع) بهره ببرد و حضرت ابوا الفضل(ع) و علی اکبر(ع) نمونه شیعیانی بودند که در معیت امام عالم و آدم(ع) به بالاترین درجات رسیدند.

باید دید در ماجرای کربلا شخص سالمندی مانند ابن عباس با تمام تسلطش به علوم اسلامی چه مقدار رشد کرد و حضرت عباس(ع) و علی اکبر(ع) به چه مقامی رسیدند؟ چه شاخصه‎های بارزی در این بزرگواران بود تا به چنان درجاتی رسیدند که امام حسین(ع) نسبت به آنها فرمودند «من یارانی با وفاتر و بهتر از یارانم نمی‎شناسم»؟ (ارشاد مفید، ج2، ص91)

متأسفانه اکنون شاهدیم برخی علوم به اسم معارف در جامعه رواج دارد که حاصلش جز دوری از مکتب اهل‎بیت(ع) نیست و به جای اینکه در نهایت حس اشتیاق و نیاز ما را به علوم و معارف اهل عترت(ع) بیشتر کند، ما را از این بزرگواران فرسنگ‎ها دور می‌کند؛ امید به روزی که شیعیان همواره از ثقلین یعنی قرآن و عترت(ع) بهره‎مند شوند و هر دو را از مهجوریت خارج کنند.