یادی از عالمی که امام(ره) را الگوى خود مى‏ دانست

وی در سال 1343 ه ق براى فراگيرى بيشتر معارف اسلامى به نجف رفت و سطح را نزد آقا عماد رشتى، نوه آيت اللّه ميرزا حبيب اللّه رشتى، و خارج اصول را نزد ميرزا محمد حسين نائينى و بخش هايى از فقه و اصول، كلام و فلسفه را نزد آية اللّه شيخ محمد حسين غروى اصفهانى (كمپانى) و سيد محمد حسين بادكوبه ‏اى و نيز سلوك عملى را در محضر ميرزا على قاضى طباطبایى فراگرفت.

تحصيل ايشان 30 سال به طول انجاميد و پس از ازدواج با دختر مرحوم نائينى، روز 22 ذيحجه سال 1351 (ه ق) از مرحوم كمپانى و پنجم ربيع الاول 1352 از آية اللّه شيخ عبد الكريم حائرى اجازه اجتهاد دريافت نمود. و سال 1367 (ه ق) به ايران بازگشت و در شهر همدان سكونت گزيد. وى در مسجد كولانج و مسجد جامع همدان نماز جماعت را اقامه مى ‏كرد و بيشترين وقت خود را مصروف نوشتن كتاب هايى چون "انوار درخشان در تفسير قرآن" در 18 جلد، "درخشان پرتوى از اصول كافى" در 6 جلد، "معاد جسمانى و روحانى"، و رساله "مسيحا مژده مهدى موعود" نمود.

رفتار و گفتار مرحوم نجفی همدانی اخلاقى بود، ساعتى را بدون پژوهش و مطالعه نمى‏گذرانيد. در تواضع و فروتنى‏        

كم‏مانند بود. از شهره شدن اجتناب مى‏كرد. امام خمينى قدس سره را اسوه و الگوى خود و انقلاب اسلامى را طليعه حكومت حق مى‏دانست.

سرانجام در 96 سالگى، سحرگاه يكشنبه 15 جمادى الاولى سال 1417/ 7 مهر 1375 (ه ش) در شهر همدان درگذشت و پيكر پاكش به مشهد منتقل، و در رواق دارالزهد حرم دفن شد. مقام معظم رهبرى حضرت آيت اللّه خامنه‏ اى در اطلاعيه ‏اى خدمات و پارسايى و جايگاه علمى ايشان را ستود.

پی نوشت:

مشاهير مدفون در حرم رضوى، ج‏1، ص: 49