۰۳ آذر ۱۴۰۳ ۲۲ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۲۴ : ۰۳
فروتنى را باید از حسین بن علی (ع) آموخت
تواضع و فروتنى يك حالت عالى و روحى و روانى است كه از بركت معرفت انسان به حقّ و به خود و به خلق و به دنيا به دست مى آيد.
عقیق:خداوند انسان را موجودى کمال خواه آفریده است و کمال را در دیدگاه او بزرگ، آراسته و خواستنى قرار داده است. از این رو هرگاه در برابر نمود و نمونه اى از آن قرار گیرد در خود احساس فروتنى مىکند. از این رو انسان هر اندازه درک عمیقترى از کمال و نمودهاى آن داشته باشد، بیشتر خواستار آن است و کرنش فزونترى در برابر آن از خود نشان مى دهد. بنابراین، تواضع در مورد انسان، تنها دستورى اخلاقى نیست بلکه افزون بر آن به عنوان حقیقتى از حقایق وجود و اصلى از اصول بشرى شناخته مىشود. بر این اساس این صفت ممتاز یکی از ویژگی های ائمه اطهار (ع) می باشد، چنانکه در وصف سیره عملی امام حسین (ع) قاضى نوراللَّه شوشترى مى گوید: دیده شد كه امام حسین (ع)، خانه خدا را طواف مىكرد. سپس به مقام ابراهیم رفت و نماز گزارد. پس گونه خود را بر مقام نهاد و شروع به گریه كرد و مى فرمود: الها! بنده ناچیز تو، به در خانه ات پناه آورده. خدمتگزار كوچك تو، به در خانهات پناه آورده. خواهان تو، به در خانهات پناه آورده. نیازمند تو به در خانهات پناه آورده. این فرازها را پیوسته، تكرار مى فرمود. سپس برگشت و بین راه، به نیازمندانى گذر كرد كه پاره نانى را مى خوردند، به آنان سلام گفت. آنان حضرت را به خوراك خود دعوت نمودند. پس حضرت با آنان نشست و فرمود: اگر صدقه نبود، با شما مى خوردم. سپس فرمود: برخیزید تا منزل برویم. آنان را به منزل آورده، خوراك و پوشاك داد و دستور فرمود كه به هر یك، مقدارى پول بدهند. همچنین در تفسیر عیّاشى آمده است: مسعده گفت: گذر امام حسین (ع)، به فقرایى افتاد كه گلیم خود را پهن كرده و با شكسته حالى، خود را بر آن افكنده بودند و غذا مى خوردند. گفتند: اى فرزند رسول خدا بفرما. پس حضرت به زانو نشست و با آنان، هم خوراك شد. سپس آیه ای از قرآن را بدین معنا تلاوت فرمود: حقا كه خدا، مستكبران را دوست ندارد. سپس بیان داشت: من، دعوت شما را پذیرفتم؛ شما هم دعوت مرا بپذیرید. عرض كردند: باشد، اى فرزند رسول خدا. پس برخاستند و همراه حضرت، به منزل او آمدند.پی نوشت ها:
1-شوشتری، إحقاق الحق، ج 11 :423.
2-عیاشی، تفسیر، ج2 :257.
3-علامه مجلسی، بحار الأنوار، ج 44 :189.
4-ابن شهر آشوب، مناقب، ج 4: 66.
منبع:قدس
211008
گزارش خطا
