۰۳ آذر ۱۴۰۳ ۲۲ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۵۸ : ۰۳
سيدقطب، درباره امام حسين(ع)چه مي گويد؟
روي كره زمين شهيدي نيست كه همچون حسين «رضي الله عنه» دل ها به عشقش بتپد و قلب ها لبريز از مهر و محبت وي و جان ها شيداي وي شود و از غيرت و فداكاري او به جوش و خروش درآيد، چه دل ها، قلب ها و جان هاي شيعيان مسلمان و چه مسلمانان غير شيعه و حتي دل ها و جان هاي بسياري از غيرمسلمانان!
عقیق:سيره و زندگاني حسنين (رض) با توجه به تغيير شرايط اجتماعي زمان آن دو بزرگوار مي تواند امروز بهترين الگو براي امت اسلامي باشد چون امروز بيش از هر زماني جهان اسلام نيازمند رهبراني مجاهد چون حسين (رض) و رهبراني مصلح چون حسن (رض) مي باشد تا در مسير اصلاح جامعه با اقتدا به اقدام صلح جويانه حسن (رض) بستر صلح و همزيستي و وحدت و همدلي را براي امت اسلامي فراهم سازند و با اقتدا به قيام آزادي خواهانه حسين (رض) طاغوتهاي يزيدي عصر را به زانو در آورند.
كتاب «سيماي حسنين از منظر اهل سنت» توسط مولوي محمد برفي از علماي اهل سنت بيرجند نوشته شده است. وي در مقدمه اين كتاب مي نويسد: «استعمار همانگونه كه در بين اهل تسنن فعاليت كرده تا به پيروان اهل سنت بقبولاند كه اهل تشيع قرآن را قبول ندارند، در بين اهل تشيع نيز تلاش نموده است تا جا بيندازد كه اهل تسنن، اهل بيت پيامبر (ص) را قبول ندارند و اهل سنت مترادف با بني اميه معرفي گردد! حال آنكه هر دو امر مذكور خلاف واقع مي باشد. هدف ما از تاليف اين كتاب اين بوده است كه پيروان مذاهب اسلامي شناخت درستي نسبت به يكديگر پيدا كنند و تعصبات بي پايه و اساس را كنار گذارند و هرچه بيشتر به يكديگر نزديك گردند.»
مولوي برفي مي افزايد: «عشق و ولاي حسنين (رض) اختصاص به مذهبي خاص ندارد بلكه همه امت اسلامي اعم از اهل تسنن و اهل تشيع به ايشان هم به لحاظ نوه پيامبر بودن و هم به لحاظ فضايل شخصي، عشق مي ورزند... سيره و زندگاني حسنين (رض) با توجه به تغيير شرايط اجتماعي زمان آن دو بزرگوار مي تواند امروز بهترين الگو براي امت اسلامي باشد چون امروز بيش از هر زماني جهان اسلام نيازمند رهبراني مجاهد چون حسين (رض) و رهبراني مصلح چون حسن (رض) مي باشد تا در مسير اصلاح جامعه با اقتدا به اقدام صلح جويانه حسن (رض) بستر صلح و همزيستي و وحدت و همدلي را براي امت اسلامي فراهم سازند و با اقتدا به قيام آزادي خواهانه حسين (رض) طاغوتهاي يزيدي عصر را به زانو در آورند.»
اين كتاب مشتمل بر چهار فصل است. در فصل اول فضايل و مناقب حسنين (رض) از منظر پيامبر اكرم (ص) و به روايت ياران آن حضرت (ص) در منابع روائي، حديثي اهل سنت آمده است. در فصل دوم سيماي زندگاني حضرت حسن (رض) مورد بررسي قرار بگيرد. در اين فصل به فلسفه صلح حضرت در متون روائي، تاريخي و ... اهل سنت پرداخته شده و صلح ايشان نشان و بازتاب اعجاز كلام پيامبر (ص) كه او را در خردسالي مصلح امت اسلامي ناميد، دانسته شده است.
در اين قسمتي از اين فصل شهادت امام حسن (ع) طرحي خائنانه از جانب بني اميه دانسته شده و آمده است: « معاويه در پي انعقاد معاهده صلح با حسن (رض) ملزم بود كه براي جانشيني خود كسي را تعيين نكند، لذا حضور حسن بزرگترين مانع ولايتعهدي يزيد به شمار مي رفت... عُمّال معاويه با فريب دادن جعده دختر اشعث بن قيس كه در آن زمان همسر حسن (رض) بود، توانستند حسن (رض) را مسموم نمايند. چون به او وعده صد هزار درهم و همسري با يزيد را داده بودند.»
فصل سوم به فلسفه قيام كربلا و اتهام هاي گوناگوني كه از ناحيه قدرتمندان هر عصر بر اهداف قيام حضرت وارد آمده از ديدگاه فريقين اختصاص داده شده است. در اين بررسي مشخص ميشود كه اهل تسنن نيز همچون اهل تشيع قيام حسين(رض) را به اتفاق ستوده اند و از يزيد و عمالش نفرت و بيزاري جسته اند.
مولوي برفي در تبيين فلسفه قيام اباعبدالله الحسين مي نويسد:« حسين (رض) حركت كرد و تصميم به قيام نمود تا جهان اسلام را از ظلمت طاغوت دمشق نجات دهد و با تشكيل خلافت اسلامي و احياي سنت امر به معروف و نهي از منكر بستر هدايت و رهايي از ظلمت و تاريكي را براي همگان فراهم سازد. او به كوفه مهاجرت نمود تا شرّ بني اميه را از سر امت اسلامي كوتاه كند.»
وي ادامه مي دهد:« قيام و شهادت حسين (رض) به ما آموخت كه در مقابل ظلم و ستم حكومت هاي استبدادي چه بايد كرد. و در چه شرايطي به حاكمان راي داد و آنان را به رسميت شناخت. آن حضرت به ما آموخت در حالي كه ستمگري بر مسلمين، حكومت جابرانه مي كند، در مقابلش بايد ايستاد و اگر كيان اسلام در خطر باشد بايد با فداكاري و نثار خون خطر را دور كرد.»
در بخشي از اين فصل درباره واقعه عاشورا آمده است: « بالاخره دهم سال 61 هجرب قمري زمين كربلا بهترين عزير پيامبر را پذيرا شد. پذيرايي كه امت اسلامي را در عزاي آن مهمان گرامي فرو برد، مهماني كه با قبول دعوت مردم كوفه جهت قيام و مبارزه عليه دستگاه حكومت جور وقت – يزيد – به آن ديار سفر كرد تا حكومت اسلامي را اقامه نمايد. اما مردم كوفه نه تنها به ياري وي نشتافتند، بلكه همراه سپاه ابن زياد فرومايگي و ددمنشي از خود نشان دادند و به طمع رسيدن به مطامع مادي آن حضرت را با جمعي از يارانش به شهادت رساندند»
مولوي محمد برفي درباره لعن قاتلان امام حسين (ع) نيز مي نويسد:« گروه زيادي از علماي اهل سنت كه اكثريت را تشكيل مي دهند يزيد را خطاكار مي دانند و لعن او را جايز و حتي واجب مي دانند. علامه آلوسي كه مرجع و مفتي اهل سنت عراق بود، در تفسير روح المعاني از احمد بن حنبل نقل مي كند كه پسرش از وي درباره لعن يزيد سوال كرده او در جواب گفت: چگونه لعن نشود كسي كه خدا او را در كتابش لعنت كرده است؟ پسرش پرسيد: من كتاب خدا را خوانده ام ولي لعن يزيد را نديده ام. احمد بن حنبل اين آيه را خواند: " فهل عسيتم ان توليتم ان تفسدوا في الارض و تقطعوا ارحامكم اولئك الذين لعنهم الله" آنگاه گفت: چه فساد و قطع رحمي از فسادي كه يزيد مرتكب آن شده بالاتر است.»
همچنين در فصل چهارم سيماي حسنين (رض) از منظر شعراي پارسي گوي اهل سنت بررسي شده و عمق ارادت آنها به خاندان پيامبر نشان داده شده است.
پی نوشت :
مجله الكترونيكي اخوت
منبع:حج
211008
كتاب «سيماي حسنين از منظر اهل سنت» توسط مولوي محمد برفي از علماي اهل سنت بيرجند نوشته شده است. وي در مقدمه اين كتاب مي نويسد: «استعمار همانگونه كه در بين اهل تسنن فعاليت كرده تا به پيروان اهل سنت بقبولاند كه اهل تشيع قرآن را قبول ندارند، در بين اهل تشيع نيز تلاش نموده است تا جا بيندازد كه اهل تسنن، اهل بيت پيامبر (ص) را قبول ندارند و اهل سنت مترادف با بني اميه معرفي گردد! حال آنكه هر دو امر مذكور خلاف واقع مي باشد. هدف ما از تاليف اين كتاب اين بوده است كه پيروان مذاهب اسلامي شناخت درستي نسبت به يكديگر پيدا كنند و تعصبات بي پايه و اساس را كنار گذارند و هرچه بيشتر به يكديگر نزديك گردند.»
مولوي برفي مي افزايد: «عشق و ولاي حسنين (رض) اختصاص به مذهبي خاص ندارد بلكه همه امت اسلامي اعم از اهل تسنن و اهل تشيع به ايشان هم به لحاظ نوه پيامبر بودن و هم به لحاظ فضايل شخصي، عشق مي ورزند... سيره و زندگاني حسنين (رض) با توجه به تغيير شرايط اجتماعي زمان آن دو بزرگوار مي تواند امروز بهترين الگو براي امت اسلامي باشد چون امروز بيش از هر زماني جهان اسلام نيازمند رهبراني مجاهد چون حسين (رض) و رهبراني مصلح چون حسن (رض) مي باشد تا در مسير اصلاح جامعه با اقتدا به اقدام صلح جويانه حسن (رض) بستر صلح و همزيستي و وحدت و همدلي را براي امت اسلامي فراهم سازند و با اقتدا به قيام آزادي خواهانه حسين (رض) طاغوتهاي يزيدي عصر را به زانو در آورند.»
اين كتاب مشتمل بر چهار فصل است. در فصل اول فضايل و مناقب حسنين (رض) از منظر پيامبر اكرم (ص) و به روايت ياران آن حضرت (ص) در منابع روائي، حديثي اهل سنت آمده است. در فصل دوم سيماي زندگاني حضرت حسن (رض) مورد بررسي قرار بگيرد. در اين فصل به فلسفه صلح حضرت در متون روائي، تاريخي و ... اهل سنت پرداخته شده و صلح ايشان نشان و بازتاب اعجاز كلام پيامبر (ص) كه او را در خردسالي مصلح امت اسلامي ناميد، دانسته شده است.
در اين قسمتي از اين فصل شهادت امام حسن (ع) طرحي خائنانه از جانب بني اميه دانسته شده و آمده است: « معاويه در پي انعقاد معاهده صلح با حسن (رض) ملزم بود كه براي جانشيني خود كسي را تعيين نكند، لذا حضور حسن بزرگترين مانع ولايتعهدي يزيد به شمار مي رفت... عُمّال معاويه با فريب دادن جعده دختر اشعث بن قيس كه در آن زمان همسر حسن (رض) بود، توانستند حسن (رض) را مسموم نمايند. چون به او وعده صد هزار درهم و همسري با يزيد را داده بودند.»
فصل سوم به فلسفه قيام كربلا و اتهام هاي گوناگوني كه از ناحيه قدرتمندان هر عصر بر اهداف قيام حضرت وارد آمده از ديدگاه فريقين اختصاص داده شده است. در اين بررسي مشخص ميشود كه اهل تسنن نيز همچون اهل تشيع قيام حسين(رض) را به اتفاق ستوده اند و از يزيد و عمالش نفرت و بيزاري جسته اند.
مولوي برفي در تبيين فلسفه قيام اباعبدالله الحسين مي نويسد:« حسين (رض) حركت كرد و تصميم به قيام نمود تا جهان اسلام را از ظلمت طاغوت دمشق نجات دهد و با تشكيل خلافت اسلامي و احياي سنت امر به معروف و نهي از منكر بستر هدايت و رهايي از ظلمت و تاريكي را براي همگان فراهم سازد. او به كوفه مهاجرت نمود تا شرّ بني اميه را از سر امت اسلامي كوتاه كند.»
وي ادامه مي دهد:« قيام و شهادت حسين (رض) به ما آموخت كه در مقابل ظلم و ستم حكومت هاي استبدادي چه بايد كرد. و در چه شرايطي به حاكمان راي داد و آنان را به رسميت شناخت. آن حضرت به ما آموخت در حالي كه ستمگري بر مسلمين، حكومت جابرانه مي كند، در مقابلش بايد ايستاد و اگر كيان اسلام در خطر باشد بايد با فداكاري و نثار خون خطر را دور كرد.»
در بخشي از اين فصل درباره واقعه عاشورا آمده است: « بالاخره دهم سال 61 هجرب قمري زمين كربلا بهترين عزير پيامبر را پذيرا شد. پذيرايي كه امت اسلامي را در عزاي آن مهمان گرامي فرو برد، مهماني كه با قبول دعوت مردم كوفه جهت قيام و مبارزه عليه دستگاه حكومت جور وقت – يزيد – به آن ديار سفر كرد تا حكومت اسلامي را اقامه نمايد. اما مردم كوفه نه تنها به ياري وي نشتافتند، بلكه همراه سپاه ابن زياد فرومايگي و ددمنشي از خود نشان دادند و به طمع رسيدن به مطامع مادي آن حضرت را با جمعي از يارانش به شهادت رساندند»
مولوي محمد برفي درباره لعن قاتلان امام حسين (ع) نيز مي نويسد:« گروه زيادي از علماي اهل سنت كه اكثريت را تشكيل مي دهند يزيد را خطاكار مي دانند و لعن او را جايز و حتي واجب مي دانند. علامه آلوسي كه مرجع و مفتي اهل سنت عراق بود، در تفسير روح المعاني از احمد بن حنبل نقل مي كند كه پسرش از وي درباره لعن يزيد سوال كرده او در جواب گفت: چگونه لعن نشود كسي كه خدا او را در كتابش لعنت كرده است؟ پسرش پرسيد: من كتاب خدا را خوانده ام ولي لعن يزيد را نديده ام. احمد بن حنبل اين آيه را خواند: " فهل عسيتم ان توليتم ان تفسدوا في الارض و تقطعوا ارحامكم اولئك الذين لعنهم الله" آنگاه گفت: چه فساد و قطع رحمي از فسادي كه يزيد مرتكب آن شده بالاتر است.»
همچنين در فصل چهارم سيماي حسنين (رض) از منظر شعراي پارسي گوي اهل سنت بررسي شده و عمق ارادت آنها به خاندان پيامبر نشان داده شده است.
پی نوشت :
مجله الكترونيكي اخوت
منبع:حج
211008
گزارش خطا
