اطعامی که خواری و ذلت در پی دارد!

اطعام از موارد مهم نیکی به دیگران است که در آیات قرآنی بر آن بسیار تاکید شده و در وصف ابرار چنین آمده است: «آنان که غذای خود را با آن که بدان نیاز دارند به مسکین و یتیم و اسیر می دهند و می گویند ما شما را برای خدا اطعام می کنیم و از شما پاداش و سپاسگزاری نمی خواهیم.» (سوره انسان، آیات 8 – 9)

امام صادق (ع) از اجدادش از رسول خدا (ص) روایت کردند: «بهترین شما کسی است که اطعام کند و اسلام را آشکار کند و در حالی که مردمان در خواب اند نماز بگزارد.» (الکافی، ج 4، ص 50 )

پاداش اطعام مومن: پیامبر (ص) می فرمودند: «از موجبات مغفرت پروردگار اطعام است.» (همان، ص 52)

امام صادق (ع) فرمودند: «هر کس با اطعام خود مومنی را سیر کند احدی جز خدا پاداش اخروی او را نمی داند! نه فرشته مقرب و نه پیامبر مرسل.» (الکافی، ج 2، ص 201)

همچنین فرمودند: «هر کس مومن نیازمندی را طعام دهد برایش پاداشی برابر با آن است که صد برده از نسل اسماعیل را از قربانی شدن برهاند.» (همان، ص 203)

کیفر ترک اطعام مومن: امام سجاد (ع) فرموده اند: «هر کس با شکم سیر بخوابد در حالی که در نزدیکی او مومنی گرسنه باشد، خدا می فرماید: ای فرشتگانم! شما را بر این بنده گواه می گیرم که به وی فرمان دادم ولی نافرمانی کرد و از دیگری فرمان برد، او را به عملش وانهادم. به عزت و جلالم سوگند هرگز او را نمی بخشم.» (ثواب الاعمال، ص 250)

نکته: اطعام مومنان و یاری رساندن به آنان نباید مایه خواری و ذلت آنان شود، (چنانچه در آداب سفر گذشت) که حسین ابن علاء در سفر گروهی به مکه با قصد خدمت به همسفران خود در هر منزلی که توقف می کردند برایشان گوسفندی می کشت ولی با اعتراض امام صادق (ع) روبه رو شد و آن حضرت (ع) فرمودند: تو با این کار مومنان را خوار کردی! چون برخی از آنها هم دوست داشتند این کار را انجام دهند ولی توان مالی نداشتند و این موجب شد که آنان نزد خود احساس خود کم بینی کنند.» (مستطرفات السرائر، ص 643)

سیراب کردن مومن: رسول اکرم (ص) فرمودند: «هر کس مومنی را که به آب دسترسی دارد آبی بنوشاند خدا در برابر هر جرعه آب هفتاد هزار نیکی به او عطا فرماید و اگر به مومنی که به آب دسترسی ندارد آبی بنوشاند گویا ده برده از نسل اسماعیل (ع) آزاد کرده است.» (الکافی، ج 2، ص 201)

امام سجاد (ع) نیز فرموده اند: «هر کس به مومنی تشنه ای آب بنوشاند خدا در بهشت از نوشیدنی رحیق مختوم می نوشاند.»‌ (الکافی، ج 2 ، ص 202)

منبع:شبستان