۰۵ آذر ۱۴۰۳ ۲۴ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۲۵ : ۱۶
بخشی از دعای صحیفه سجادیه
عقیق:۱.اللَّهُمَّ یَا مَنْ لا یَصِفُهُ نَعْتُ الْوَاصِفِینَ
۲.وَ یَا مَنْ لا یُجَاوِزُهُ رَجَاءُ الرَّاجِین
۳.وَ یَا مَنْ لا یَضِیعُ لَدَیْهِ أَجْرُ الْمُحْسِنِینَ
۴.وَ یَا مَنْ هُوَ مُنْتَهَی خَوْفِ الْعَابِدِینَ.
۵.وَ یَا مَنْ هُوَ غَایَةُ خَشْیَةِ الْمُتَّقِین
۶.هَذَا مَقَامُ مَنْ تَدَاوَلَتْهُ أَیْدِی الذُّنُوبِ، وَ قَادَتْهُ أَزِمَّةُ الْخَطَایَا، وَ اسْتَحْوَذَ عَلَیْهِ الشَّیْطَانُ، فَقَصَّرَ عَمَّا أَمَرْتَ بِهِ تَفْرِیطا، وَ تَعَاطَی مَا نَهَیْتَ عَنْهُ تَغْرِیرا.
۷.کَالْجَاهِلِ بِقُدْرَتِکَ عَلَیْهِ، أَوْ کَالْمُنْکِرِ فَضْلَ إِحْسَانِکَ إِلَیْهِ حَتَّی إِذَا انْفَتَحَ لَهُ بَصَرُ الْهُدَی، وَ تَقَشَّعَتْ عَنْهُ سَحَائِبُ الْعَمَی، أَحْصَی مَا ظَلَمَ بِهِ نَفْسَهُ، وَ فَکَّرَ فِیمَا خَالَفَ بِهِ رَبَّهُ، فَرَأَی کَبِیرَ عِصْیَانِهِ کَبِیرا وَ جَلِیلَ مُخَالَفَتِهِ جَلِیلا.
۸.فَأَقْبَلَ نَحْوَکَ مُؤَمِّلا لَکَ مُسْتَحْیِیا مِنْکَ، وَ وَجَّهَ رَغْبَتَهُ إِلَیْکَ ثِقَةً بِکَ، فَأَمَّکَ بِطَمَعِهِ یَقِینا، وَ قَصَدَکَ بِخَوْفِهِ إِخْلاصا، قَدْ خَلا طَمَعُهُ مِنْ کُلِّ مَطْمُوعٍ فِیهِ غَیْرِکَ، وَ أَفْرَخَ رَوْعُهُ مِنْ کُلِّ مَحْذُورٍ مِنْهُ سِوَاکَ.
۹.فَمَثَلَ بَیْنَ یَدَیْکَ مُتَضَرِّعا، وَ غَمَّضَ بَصَرَهُ إِلَی الْأَرْضِ مُتَخَشِّعا، وَ طَأْطَأَ رَأْسَهُ لِعِزَّتِکَ مُتَذَلِّلا، وَ أَبَثَّکَ مِنْ سِرِّهِ مَا أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنْهُ خُضُوعا، وَ عَدَّدَ مِنْ ذُنُوبِهِ مَا أَنْتَ أَحْصَی لَهَا خُشُوعا، وَ اسْتَغَاثَ بِکَ مِنْ عَظِیمِ مَا وَقَعَ بِهِ فِی عِلْمِکَ وَ قَبِیحِ مَا فَضَحَهُ فِی حُکْمِکَ: مِنْ ذُنُوبٍ أَدْبَرَتْ لَذَّاتُهَا فَذَهَبَتْ، وَ أَقَامَتْ تَبِعَاتُهَا فَلَزِمَتْ.
۱۰.لا یُنْکِرُ - یَا إِلَهِی - عَدْلَکَ إِنْ عَاقَبْتَهُ، وَ لا یَسْتَعْظِمُ عَفْوَکَ إِنْ عَفَوْتَ عَنْهُ وَ رَحِمْتَهُ، لِأَنَّکَ الرَّبُّ الْکَرِیمُ الَّذِی لا یَتَعَاظَمُهُ غُفْرَانُ الذَّنْبِ الْعَظِیم. ِ
۱.خدایا، ای آن که زبان وصف کنندگان ز وصفت فرو مانَد
۲. ای آن که امید آرزومندان از تو فراتر نمی رود.
۳.ای آن که مزد نیکوکاران نزد تو تباه نمی گردد.
۴.ای آن که پرستندگان بیش از همه از تو می ترسند.
۵.ای آن که پرهیزگاران بیش از همه از تو بیم در دل دارند.
۶.این، جایگاه کسی است که گناهانش او را بازیچه ی دست خود کرده اند و خطاها عنان اختیارش را در کف گرفته اند و شیطان بر وی چیره گشته، و او از روی سستی در عمل به آن چه فرموده ای، کوتاهی کرده، و از سر فریب ،آنچه را نهی کرده ای ،مرتکب شده است؛
۷.همچون کسی که نمی داند هستی اش در دست قدرت توست، یا همچون کسی که بخشش بسیار تو در حق خودش را انکار می کند، تا آن زمان که چون چشم بصیرتش گشوده شود، و ابرهای کوری از برابرش پراکنده گردند، ستم هایی را که در حق خود کرده، برشمرد، و در مخالفت هایی که با پروردگار خود ورزیده، بیندیشید. پس نافرمانی بزگ خود را بزرگ ، و مخالفت سنگین خود را سنگین می بیند.
۸.آن گاه رو به سوی تو می آورد، در حالی که به تو #امیدوار و از تو #شرمنده است، و از سر اطمینان #روی_دلش را به #آستان_تو گردانیده ، و با یقین خویش، طمع ورزانه ،آهنگ تو کرده ، و مخلصانه ، با توشه ی ترس خود نزد تو آمده است. چشم امیدش از هر چه غیر تو که دیگران را به طمع انداخته ،بسته شده است، و دلش از ترس هرچه غیر تو که دیگران را به وحشت افکنده، تهی گشته.
۹.اکنون ،با حال زار و نزار در حضورت ایستاده ،و با فروتنی چشم بر زمین دوخته ،و در پیشگاه عزتت، سرش را به خواری فرود آورده ،و فروتنانه ، #راز_دلش را که تو به آن داناتری، با #تو_درمیان_نهاده ،ومتواضعانه برخی گناهان خود را شمرده، که تو شمارشان را بهتر می دانی، و از آن کارهای ناپسندی که به قضای تو مایه ی رسوایی اش گشته، به درگاه تو استغاثه می کند؛ گناهانی که خوشی های آنها از میان رفته است و فرجام های بدشان تا همیشه دامنگیر وی خواهد بود.
۱۰.ای معبود من ،اگر چنین بنده ای را کیفر دهی، عدل تو را منکر نشود، و اگر او را #ببخشایی و به #رحمت_خود بنوازی، بخششت را[پیش لطف تو] بزرگ و شگفت نشمارد؛ زیرا تو آن پروردگار بزرگواری که آمرزش گناهان سترگ در نگاهت بزرگ نباشد.
منبع:افسران
211008
۲.وَ یَا مَنْ لا یُجَاوِزُهُ رَجَاءُ الرَّاجِین
۳.وَ یَا مَنْ لا یَضِیعُ لَدَیْهِ أَجْرُ الْمُحْسِنِینَ
۴.وَ یَا مَنْ هُوَ مُنْتَهَی خَوْفِ الْعَابِدِینَ.
۵.وَ یَا مَنْ هُوَ غَایَةُ خَشْیَةِ الْمُتَّقِین
۶.هَذَا مَقَامُ مَنْ تَدَاوَلَتْهُ أَیْدِی الذُّنُوبِ، وَ قَادَتْهُ أَزِمَّةُ الْخَطَایَا، وَ اسْتَحْوَذَ عَلَیْهِ الشَّیْطَانُ، فَقَصَّرَ عَمَّا أَمَرْتَ بِهِ تَفْرِیطا، وَ تَعَاطَی مَا نَهَیْتَ عَنْهُ تَغْرِیرا.
۷.کَالْجَاهِلِ بِقُدْرَتِکَ عَلَیْهِ، أَوْ کَالْمُنْکِرِ فَضْلَ إِحْسَانِکَ إِلَیْهِ حَتَّی إِذَا انْفَتَحَ لَهُ بَصَرُ الْهُدَی، وَ تَقَشَّعَتْ عَنْهُ سَحَائِبُ الْعَمَی، أَحْصَی مَا ظَلَمَ بِهِ نَفْسَهُ، وَ فَکَّرَ فِیمَا خَالَفَ بِهِ رَبَّهُ، فَرَأَی کَبِیرَ عِصْیَانِهِ کَبِیرا وَ جَلِیلَ مُخَالَفَتِهِ جَلِیلا.
۸.فَأَقْبَلَ نَحْوَکَ مُؤَمِّلا لَکَ مُسْتَحْیِیا مِنْکَ، وَ وَجَّهَ رَغْبَتَهُ إِلَیْکَ ثِقَةً بِکَ، فَأَمَّکَ بِطَمَعِهِ یَقِینا، وَ قَصَدَکَ بِخَوْفِهِ إِخْلاصا، قَدْ خَلا طَمَعُهُ مِنْ کُلِّ مَطْمُوعٍ فِیهِ غَیْرِکَ، وَ أَفْرَخَ رَوْعُهُ مِنْ کُلِّ مَحْذُورٍ مِنْهُ سِوَاکَ.
۹.فَمَثَلَ بَیْنَ یَدَیْکَ مُتَضَرِّعا، وَ غَمَّضَ بَصَرَهُ إِلَی الْأَرْضِ مُتَخَشِّعا، وَ طَأْطَأَ رَأْسَهُ لِعِزَّتِکَ مُتَذَلِّلا، وَ أَبَثَّکَ مِنْ سِرِّهِ مَا أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنْهُ خُضُوعا، وَ عَدَّدَ مِنْ ذُنُوبِهِ مَا أَنْتَ أَحْصَی لَهَا خُشُوعا، وَ اسْتَغَاثَ بِکَ مِنْ عَظِیمِ مَا وَقَعَ بِهِ فِی عِلْمِکَ وَ قَبِیحِ مَا فَضَحَهُ فِی حُکْمِکَ: مِنْ ذُنُوبٍ أَدْبَرَتْ لَذَّاتُهَا فَذَهَبَتْ، وَ أَقَامَتْ تَبِعَاتُهَا فَلَزِمَتْ.
۱۰.لا یُنْکِرُ - یَا إِلَهِی - عَدْلَکَ إِنْ عَاقَبْتَهُ، وَ لا یَسْتَعْظِمُ عَفْوَکَ إِنْ عَفَوْتَ عَنْهُ وَ رَحِمْتَهُ، لِأَنَّکَ الرَّبُّ الْکَرِیمُ الَّذِی لا یَتَعَاظَمُهُ غُفْرَانُ الذَّنْبِ الْعَظِیم. ِ
۱.خدایا، ای آن که زبان وصف کنندگان ز وصفت فرو مانَد
۲. ای آن که امید آرزومندان از تو فراتر نمی رود.
۳.ای آن که مزد نیکوکاران نزد تو تباه نمی گردد.
۴.ای آن که پرستندگان بیش از همه از تو می ترسند.
۵.ای آن که پرهیزگاران بیش از همه از تو بیم در دل دارند.
۶.این، جایگاه کسی است که گناهانش او را بازیچه ی دست خود کرده اند و خطاها عنان اختیارش را در کف گرفته اند و شیطان بر وی چیره گشته، و او از روی سستی در عمل به آن چه فرموده ای، کوتاهی کرده، و از سر فریب ،آنچه را نهی کرده ای ،مرتکب شده است؛
۷.همچون کسی که نمی داند هستی اش در دست قدرت توست، یا همچون کسی که بخشش بسیار تو در حق خودش را انکار می کند، تا آن زمان که چون چشم بصیرتش گشوده شود، و ابرهای کوری از برابرش پراکنده گردند، ستم هایی را که در حق خود کرده، برشمرد، و در مخالفت هایی که با پروردگار خود ورزیده، بیندیشید. پس نافرمانی بزگ خود را بزرگ ، و مخالفت سنگین خود را سنگین می بیند.
۸.آن گاه رو به سوی تو می آورد، در حالی که به تو #امیدوار و از تو #شرمنده است، و از سر اطمینان #روی_دلش را به #آستان_تو گردانیده ، و با یقین خویش، طمع ورزانه ،آهنگ تو کرده ، و مخلصانه ، با توشه ی ترس خود نزد تو آمده است. چشم امیدش از هر چه غیر تو که دیگران را به طمع انداخته ،بسته شده است، و دلش از ترس هرچه غیر تو که دیگران را به وحشت افکنده، تهی گشته.
۹.اکنون ،با حال زار و نزار در حضورت ایستاده ،و با فروتنی چشم بر زمین دوخته ،و در پیشگاه عزتت، سرش را به خواری فرود آورده ،و فروتنانه ، #راز_دلش را که تو به آن داناتری، با #تو_درمیان_نهاده ،ومتواضعانه برخی گناهان خود را شمرده، که تو شمارشان را بهتر می دانی، و از آن کارهای ناپسندی که به قضای تو مایه ی رسوایی اش گشته، به درگاه تو استغاثه می کند؛ گناهانی که خوشی های آنها از میان رفته است و فرجام های بدشان تا همیشه دامنگیر وی خواهد بود.
۱۰.ای معبود من ،اگر چنین بنده ای را کیفر دهی، عدل تو را منکر نشود، و اگر او را #ببخشایی و به #رحمت_خود بنوازی، بخششت را[پیش لطف تو] بزرگ و شگفت نشمارد؛ زیرا تو آن پروردگار بزرگواری که آمرزش گناهان سترگ در نگاهت بزرگ نباشد.
منبع:افسران
211008
گزارش خطا
