تاانسان در دنیاست برای آزمایش است

خداوند متعال در سوره «فجر» فرمود: ﴿فَأَما الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبهُ فَأَکْرَمَهُ وَ نَعمَهُ فَیقُولُ رَبی أَکْرَمَنِ ٭وَ أَما إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَیهِ رِزْقَهُ فَیقُولُ رَبی أَهانَنِ ٭کَلا بَلْ لاَ تُکْرِمُونَ الْیتِیمَ﴾.

یعنی ما در این دنیا بعضی‌ها را به مال و ثروت مبتلا می‌کنیم و بعضی هم مبتلای به فقر می باشند؛ یعنی «ممتحن»؛ و یا بعضی مبتلا به سلامت هستند؛ و بعضی هم مبتلا به بیماری می باشند؛ یعنی «ممتحن». «ابتلا»؛ و به تعبیر دیگر امتحان و این تأیید الهی نیست.

زیرا این‌جا «دَارِ الْکَرَامَة» نیست، بلکه «دَارِ الْکَرَامَه» بهشت است؛ بعضی‌ها را سلامت می‌دهیم، او باید بداند که مبتلا به سلامت است! بعضی را قدرت می‌دهیم، او باید بداند که مبتلای به قدرت است! بعضی را نعمت می‌دهیم، او باید بداند که مبتلای به نعمت است! مبتلا یعنی «ممتحن»، لذا ما هر دو گروه را آزمایش می‌کنیم!

از این رو خداوند فرمود؛ آنهایی را که به سلامت مبتلا کردیم، می‌گویند: (رَبی أَکْرَمَنِ﴾(پروردگار من مرا گرامی داشت)، و آنهایی را که به فقر ابتلا کردیم می‌گویند: ﴿رَبی أَهانَنِ﴾(«پروردگارم مرا خوار کرده است)، در حالی که نه آن اکرام است و نه این اهانت، هر دو آزمون است! بنابراین تا انسان در دنیا به سر می‌برد، هر چه دارد آزمایش است.

پی نوشت:

درس تفسیر حضرت آیت الله جوادی آملی، سورۀ فصلت

منبع:مهر