یکی از اعمالی که از جانب رسول خدا حضرت محمد (ص) فراوان بر آن تأکید شده است، دوستداری خاندان اهل بیت (ع) و به ویژه امام حسن و امام حسین (ع) می باشد، چنانچه ایشان فرموده اند:
عقیق:ای علی؛ مردم از درختان گوناگون آفریده شده اند، امام من و تو از یک درخت خلق شده ایم، من ریشه ی آن و تو تنه و حسن و حسین شاخه هایش و شیعیان ما برگ های آن می باشند، پس هر که به شاخه ای از آن بیاویزد، خدای متعال بهشت را روزی او می گرداند؛و همچنین سلمان فارسی نقل می کند که پیامبر (ص) فرمودند: کسی که حسن و حسین را دوست بدارد، من او را دوست می دارم و کسی را که من دوست بدارم، خدای متعال نیز او را دوست می دارد و کسی را که خداوند متعال دوست بدارد، داخل بهشتی می نماید و کسی که با آن (حسنین) به دشمنی برخیزد و آن ها را دشمن بدارد، من دشمنش می دارم و کسی را که من دشمن گیرم، خداوند دشمن می دارد و کسی را که خدای متعال دشمن گیرد، داخل دوزخش می سازد؛
و نیز حذیقةبن الیمان روایت می نماید که روزی پیامبر (ص) را دیدم، در حالی که دست حسین بن علی (ع) را گرفته و می فرمود: ای مردم؛ این حسین بن علی است، پس او را بشناسید و سوگند به آن کس که جان من در دست اوست، حسین در بهشت خواهد بود و دوستان وی نیز در بهشت جای خواهند داشت و این را بدانید که دوستِ دوستِ او هم در بهشت خواهد بود و این پاداش دوستداران وی می باشد.
پی نوشت ها:
1- علامه مجلسی. بحالانوار، ج 37: 38؛ ج 43: 262، 275.
2- رسولی محلاتی. راهنمای بهشت: 208- 209.
منبع:قدس
211008
