گناه بى آبروئى تا چه حد؟

عقیق: در اصول كافيست امام صادق(ع) مى فرمايد: اگر كسى بگويد آنچه را كه به دو چشمش ديده و آنچه را كه به دو گوشش شنيده مطلبى كه طرف را بى آبرو مى كند تا لكه دار و عيب دارش كند.

حضرت مى فرمايد: هر چند روزه دار ماه رمضان باشد خدا از ولايت خودش بيرونش مى كند ولايت يعنى سرپرستى، لطف، محبت، و به خود واگذارش نكردن، كمك كردن خدا از يارى خودش و تحويل شيطانش دادن. شيطان هم او را نمى پذيرد يعنى به قدرى پست و رذل است كه شيطان هم به او اهميت نمى دهد چون بى بند و بار است شيطان به او اعتنائى ندارد كسى است كه هر چه بچشمش ديده بگوشش شنيده مى گويد. طرف را مى خواهد زشت و بى آبرو كند آيه شريفه س 36 مى فرمايد: از گوش و چشم و دل فرداى قيامت مى پرسند.

آى آنهائى كه بزبانتان همه چيز مى گوئيد آى آنهائى كه سؤء ظن پيدا مى كنيد تمامش مورد پرسش است ، در آيه شريفه س 104 مى فرمايد: ويل كه گفتند چاهى است در جهنم از براى كى؟ هر عيب جوئى و غيبت كننده اى كه مى خواهد دنبال عيب ديگران بگردد مثل مگسى كه روى بدنى كه افتاده از سرتا پايش را مى گردد هر جايش زخم است همانجا مى نشيند نيش مى زند.

صدها حُسن و خوبى دارد هيچيك را نمى بيند اما يك عيبى يا خلاف ميلى از او بيند همين را مى گيرد حُسن هايش را ناديده مى گيرد آن هم چه بسا عيب نباشد.

پی نوشت:

زبدة القصص/ ميرخلف زاده

 منبع:جام

211008