تصاویر/روزی‌كه‌امام‌از‌بازداشتگاه‌ساواك‌آزاد‌شد

امام خمینی در زندان باشگاه افسران تنها چند ساعت ماندند. سپس به پادگان قصر(بی‌سیم) انتقال یافتند. ایشان در این مكان، به مدت 19 روز در بازداشت بودند. طی این مدت حكومت شاه با دردسرهای فراوانی مواجه بود. این دردسرها اشكال گوناگونی داشت. در این مدت واكنش‌های گسترده‌ای از سوی شخصیت‌ها و مجامع روحانی نسبت به بازداشت امام و سایر زندانیان سیاسی 15 خرداد ظاهر شد. عموم علما و روحانیون شیعة ایران و عراق با صدور اعلامیه‌ها و تلگرام‌هایی، دستگیری امام و دیگر علما و روحانیون و نیز كشتار مردم عزادار دوازدهم محرم (15 خرداد) را محكوم كردند و كمتر از یك هفته پس از آن واقعه، دهها نفر از برجسته‌ترین مراجع و علمای سراسر كشور به عنوان اعتراض به دستگیری امام به تهران مهاجرت كرده و به بحث و تبادل نظر پرداختند.

مهاجرت دسته‌جمعی علما از یك سو اسطوره وحشت و اختناق را در كشور شكست و از سوی دیگر حمایت قاطع آنان از امام، وی را در موقعیتی قرار داد كه تجاوز به حریم ایشان ممكن نشد.
در طول مدت بازداشت امام خمینی، رژیم شاه نتوانست كمترین توفیقی در بازجوئی از امام بدست آورد. زیرا ایشان به هیچ یك از سؤالات بازجویان خود پاسخ نمی‌دادند.
از طرفی نگاه داشتن امام در بازداشتگاه با توجه به نزدیك شدن تدریجی چهلمین روز شهادت قربانیان حادثه 15 خرداد و مراسمی كه قرار بود در سراسر كشور برگزار شود، شدیداً رژیم را نگران كرده بود. آزاد كردن امام نیز معنائی جز عقب‌نشینی و اعتراف به شكست رژیم در رویاروئی با ایشان نداشت.
در چنین شرایطی امام خمینی روز چهارم تیر به پادگان عشرت‌‌آباد منتقل شدند و در این مكان به مدت 40 روز ماندند. امام در این مدت علاوه بر عبادات روزانه و قرائت قرآن و دعا به مطالعه كتابهایی پیرامون انقلاب مشروطیت، استقلال هند، استقلال اندونزی ... نیز ‌پرداختند. در همین مدت تنی چند از علما و روحانیون، از جمله برادر بزرگ امام توانستند كه با ایشان ملاقات نمایند. در این دیدار بود كه امام غیر مستقیم در جریان مهاجرت علمای شهرستانها به تهران قرار گرفتند و پس از اطلاع از تعطیلی بازار و دروس حوزه، ‌دستور بازگشایی بازار و شروع دروس را دادند.
امام خمینی روز 11 مرداد به منزلی در منطقه داوودیه تهران كه تحت نظر ساواك و مأموران شهربانی بود، منتقل شدند. در نخستین ساعات ورود امام به داوودیه چند نفر از برجسته‌ترین علمای مهاجر و نیز علمای تهران به دیدار ایشان شتافتند. مردم به محض اطلاع برای دیدار امام روانة محل اقامت ایشان شدند، به طوری كه خیابان‌ها و كوچه‌های اطراف، مملو از جمعیت مشتاق گردید و عبور و مرور خودروها به سختی صورت می‌گرفت.
از نخستین ساعات صبح روز شنبه 12 مرداد، مغازه‌داران تهران و شهرستانها به مناسبت آزادی نسبی امام، بر سر در مغازه‌های خود پرچم نصب كرده و چراغانی نمودند و میان مردم شیرینی و شكلات توزیع كردند.
هجوم سیل آسای مردم به سوی اقامتگاه امام موجب شد، ملاقات با ایشان در پایان روز دوم اقامت از سوی مأموران ساواك و شهربانی ممنوع شود.

امام خمینی سه روز پس از اقامت در داوودیه به منزل دیگری در قیطریه منتقل شدند. در این منزل نیز ایشان 8 ماه اقامت داشتند.

رژیم شاه سرانجام امام را پس از سالگرد واقعه فیضیه و پیش از فرا رسیدن ماه محرم آزاد كرد. مأموران امنیتی ساواك به سرپرستی سرهنگ مولوی، رئیس ساواك تهران، شبانه امام را از قیطریه خارج كرده و به قم آوردند مأموران امام را در ساعت 22 روز 15 فروردین ماه 1343 در میدان نكویی قم، كه بیش از صد متر با منزلشان فاصله نداشت، پیاده كرده و به سرعت دور شدند. برخی كه امام را شناختند به سوی ایشان شتافتند و با فرستادن صلوات و شعار برای امام ایشان را به منزل رساندند. انبوه جمعیت در مدت كوتاهی روانة منزل امام شد و برخی از علما و روحانیون طراز اول همان شب به دیدار امام آمدند. دیدارها تا ساعت 12 شب ادامه داشت و در روزها و شب‌های بعد سیل مشتاقان امام به دیدار مشارالیه رفتند.