وقتی سپهر قبر شهید همت را در بغل گرفت+ عکس

عقیق:

    مقدمه اين كتاب مطلبي است با عنوان «فرشته پلاك طلايي مي خواهد» .شعرهاي اين شاعر بسيجي در هر محفلي قرائت مي شد. او در قطعات خود مظلوميت شهدا و خانواده هاي شهدا و جانبازان را به تصوير مي كشيد و اشك را ميهمان چشم ها مي كرد. .

- قصه ازدواج

 – اتل متل یه مادر

  – سنگ قبر شکسته

 – چشم چشم دو تا چشم

  – کجایید ای شهیدان خدایی

  – اتل متل یه جعبه

  – اتل متل یه بابا

 – قلب زمین

   – قصه بچه بسیجی

 – یاس کبود / ظهور

گلعلی بابایی می گوید : بهار 83، نفس‏ هاى آخرش را مى‏ كشيد كه با سپهر و چند تا از بچه‏ ها رفتيم اصفهان، منزل شهيد همت. از قضا، مهمان عزيزى هم داشتند؛ يك برادر جانباز با خانواده ‏اش، مهمان خانواده شهيد همت بودند. همين كه وارد منزل شديم، سپهر رو به من كرد گفت: «اين جا چه با حاله! آدم احساس سبكى مى ‏كنه».

لحظاتى بعد كه همه نشستند، به ابوالفضل اشاره كردم و گفتم: يكى از شعرهايت را بخوان؛ او هم شروع كرد و خواند. اسم شعر قصه ازدواج بود. صد بيت از اين اشعار را با همان احساس داغ و بغض هميشگى ‏اش خواند؛ طورى كه اشك را مهمان چشم همه حضار كرد...

همين كه راه افتاديم، حسين بهزاد گفت: «آدم اصفهان بيايد و شهرضا نرود؟ آقا جان! الاّ و بالله، نمازمان را بايد كنار مزار شهيد همت بخوانيم». گفتم: «بابا اين جا تا شهرضا 75 كيلومتر فاصله است. ما هم بايد از اين جا برويم دوكوهه. باشد براى دفعه بعد».

سپهر كه تا اين لحظه ساكت بود، برگشت و گفت: «اگر مى ‏رفتيم شهرضا خيلى خيلى خوب بود». گفتم: مى‏ رويم شهرضا.

بين راه از سپهر پرسيدم: «شعرى كه خونه حاجى خواندى، از قبل انتخاب شده بود»؟ گفت: «نه همين طور كه دفتر را باز كردم، اين شعر آمد؛ من هم آن را خواندم».

دقايقى از اذان مغرب گذشته بود كه رسيديم شهرضا. يك‏راست رفتيم سر مزار شهيد همت. سپهر، آن جا نماز باحالى خواند و بعد آغوش باز كرد و سنگ مزار حاجى را مثل جان شيرين در بغل گرفت.

همان جا كنار مزار همت، بساط شاممان را پهن كرديم. در حين شام خوردن، سپهر گفت: «من تصميمم را گرفتم»

گفتم: چه تصميمى؟

گفت: چاپ مجموعه شعرهايم!