نغمه ساز / نوبت هفتم/ مروری بر آثار ماندگار مهدی زنگنه

مهدی زنگنه، متولد آخرین روز خرداد سال ۶۲، نامی که در اوایل دهه ۸۰ درمیان مداحان سرشناس آن روزگار جایی برای خود باز کرده بود و در مناسبت‌های مختلف بسیاری از مداحان درپی نوحه‌ها و‌ سرودهای او بودند که این بیشتر آثار به دلیل نوآوری‌ در شعر و ملودی مورد استقبال زیادی در هیئت‌ها قرار می‌گرفت.

عقیق:مهدی زنگنه، متولد آخرین روز خرداد سال ۶۲، نامی که در اوایل دهه ۸۰ درمیان مداحان سرشناس آن روزگار جایی برای خود باز کرده بود و در مناسبت‌های مختلف بسیاری از مداحان درپی نوحه‌ها و‌ سرودهای او بودند که این بیشتر آثار به دلیل نوآوری‌ در شعر و ملودی مورد استقبال زیادی در هیئت‌ها قرار می‌گرفت.

زنگنه که از جوانی طبع شعر داشت، شروع نوحه سرایی‌اش را از بعد آشنایی با سید محمدجوادی و شرکت در جلسات شعر هیئت انصار العباس (ع) میداند.

البته یکی دیگر از نقاط انگیزه او در آن سال‌ها، علاقه‌اش به حاج محمدرضا طاهری و سبک و سیاق مداحی‌های او بود.
بدون شک زنگنه یکی از تاثیرگذارترین افراد در ساخت نوحه‌ها و مخصوصا زمینه‌هایی است که جریان آن توسط حاج محمود کریمی شکل گرفته بود.

شاید خیلی از خوانندگان این سطور تصور کنند که دم
«کریم کاری به جز جود و کرم نداره
آقام تو مدینه است ولی حرم نداره»
برای چند ده سال پیش باشد، درصورتی که این قطعه برای یکی از زمینه‌هایی است که مهدی زنگنه برای ش ه ادت امام حسن (ع) سروده بود.

دو نقطه قوت اصلی آثار زنگنه را می‌توان ملودی‌ها و ضرباهنگ‌های هنرمندانه و همچنین شاعرانگی نوحه‌های او دانست، چرا که او قبل از آن‌که نوحه بسازد شعر می‌نوشته و می‌نویسد.

مهدی زنگنه علاوه بر ساخت نوحه در سال‌های گذشته حلقه‌های مختلف و بعضا خانگی آموزش نیز داشته است.

مهم است که بدانیم برخی از نوحه‌سرایان شاخص و نام آشنای دهه گذشته که آثارشان برای مخاطبان خاطره‌انگیز شده، مستقیما از او بهره برده‌اند. نوحه سرایانی که چند نفر از آن‌‌ها هم محلی‌های او در خیابان آذربایجان بوده‌اند.

زنگنه هنوز هم در ۴۰ سالگی نوحه می‌نویسد و آموزش می‌دهد و بسیاری از آثار او بعنوان نمونه‌های موفق نوحه توسط صاحب نظران ارزیابی می‌شود.

توضیخ: در میان آثار شاخص زنگنه می توان به دو مولودی به یادماندنی «بال ملائک وا شده» و «بی تو هوای زمونه سرده» اشاره کرد که به دلیل ایام عزای آل الله امکان انتشار آن فراهم نبود.

به قلم محمد رسولی