عاشورایی که دوباره خونین شد

عقیق:مثل همه روز‌های عاشورا مشهد پر شده بود از زائران و عزاداران حسینی که دسته دسته به سمت حرم مطهر حرکت می‌کردند. هوا نسبتا گرم بود. من هم به همراه همسرم و اقوامش که از قزوین به خانه ما در مشهد آمده بودند به سمت حرم حرکت کردیم. دست پسر خردسالم که آن روز ۳ سال بیشتر نداشت را گرفته بودم و در حرکت بودیم ساعت ۱۲ بود که از خانه بیرون آمدیم و وقتی به حرم رسیدیم ساعت نزدیک ۲ بعد از ظهر شده بود.

وارد حرم که شدیم بوی اسپند می‌آمد و از همه جای صحن، صدای نوحه به گوش می‌رسید. پس از خواندن زیارت نامه همسرم و خانم‌های جمع عزم زیارت ضریح را کردند و از ما آقایان جدا شدند.

پسرم محمدرضا، آب می‌خواست و با جمع آقایان به طرف آبخوری‌های صحن رفتیم. هنوز به آبخوری نرسیده بودیم که صدا و لرزشی مهیب همه صحن را پر کرد. برای چند ثانیه هیچ چیز دیده نمی‌شد. انگار چند ثانیه از مغزم را پاک کرده باشند، شوکه بودم و نمی‌دانستم در چه زمان و مکانی هستم.

ناگهان به یاد پسرم افتادم و دیدم طبق غریزه با احساس خطر خودم را سپر او کرده ام. او هم انگار در شک بود بعد از چند دقیقه تازه شروع به گریه کرد. از زمین بلند شدیم و انگار نه انگار که این مکان همان صحن چند دقیقه پیش باشد. همه جا پر از دود و گرد و خاک بود. چهره‌های ماتم زده و حیران که خاک و اشک روی صورتشان با هم ترکیب شده بود.

هر فرد بی هدف به سویی می‌دوید و گریه می‌کرد. صحرای محشری شده بود. هیچ کدام از همراهانم دور و برم نبودند. پسرم را بغل کردم و راه افتادم کمی که جلوتر رفتم اثرات خون را هم می‌شد در جای جای صحن دید، حس می‌کردم خواب می‌بینم.

حتی نمی‌دانستم چه اتفاقی افتاده و آن صدای وحشتناک و این دود و گرد و خاک مربوط به چیست؛ مردی را دیدم که به سمتم می‌دوید و نصف پیراهنش خونی شده بود. از او پرسیدم برادر تو رو خدا بگو چه شده، بر سر و صورت می‌کوبید و می‌گفت ضریح آقا را منفجر کردند. با شنیدن این جمله حسی دردناک وجودم را فرا گرفت و اشک از چشمانم جاری شد.

پسرم با دیدن اشک‌های من دوباره به گریه افتاد و مادرش را صدا می‌زد. ناگهان یادم آمد که مادرش به زیارت ضریح رفته بود. دنیا روی سرم خراب شد. همسرم باردار بود، آن مرد گفته بود ضریح را منفجر کرده اند. به سمت یکی از رواق‌ها دویدم. ازدحام جمعیت به حدی زیاد شد که دیگر نمی‌توانستم جلو بروم. در آن شلوغی چطور همسرم را پیدا می‌کردم.

به سمت یکی از خادم‌ها دویدم و گفتم آقا می‌خواهم بروم ضریح، خادم که در حال هدایت جمعیت بود گفت نمی‌شود بروی، اوضاع دور ضریح اسف بار است، دارند جنازه‌ها را از آنجا خارج می‌کنند. اسم جنازه را که شنیدم دنیا دور سرم چرخید به او گفتم همسرم آنجاست، چکار کنم، خادم فقط با چشم‌های اشک بار به من نگاه کرد و با سیل جمعیت جابجا شد و من ماندم و ماتمی که وجودم را فرا گرفته بود.

حیران به این طرف و آن طرف کشیده می‌شدم و وارد یکی دیگر از صحن‌ها شدم که به ضریح نزدیک‌تر بود. بوی خون به مشام می‌رسید. انفجار در ضریح امام رضا(ع) از آنچه فکر می‌کردم مهیب‌تر بود. تکه‌های تخریب شده در و دیوار‌ها همه جا پراکنده شده بود. خون پاشیده شده در اطراف پخش بود و همه در حال کمک به مجروحان بودند.

پس از انفجار با اینکه جراحتی از حادثه برنداشته بودم، اما حال بسیار بدی داشتم و با نگرانی به دنبال همسر و پسرم می‌گشتم که دنیا پیش چشمانم سیاه شد و وقتی چشم باز کردم در بیمارستان بودم. خادم‌ها مرا همراه با مجروحان به بیمارستان منتقل کرده بودند.

بر اثر شدت انفجار که طبق نظر کارشناسان، ۱۰ پوند ماده منفجره تی. ان. تی بود، ۲۶ نفر به فیض شهادت نائل آمدند و ۳۰۰نفر نیز مجروح شدند.

منبع:باشگاه خبرنگاران