عقیق | پایگاه اطلاع رسانی هیئت ها و محافل مذهبی

عالم، عالم عشق است، عالم عالم محبت است، دين دين محبت است، قرآن قرآن محبت است، پيغمبر پيغمبر محبت است، امام امام محبت است.

در جریان قصه عقیل، امیر المومنین (ع) فرمود: مگر رشوه را یک آدم عاقل می خورد؟! این قی کرده افعی است. یعنی واقعا سمّ است. تشبیه نیست! حضرت که معاذالله قصد اغراق و مبالغه ندارد، وقتی باطن اشیا معلوم شود، روشن می شود که رشوه ظاهرش رشوه است ولی باطنش سم است، باطن بعضی از امور آتش است.

حسین رشته اتصال ازل و ابد است. حبل الله است. دستگیره مطمئن به خدا حسین(ع) است. این عبارت را که گفت، آدم(ع) بی اختیار مثل سیل اشک ریخت؛

خود من هنوز متحیّرم چه خبر است؟ وقتی رسیدی به در حرمش می شوی از مفلحین. یعنی چه از مفلحین؟ رجوع کنید به قرآن ببینید به افلاح رسیدن چه شرائطی دارد، بعد بفهمید این دستگاه چه دستگاهی است. سوره مؤمنون را بخوانید: "قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ" اما چه کسانی؟ "الَّذِينَ هُمْ فِي صَلَاتِهِمْ خَاشِعُونَ"

گریه برای امام حسین علیه السلام، ما را از لحاظ عاطفی و احساسی با امام زمان اروحنا فداء همراه می‌کند و این بستر خوبی برای برقراری ارتباط معنوی با حضرت است.

عمر سعد از روی چشم و هم چشمی، مُلک ری را خواست. دید همه از این جریانات بهره ای دارند می برند اما او بی بهره است. رسید به جایی که در مقابل امام حسین(ع) ایستاد.

همه ما از این آشغال ها زیاد جمع کردیم. ما بحثمان این بود که گریه بر حضرت حسین(ع) آدم را از این آشغال ها پاک می کند. اما ما یک مشکل داریم؛ که گناهانی که تکرار می کنیم تبدیل می شود به صفات بد.

سلطانِ بهشت، پیامبر (ص) است و امیرالمؤمنین(ع) هم وزیر ایشان است. بهشت، مُلکِ پیامبر(ص) است و فرمانرواییِ مطلق با شخصِ ایشان است. علی(ع) نیز قسیم بهشت و جهنم است و مقام وزارت را دارد. در رتبه بعد سائر ائمه و بعد، سائر انبیاء و بعد، مقربان و بعد، ابرار. این سلسله مراتب هست. هر مقام بالاتر، ناظر مقام پایین تر است.

در واقع مرگ تشبیه می شود به به دنیا آمدن بچه . بچه از رَحِم مادر با جبر به دنیا می آید. یکی از موارد جبر به دنیا آمدنِ بچه است. یکی دیگر از موارد جبر از این دنیا رفتن است. بچه جزع و فزع می کند. خب، شاید بچه از این می ترسد که فکر می کند دارد می میرد! اما نمی داند که دارد تازه به دنیای جدیدی وارد می شود. چون نمی داند گریه می کند.

شخصی آمد خدمت معصوم و عرض کرد که: من در حالت عادی برای مصیبت امام حسین(ع) گریه ام نمی آید. اما وقتی یاد یکی از مرده هایم می افتم گریه ام می گیرد.