عقیق:آیت الله شیخ محمد تقی آملی - رضوان الله علیه - میفرمود: من در بحث فقه آیت الله سید علی آقا قاضی شرکت می کردم. روزی از ایشان سئوال کردم- آن روز هوا بسیار سرد بود. که ما میخوانیم و میشنویم که عدهای موقع قرائت قرآن کریم جلویشان آفاق باز میشود و غیب و اسرار برای آنها تجلی میکند... و در حالی که ما قرآن می خوانیم و چنین اثری نمیبینیم؟! مرحوم قاضی مدت کوتاهی به چهره من نظر کرد سپس فرمود: بلی! آنها قرآن کریم راتلاوت می‌کنند و با شرائط ویژه, رو به قبله می‌ایستند.. سرشان پوشیده نیست, کلام الله را با هر دو دستشان بلند می‌کنند و با تمام وجودشان به آنچه تلاوت می‌کنند توجه دارند و میفهمند جلوی چه کسی ایستادهاند!اما تو قرآن را قرائت میکنی در حالی که تاچانهات زیر کرسی رفتهای؟! و قرآن را روی زمین میگذاری در آن مینگری...؟!آیه الله شیخ محمد تقی آملی میگفت: بلی, من همین طور قرآن میخواندم و زیاد به قرائت آن میپرداختم, مثل اینکه مرحوم قاضی با من بود و مراقب و نظاره گر وقت قرائتم بوده است. بعد از این ماجرا با تمام وجودم به سویش شتافتم و ملازم جلسههایش شدم.پی نوشت:کتاب اسوه عارفان - ص25 منبع:تسنیم